Filip Dewinter over de toekomst van het VB: ‘Bart De Wever en ik zouden bondgenoten kunnen zijn’

Bij de gemeenteraadsverkiezingen hield het VB stand in Antwerpen, en daar is lijsttrekker Filip Dewinter best tevreden mee. ‘Bart De Wever zou in Antwerpen beter op ons VB-voorstel ingaan dan voor de socialisten te kiezen. Dat is voor de N-VA een zelfmoordscenario.’

Met zijn 31 parlementaire dienstjaren is Vlaams Belang-politicus Filip Dewinter een van de anciens van de Kamer. De meeste oudere politici worden bedaarder met de jaren, maar niet Dewinter. Hij is nog altijd dezelfde radicale tribuun die hij was toen hij in 1987 in de Kamer kwam – radicaal antimoslim, vooral. Zo lanceerde hij tijdens de voorbije verkiezingscampagne nog een ‘verzetsgids tegen islamisering’, en tweette hij tijdens de Boekenbeurs ‘Lees de Koran. De Koran zoals “Mein Kampf”: een handleiding voor de uitroeiing van de “nieuwe Joden”, wij de ongelovigen.’

Maar Dewinters electorale kapitaal blijft groot, en dus blijft hij belangrijk. Zijn voorkeurstemmen gaan weer in stijgende lijn, van 17.085 in 2012 naar 18.097 op 14 oktober. Ver na Bart De Wever (76.702 stemmen) was Dewinter daarmee de tweede populairste Antwerpse politicus. In z’n eentje behaalde hij bijna evenveel stemmen als de hele CD&V-lijst samen (19.151). Ook elders in Vlaanderen hield het VB goed stand, her en der zat de partij zelfs in de lift.

Het is zoals in het Oude Rome: het was gedaan met de antieke cultuur vanaf het moment dat men stemrecht gaf aan de slaven.

Filip Dewinter: Ik ben vooral fier op mijn goede vriend Guy D’haeseleer. Hij is aan het doen wat mij nooit is gelukt: in z’n eentje het cordon sanitaire breken. Hij volgt daarvoor in Ninove de strategie die ik in 2006 graag had willen voeren in Antwerpen. Ik heb toen aan Fernand Huts (topman van Katoen Natie, nvdr) voorgesteld om lijsttrekker te worden van een ‘Forza Antwerpen’, een rechtse, onafhankelijke stadslijst die het socialisme in Antwerpen onderuit zou halen. Huts is niet ingegaan op dat aanbod.

Zes jaar later was het Bart De Wever (N-VA) die de socialisten verdreef. Vandaag zit hij alweer terug aan tafel met de SP.A voor de vorming van een nieuw schepencollege.

Dewinter: Dat lijkt mij politieke zelfmoord. Als Bart De Wever aanpapt met de socialisten kan hij een kruis maken over de verkiezingen van volgend jaar. Dat weet hij ook, dus dat zal hij uiteindelijk niet doen. Aan het einde van de rit zal De Wever ingaan op ons voorstel tot gentlemen’s agreement. Hij zal dat stilzwijgend doen, zonder het met zoveel woorden te zeggen, zonder dat er akkoorden hoeven te worden getekend of erover onderhandeld wordt. Wij doen dat aanbod in alle vrijblijvendheid, dat weet hij.

Waarom?

Dewinter: Wij willen verhinderen dat het socialisme in Antwerpen weer aan de macht komt. Ik durf nog altijd te voorspellen dat er straks opnieuw een Antwerps schepencollege komt met N-VA, CD&V en Open VLD. Wij VB’ers zullen dan vanuit de oppositie de werking van de nieuwe meerderheid faciliteren. Wij zullen ervoor zorgen dat de gemeenteraad samengeroepen kan worden, dat er niet gefilibusterd wordt, en dat er stemakkoorden afgesloten kunnen worden telkens als er afwezigen zijn en de meerderheid niet in aantal is. Wij zullen in Antwerpen doen wat in de Kamer gebeurt: als een lid van de meerderheid niet aanwezig is, zal een VB’er zich onthouden. Als er twee afwezig zijn, doen we dat met twee. Dan is De Wever tenminste zeker dat zijn gemeenteraad kan doorgaan en hij zijn meerderheid heeft. Zijn centrumrechtse coalitie heeft straks slechts één zetel op overschot. Telkens als iemand ziek is, of op reis, of vastzit in het Antwerpse verkeer, of een lid van de meerderheid boos is en gewoon thuisblijft, zou er geen gemeenteraad kunnen plaatsvinden.

