‘Federale verkiezingen: niet belang van de burger primeert, wel het overleven van de politieke partijen’

‘De Belgische pseudodemocratie dient als onderpand om de federale staatsstructuur in stand te houden tegen de belangen in van de demografische Vlaamse meerderheid’, schrijft Bart De Valck van de VVB. Hij richt zijn pijlen op het verkiezingssyteem in België.

Democratie is per definitie een staatsvorm waarbij de bevolking soeverein is. Een basisafgeleide van deze stelregel is dat aan de meerderheid geen ongewenste maatregelen of wetten kunnen worden opgelegd. Principieel is het dus ondenkbaar dat de minderheid haar wil aan de meerderheid opdringt of het democratische besluitvormingsproces verhindert door de inzichten en overtuigingen van de meerderheid tegen te houden.

De Franstalige politieke partijen in dit land hebben nooit meegemaakt dat de typisch Belgische besluitvormingsprocessen in vraag werden gesteld. Ze konden bestuurlijke en politieke inzichten, met de samenwerking van de toenmalige unitaire partijen, stelselmatig realiseren en betoonden zich meesters in de omvorming in hun voordeel van de federalisering van dit land (gevraagd door de Vlamingen).

Na de opsplitsing van de unitaire partijen, einde jaren ’60 en begin jaren ’70 (CVP in 1968, PVV in 1972 en BSP in 1974), werd door de Franstaligen deze democratische besluitvorming in vraag gesteld en werden in de Grondwet en met bijzondere wetten een aantal voorkeurregelingen voor de Franstaligen ingeschreven

De basisprincipes van een democratische geordende staatsstructuur zijn vervangen door de mechanismen van de particratie. Dit behelsde een heilloze compromissencultuur die het onmogelijk maakt dat redelijke Vlaamse voorstellen langs democratische weg kunnen gerealiseerd worden. Een treffend voorbeeld is de houding van de Franstalige partijen bij de stemming over de splitsing van de kieskring BHV in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken van 7 november 2007. Alle Franstalige Kamerleden, de huidige eerste minister Charles Michel op kop, verlieten de vergadering en riepen gedurende 2,5 jaar de procedure van het belangenconflict in, zodat een democratisch gestemd wetsvoorstel niet kon worden uitgevoerd.

Democratisch deficit

Voor een eenvoudige aanpassing van de kieswetgeving (provinciale kieskringen) werd onder druk van de Franstalige minderheid, met de medewerking van de klassieke Vlaamse partijen, de federale Grondwet gewijzigd door het inschrijven van bijkomende voorrechten voor de Franstaligen, die zonder hun toestemming niet meer gewijzigd kunnen worden. Wijlen Wilfried Martens erkent in zijn memoires dit democratisch deficit – dat hij zelf mee heeft georganiseerd.

De Grondwet van 7 februari 1831 kon met een 2/3 meerderheid worden herzien en van een meerderheid in taalgroepen was geen sprake. Met de grondwetsherziening van 1970 wordt de federale regering paritair samengesteld (evenveel Nederlandstalige en Franstalige ministers) en wordt de alarmbelprocedure ingevoerd; deze procedure houdt in dat de werkzaamheden in de Kamer worden opgeschort als 3/4 van een taalgroep met de gang van zaken niet akkoord gaan. De belangenconflictprocedure wordt eveneens aan het Franstalige veto-arsenaal toegevoegd. Als kers op de taart kan de Grondwet enkel nog herzien worden met een 2/3 meerderheid én een meerderheid in elke taalgroep. Dientengevolge wordt de Vlaamse demografische meerderheid tot een politieke minderheid gedegradeerd. Deze stemtechniek wordt ook voor de goedkeuring van Bijzondere Wetten gebruikt.

Conclusie: de federale verkiezingen zijn dan ook totaal overbodig geworden; zij leggen de politieke verhoudingen binnen Vlaanderen vast, maar worden in de federale Kamer, door het vetoarsenaal waarover de Franstaligen beschikken volledig geannuleerd. Deze regelgevingen zijn met samenwerking van de klassieke Vlaamse partijen gerealiseerd. Wilfried Martens, een van de vaders van deze constructies, laat in zijn memoires noteren:

“Wegens de vele grendels zullen de Vlaamse politici afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s, wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen. Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstalingen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.”