Dat is een ongewoon coöperatieve opstelling voor een oppositiepartij. Daardoor wordt het voor de CD&V en de Open VLD zelfs moeilijker om in het schepencollege druk uit te oefenen op de N-VA van De Wever.

Dewinter: Dat is een bewuste strategie. Het VB zal niet toelaten dat een CD&V-politica als Nahima Lanjri, die eigenlijk een verkapte socialiste is, in Antwerpen de dienst zal uitmaken. No way. Ik draai al te lang mee om dat te laten gebeuren. Ik hoor trouwens fluisteren dat dit scenario De Wevers ergste nachtmerrie is: dat een zeer linkse CD&V’ster zoals Lanjri straks schepen wordt en het college van binnenuit blokkeert of naar haar hand zet. Maar goed, als De Wever ondanks ons aanbod toch met de socialisten in zee gaat, dan collaboreert hij met de vijand en dan verraadt hij de vele tienduizenden kiezers van het Vlaams Belang die enkel en alleen N-VA hebben gestemd om rood en groen van het Schoon Verdiep weg te houden.

(CD&V) en Wilfried Vandaele (N-VA), Flanders Invest & Trade was er aanwezig, net als VOKA en de Haven van Antwerpen. Na een veroordeling door de arbeidsrechtbank is Shao Changchun zijn arbeidsvergunning kwijtgespeeld, en nadien dus zijn verblijfsvergunning.

Dat is ons probleem, maar ook onze grootste troef: onze strijdpunten worden altijd hot political topics, zij het vijf jaar later.

Wilt u ons doen geloven dat uw voorstel tot steun aan de N-VA belangeloos is?

Dewinter: Ons aanbod is vrijblijvend, maar ik reken op z’n minst op enige goodwill voor de toekomst. Zo’n proces vraagt tijd. We moeten niet alleen de hand durven uit te steken naar de N-VA als de camera’s draaien. We zullen vooral in de feiten moeten tonen dat wij bereid zijn om een rechtse meerderheid in Vlaanderen te steunen. We moeten bouwen aan een politieke formule die we nu al kennen in Italië, in Oostenrijk, in Hongarije en de andere Visigradlanden. Uit de vele gesprekken die ik heb gehad met de mensen van de Italiaanse Lega en vooral met mijn persoonlijke vriend Heinz-Christian Strache, de partijleider van de FPÖ en nu de vicekanselier van Oostenrijk, weet ik dat het werkt. Ik heb dat trouwens ook aan De Wever gezegd. Bart De Wever en ik zouden bondgenoten kunnen zijn.

Wanneer hebt u hem ontmoet?

Dewinter: Toen hij mij uitnodigde, in zijn functie van ‘formateur’ van de Antwerpse coalitie. Natuurlijk zullen wij de N-VA in de volgende zes jaar in de gemeenteraad inhoudelijk bekampen. Maar als wij intussen in Antwerpen of in Vlaanderen of België een rechtse meerderheid in het zadel kunnen helpen, dan moeten wij dat als VB’ers toch doen? Dat is uiteindelijk toch onze politieke roeping? Laat de rechtse, nationalistische wind die in heel Europa waait ook maar eens door Vlaanderen gaan.

De Wever heeft er altijd een punt van gemaakt dat de N-VA het Vlaams- nationalisme wilde onttrekken aan het ondemocratische en racistische odium van het VB. Hij zal nooit met u in zee gaan.

Dewinter: Ooit was het inderdaad de intentie van Bart De Wever om het VB politiek uit te schakelen. Het is hem bijna gelukt ook. Bijna waren we electoraal onthoofd, dat zou het einde van onze partij ingeluid hebben. Maar dankzij omstandigheden zoals de vluchtelingencrisis en de nieuwe Europese krachtsverhoudingen hebben wij onze tweede adem gevonden, en zijn wij opnieuw relevant. En dankzij onze eigen inzet. Met de moed der wanhoop hebben wij in de aanloop naar 14 oktober in Antwerpen gevochten, in moeilijke omstandigheden: ons electoraat vergrijst en sterft uit, en intussen vindt er een witte vlucht plaats van de stad naar de rand, en een gekleurde invasie van de stad. De omvolking heeft haar rol gespeeld. Dat geldt ook voor de N-VA. Wellicht is het de laatste keer geweest dat een rechtse burgemeester de verkiezingen kon winnen in een stad als Antwerpen. Bart De Wever wéét dat. De strijd tussen de gekleurde steden en de witte rand wordt de grote strijd van de toekomst. Hoelang zullen de gemeenten nog pikken dat zij de melkkoe zijn van de stad?

Pardon? Overal betalen de arme steden de rekeningen van de rijke stadsrand: in de stad zijn er scholen, bibliotheken, zwembaden, culturele centra, parkings enzovoort.

Dewinter: De tijd dat de blanke randstedelingen hun kinderen naar scholen in het hartje van Antwerpen stuurden, is al lang voorbij. We gaan de steden verliezen aan links. Het vreemdelingenlegioen is te groot geworden. Het is zoals in het Oude Rome: het was gedaan met de antieke cultuur vanaf het moment dat men stemrecht gaf aan de slaven. In onze steden is zo’n vijandelijke overname zich volop aan het voltrekken. Borgerhout is de voorafname van wat er in Antwerpen gebeurt, en Molenbeek van Brussel. In Antwerpen zagen we dat ook met een partij als D-SA. Die kerels zijn mijn vijanden, maar de voorbije maanden heb ik kunnen zien dat ze weten waarmee ze bezig zijn: hun campagne zat knap in elkaar. In 2024 zullen ze succesvol zijn. De Wever zal over zes jaar dus niet anders kunnen dan alle krachten op rechts mobiliseren. En dus zullen wij van het VB zes jaar lang moeten tonen dat wij trouwe en loyale partners zijn, zodat de N-VA rekening zal houden met ons als het er echt op aankomt. Zo masseren wij een mogelijke toekomstige samenwerking tussen de N-VA en het VB.

Is dat uw opinie, of een partijstandpunt?

Dewinter: Dat is de strategie van onze partij. Dat is zo van Ninove en Denderleeuw via Grimbergen tot Antwerpen en elders in Vlaanderen. Als er één bondgenoot is waarmee het VB iets van zijn programma zou kunnen realiseren, is het natuurlijk de N-VA. Ik weet dat het een duale situatie is. Als het kan zijn we de beste bondgenoot van die partij, maar als het moet zijn we ook de zweep op de rug van Bart De Wever, Theo Francken en co. Dat zet ons in poleposition voor de verkiezingen van mei 2019. Mag ik trouwens een compliment geven aan Tom Van Grieken voor de manier waarop hij de partij leidt, en voor de strategische keuzes die hij maakt? Toen ik in 2012 een pas opzij moest zetten en niet meer in het partijbureau zat, heb ik een tijd mijn weg moeten zoeken. Het is nooit gemakkelijk om de fakkel door te geven aan een nieuwe generatie. Maar die klik hebben we inmiddels gemaakt. Ik voel mij weer bijzonder goed in mijn vel in mijn partij.

Nochtans hebt u zich tijdens de voorbije campagne bijna onmogelijk gemaakt voor de N-VA. U was in uw uitspraken ruiger en harder dan ooit.

Dewinter: Ik had geen andere keuze. Hoe moest ik anders optornen tegen Theo Francken? Kijk, het origineel is beter dan de kopie, maar dan moet het origineel wel herkenbaar zijn.

U had het in de Kamer weer over ‘negers’.