De ‘verkozen’ volksvertegenwoordiging heeft als belangrijkste opdrachten de uitvoerende macht te controleren en maatschappelijke keuzes in wetteksten om te zetten en hiervoor aan de kiezer/burger verantwoording afleggen. Om de zoveel jaren wordt de kiezer/burger naar de stembus geroepen en wordt hem/haar de illusie voorgehouden de vertegenwoordigers ‘der natie’ aan te duiden – terwijl deze reeds vooraf door de particratie aangewezen zijn.

Het verkiezingssysteem – systeem d’Hondt -, de gemeenteraden uitgezonderd, is dusdanig georganiseerd dat enkel de in nuttige volgorde op de lijst geklasseerde kandidaten kunnen worden verkozen. Die nuttige volgorde wordt door de particratie bepaald met als onderliggende filosofie dat enkel de partijgetrouwen in aanmerking komen; kritische geesten worden geweerd of op onverkiesbare plaatsen gedumpt.

De particratie bepaalt dus het beleid en de ‘verkozen’ volksvertegenwoordiging is er enkel toe gehouden, dit slaafs goed te keuren en aan de kiezer/burger verantwoording af te leggen voor de door de particratie genomen beslissingen. De diverse politieke formaties zijn trouwens geëvolueerd van ledenverenigingen naar staatsondernemingen door de gulle overheid (belastingbetaler) gesponsord met een toelage die 85% van hun werking dekt (73 miljoen euro per jaar, onder elkaar te verdelen ).

De leden, voor zover er nog interesse leeft, worden niet of nauwelijks bij het beleid en de voorbereiding ervan betrokken en dienen vooral om in verkiezingsperiodes op te draven in de hoop dat hun inspanningen door de partijvoorzitters zullen gewaardeerd een beloond worden.

In deze context worden de partijcongressen nog samengeroepen om beginselverklaringen, statuten en programma’s goed te keuren die niet of nauwelijks worden uitgevoerd en om te beslissen, binnen een paar uur, over een regeringsdeelname waarover maanden lang onderhandeld werd. Helaas: niet de belangen van de kiezer/burger staan centraal, maar het overleven van de partijstructuren en de er aan verbonden macht.

Pseudodemocratie

Deze pseudodemocratie dient als onderpand om de federale staatsstructuur in stand te houden tegen de belangen in van de demografische Vlaamse meerderheid.

Deze pseudodemocratie verhindert dat de Vlaamse kiezer/burger soeverein zijn vertegenwoordigers aanduidt.

Deze pseudodemocratie heeft de Franstalige minderheid toegelaten om voorkeurregelingen, die de Vlamingen in het zuiden des lands ontzegd worden, grondwettelijk en met bijzondere wetten te verankeren.

Deze pseudodemocratie zorgt ervoor dat de Vlaamse demografische meerderheid verplicht wordt om de politieke en administratieve beslissingen van de Franstalige minderheid te financieren.

Deze pseudodemocratie geeft de Franstalige minderheid de macht die verhindert dat redelijke Vlaamse voorstellen langs democratische weg worden gerealiseerd.

Deze pseudodemocratie laat de burger/kiezer verweesd achter en heeft dit land, waar een groot gedeelte van de bevolking de ‘verkozen des volks’ niet meer als dusdanig erkent, met een torenhoog democratisch deficit opgezadeld.

Stapstenen

Deze slotbijdrage voor deze reeks lijkt moeilijk, maar is geen eindpunt. Het is veeleer een begin, een wekroep. De stapstenen naar ‘anders’ en ‘beter’ reikte ik de voorbije weken aan. De vele positieve reacties noopten me ertoe nogmaals in alle ernst op papier te zetten wat er precies op het spel staat. Democratisch enthousiasme kan alleen opbloeien in een land dat die geestdrift bewust wil voeden.

Dat land zal zich op termijn aandienen.