Dewinter: Eerlijk, dat was onbewust. Ik ben 56 jaar oud, ik ben opgegroeid met het woord ‘neger’. Mijn generatie heeft het niet over ‘zwarten’, laat staan over ‘landgenoten met een migratieachtergrond’. Zulke zinnen zult u uit mijn mond niet horen. Het was dus een slip of the tongue. Als ik zeg dat Bart De Wever de ‘Batman van de Aldi’ is, is dat bewust taalgebruik. ‘Neger’ was dat niet. Intussen verwijt men mij dus het gebruik van ‘het n-woord’. ‘Il a utilisé le mot-n’, krijste er eentje bij de PS. Ik wist niet waarover men het had. ‘Napoleon’? Of ‘nazi’s’? ‘ Non, nègre!‘ Dat politiek correcte gedrag hangt de mensen de keel uit. De N-VA merkt dat ook. Waarom zou Theo Francken anders zo’n kabaal maken over het kruis op de mijter van Sinterklaas in Gent? Dat bewijst dat het Vlaams Belang alweer gelijk had door in te zetten op de identitaire breuklijn. Dat is ons probleem, maar ook onze grootste troef: wij hebben altijd te vroeg gelijk. Onze strijdpunten worden altijd hot political topics, zij het vijf jaar later. Achteraf geeft dat wel voldoening. Maar je moet erbij nemen dat men je intussen compromitteert, uitscheldt en uitsluit.

Daardoor bent u misschien het ultieme argument voor De Wever om niet samen te werken met het Belang. Wellicht wil een deel van zijn achterban wel samenwerken met het VB, maar die appetijt daalt als het gaat om ‘de partij van Dewinter’.

Dewinter: Ik zit al dertig jaar in de Kamer, ik zal er niet sterven, maar ik wil nog één keer verkozen raken. Daarna zien we wel. Ik ben in het Belgisch leger reserveofficier geweest bij de stormfuseliers. Die hebben in de strijd een overlevingskans van ongeveer anderhalve minuut. Het is hun taak om het vuile werk te doen en het verzet van de vijand te kraken. Daarna pas komt de état-major. Ook binnen het VB ben ik de aanvoerder van de stormfuseliers. Dat is mijn rol, en ik heb mij erin geschikt. En als ik in die strijd zou sneuvelen, dan is dat maar zo. Als de persoon van Filip Dewinter in Antwerpen een beletsel zou zijn om tot een bondgenootschap te komen tussen de N-VA en het VB, dan maak ik plaats.

Als u er bij volgende verkiezingen er nog bij mág zijn. De Staatsveiligheid heeft Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) geïnformeerd over het feit dat u ongeoorloofde contacten had met de Chinese staatsburger Shao Changchun, de drijvende kracht van de European-Chinese Cultural and Educational Foundation (ECCEF). De man is het land uitgezet en uw dossier is overgemaakt aan het Antwerpse parket.

Dewinter: Ik ken geen drie woorden Chinees, en die komen eerder uit het Chinese restaurant dan uit mijn contacten met Peking. Mijn contacten met die man en zijn vereniging zijn tot stand gekomen in 2014 via mijn vriend, wijlen Freddy Van Gaever. Ze zijn beperkt gebleven tot een viertal reizen naar China, en in eigen land tot de medewerking aan de organisatie van het colloquium ‘A Bridge between China and Europe’ in het Vlaams Parlement en een tentoonstelling over pater Verbiest, de enige Vlaming van belang in de Chinese geschiedenis. Ik ben niet naïef: er zit altijd een politieke agenda achter zo’n uitnodiging. In een land als China kan een organisatie als ECCEF niet bestaan zonder het fiat van de overheid. Maar toen nam niemand daar aanstoot aan. Op het colloquium spraken twee ondervoorzitters van het Vlaams Parlement, Peter Van Rompuy

Blijkbaar werd hij gevolgd door de Staatsveiligheid.

Dewinter: Vandaar dat ik mijn grootste bedenkingen heb bij het optreden van de Staatsveiligheid. Als die man zo’n risico inhield, waarom heeft men mij of Freddy Van Gaever dan niet ingelicht? Of Jan Jambon (N-VA), want als burgemeester van Brasschaat hebben hij en zijn schepen van Cultuur Shao Changchun ook ontvangen, als inwoner van hun gemeente – hij was de overbuur van Jean-Marie Pfaff. Waarom werd geen enkele betrokken politicus gewaarschuwd dat die man een spion zou zijn? Pas op 26 juni 2018 werd Kamervoorzitter Siegfried Bracke ingelicht, terwijl Shao Changchun al sinds de herfst van 2017 het land had verlaten. Welk spel werd er gespeeld?

U zou zich ook aan zelfverrijking en illegale partijfinanciering hebben bezondigd.

Dewinter: ECCEF betaalde alleen mijn reëel gemaakte kosten terug: mijn lunches en mijn verplaatsingen die ik nodig had om contacten te leggen, en mijn reizen naar China. Het zou er nog aan mankeren: ik ben Sinterklaas niet. Maar nooit zijn er andere vergoedingen of betalingen geweest, ik stond op geen enkele payroll. De Staatsveiligheid mag blijkbaar zeggen wat ze wil, want ik heb geen inzage in mijn dossier. Zelfs de voorzitter van de Kamer beschikt daar niet over. De informatie van de Staatsveiligheid is namelijk ‘confidentieel’, en dus heeft administrateur-generaal Jaak Raes Siegfried Bracke alleen mondeling ingelicht. Vervolgens heeft de deontologische commissie van het parlement na vier maanden onderzoek moeten toegeven dat ik (leest hardop voor) ‘geen enkele strafrechtelijke bepaling’ heb overtreden.

Wij hebben altijd te vroeg gelijk.

Er staat ook dat er ‘zware deontologische vragen rijzen’ over uw gedrag, zij het dat de commissie zich niet bevoegd acht om zich erover uit te spreken.

Dewinter: Dan zijn we rond, nietwaar? Zij mogen de vragen stellen die ze willen, maar ze zijn niet bevoegd om zich erover uit te spreken. Vandaar ook dat ze Bracke een brief lieten sturen naar de procureur-generaal van Brussel. Om wat te doen, als ik geen enkele strafrechtelijke bepaling overtrad? Als wat ik heb gedaan al ‘inmenging’ is, kan men de helft van de politici aan de schandpaal nagelen. Maar het gaat ook niet echt om mij. Mijn dossier past vooral in de geheime politieke agenda van de Staatsveiligheid. Via Filip Dewinter wil Jaak Raes namelijk een aanpassing van de strafwet forceren. Meneer Raes beschuldigt mij van ‘inmenging’. Dat begrip staat inderdaad in de organieke wet op de Staatsveiligheid. Maar nog altijd kent de strafwet geen ‘inmenging’ – Jaak Raes moet het doen met het verouderde artikel uit 1938 over spionage. Dus wil hij ‘inmenging’ ook als misdrijf in de strafwet laten inschrijven. Van dan af kan zijn dienst iedereen vervolgen die politiek incorrecte contacten heeft met politici of met landen die de heersende politieke klasse en de mainstreammedia niet zinnen. (toont exemplaren van De Morgen en Knack). Hier staat het zwart op wit: ‘De foute vrienden van Dewinter’. Men neemt mij kwalijk dat ik op goede voet sta met Steve Bannon, met Jeff Sessions, met Viktor Orban, met Bashar al-Assad, met Dmitri Rogozin, de gewezen vicepremier van Rusland, of met Jair Bolsonaro, de nieuwe president van Brazilië. Dat mag niet. De Staatsveiligheid rijdt in dienst van the powers that be.

Wie zijn die geheime machthebbers?

Dewinter: Zij die de macht hadden maar ze aan het kwijtspelen zijn: de sociaal-liberale democraten. In heel Europa en zelfs wereldwijd zijn die oude partijen de strijd aan het verliezen tegen de nieuwe rechtse, patriottische krachten. Ik maak deel uit van die laatste groep. Blijkbaar kies ik de verkeerde kant, en mag de Staatsveiligheid dan als een soort gedachtepolitie optreden. Terwijl men beter zou optreden tegen de buitenlandse inmenging vanuit landen als Turkije of Saudi-Arabië.

Viktor Orban probeert in Hongarije de rechterlijke macht aan banden te leggen, Donald Trump probeert in de VS de pers te intimideren, Bolsenaro heeft spijt dat er in de jaren zeventig niet meer politieke tegenstanders werden vermoord in Brazilië. Wat is daar zo aantrekkelijk aan?

Dewinter: Het gaat om politici en partijen die de vinger op de wonde leggen. Ze durven de kant van het volk te kiezen, ze verdedigen de nationale soevereiniteit, ze sluiten de grenzen, ze wijzen de multicultuur af, ze gedragen zich niet politiek correct en ze benoemen de echte vijanden – in de eerste plaats de radicale islam. Ik ontken niet dat er soms autoritaire trekjes zijn aan die regimes. Maar dat komt omdat zij heel erg bedreigd worden door hun tegenstanders. Kijk naar de invloed van (de Hongaars-Amerikaanse zakenman) George Soros in Hongarije, en de manier waarop Guy Verhofstadt samen met Soros in heel Europa campagne voert tegen Orban. Van een inmenging in de nationale soevereiniteit gesproken.

Dankzij de macht van onze buitenlandse vrienden, én hun electorale successen, is het Vlaams Belang belangrijker, invloedrijker en machtiger dan ooit

Intussen zet premier Orban zijn tegenstander Soros wel weg als ‘een vuil joodje’.

Dewinter: Ik ben niet de hoeder van mijn broeder. Ik zie alleen dat links en de sociaal-liberalen wild om zich heen schoppen omdat ze het spel niet meer in handen hebben. Voor hen is het over and out. Zij zijn de partijen van het verleden. Vandaag hebben de nieuwe politieke krachten het voor het zeggen – Donald Trump, Matteo Salvini, Viktor Orban, noem maar op. Zij hebben gelijk: gesloten grenzen zijn veilige grenzen. Met het protest tegen het ‘Marrakechpact’ hebben ze duidelijk gemaakt dat ze zelfs de Verenigde Naties ter discussie durven te stellen. Dat is du jamais vu. Het Marrakechpact is een regeringscrisis zeker waard. Dat pact is een rechtencatalogus voor illegalen en vluchtelingen. Alles is immigratie geworden. Die Marrakechbijbel betekent de demografische zelfmoord van Europa. Weg ermee!

Ze hoeven maar te knippen en Europa volgt hen. Links gruwt daarvan, en verwijt premier Charles Michel (MR) dat hij naar de pijpen van Orban en Salvini danst. Dat is ook zo. Zij zijn de echte leiders van het nieuwe Europa. Ik vind het fantastisch.

Het Duitse weekblad Der Spiegel bracht vorige week het nieuws van een Belgische stichting die geld doorsluist naar uw zusterpartij AfD. Krijgt u ook geld uit die hoek?

Dewinter: Ik vroeg mij meteen af: ‘Waarom de AfD wel en wij niet?’ (schaterlach) Vindt men ons nog te klein? Ik heb de tijd nog meegemaakt dat ik géén medestanders had die premier of president waren. Ooit moest ik het doen met een spandoek en een pamflet. Vandaag kan ik de hele wereld afreizen en overal politieke leiders ontmoeten die mij zeggen: ‘Meneer Dewinter, u hebt altijd gelijk gehad. Wij zullen helpen om ook in uw land te kunnen realiseren wat wij in ons land doen.’ De ontvangst die mij te beurt valt in Italië, in Hongarije en in Rusland is een vorm van rehabilitatie. In eigen land sleepte men mij voortdurend naar de brandstapel, in het buitenland begeleidt men mij naar het spreekgestoelte van het parlement. Dankzij de macht van onze buitenlandse vrienden, én hun electorale successen, is het Vlaams Belang belangrijker, invloedrijker en machtiger dan ooit. Ik, mijn vrienden en mijn partij zijn al te vaak door het slijk gesleurd, van de repressie tot nu. Nu zijn wij weer aan zet.