Europa(dag): gekaapt door de EU



Gerolf Annemans (Vlaams Belang) over Dag van Europa.

Vandaag is het zogenaamd ‘Europadag’, de dag waarop de EU 9 mei 1950 herdenkt. Toen legde Robert Schuman zijn zogenaamde ‘Schumanverklaring’ af, de aanzet tot de oprichting van de EGKS (Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal), de eerste supranationale Europese instelling en voorloper van de huidige EU.??De EU wil de Europese burgers (en de wereld) opdringen dat Europa gelijk staat aan de EU, of niet zonder de EU kan.

En dus openden de verschillende megalomane EU-instellingen in Brussel afgelopen weekend de deuren voor het publiek. In een video over de opendeurdag van vorig jaar wordt door de commentator (trots) gezegd: “Duizenden Europeanen kwamen langs en er waren nauwelijks sceptici bij”. Verder vertelt de EU-website: “Elk jaar opnieuw nemen duizenden mensen deel aan rondleidingen, discussiebijeenkomsten, concerten en andere evenementen die, ter gelegenheid van die bijzondere dag, nog eens duidelijk maken hoe belangrijk de EU is.”

Het is dus vandaag niet ‘Europadag’, maar ‘EU-dag’. De EU heeft Europa en dus ook deze ‘Europadag’ gekaapt en is maar wat blij wanneer daarover weinig kritische vragen worden gesteld. ??Ofschoon Jean Monnet reeds in 1943 van een ‘Europese federatie’ sprak, twijfelen wij uiteraard niet aan de goede intenties van Monnet of Schuman, die het voorkomen van oorlog en het stimuleren van economische groei in Europa voor ogen hadden. Wie kan er immers tegenstander zijn van een zekere mate van intergouvernementele samenwerking om vrede en meer welvaart in het mooie Europa te bewerkstelligen?

Het ging echter fundamenteel mis in 1992, toen met het Verdrag van Maastricht een federaal concept werd uitgerold met het oog op de invoering van een eenheidsmunt. Helmut Kohl heeft toen gezegd: “We moeten van de euro een onomkeerbaar politiek proces maken. Mitterrand vindt dat ook. Dus daar moeten we zo snel mogelijk aan werken.” Laat het tot u doordringen: een onomkeerbaar politiek proces. Dat betekent in essentie het einde van de democratie. Het Vlaams Belang hield in 1992 dan ook een persconferentie: “Europa ja, Maastricht nee”.??

In 1999 bevestigde de voorzitter van de Eurogroep, Jean-Claude Juncker, die ondemocratische EU-strategie: “We beslissen iets. We brengen dat dan in en wachten enige tijd om te zien wat er gebeurt. Volgt er geen misbaar, breekt er geen opstand uit – de meesten begrijpen toch niet wat er is beslist – dan gaan we weer wat verder. Stap voor stap tot er geen terugkeer meer mogelijk is.” Toen de euro werd ingevoerd in 2002 was Romano Prodi voorzitter van de Europese Commissie. Daarover zegt hij nu: “De moeilijke momenten waren voorspelbaar. Toen we de euro creëerden, was mijn bezwaar als econoom (en ik besprak dit met Kohl en met alle andere staatshoofden): hoe kunnen we een gemeenschappelijke munt hebben zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers? Het verstandige antwoord was: voor nu hebben we deze sprong voorwaarts gemaakt. De rest zal volgen.” Prodi zegt letterlijk: “Het was dus duidelijk dat deze crisis zou komen.”??

Het moge duidelijk zijn: we zijn en worden erin geluisd. Een gezamenlijke munt kan immers niet overleven zonder politieke of ’totale’ unie. De eurofiele politieke elites wisten dat, en derhalve wisten ze ook dat de invoering van de euro onvermijdelijk zou leiden tot de huidige eurocrisis. Op het moment dat de eerste eurobiljetten van de drukpers rolden, schreef de Nederlandse econoom Arjo Klamer: “Weldra sterft de euro. Munten kunnen niet tegen politieke instabiliteit.

Conclusie: de euro is geen lang leven beschoren.” In het eurokritische boek ‘Europa wankelt’ stelt de Duitse econoom Wilhelm Hankel terecht dat “staat en munt zich niet zomaar laten scheiden” en noemt hij de euro een “crisismunt”. De Nederlandse jurist en historicus Thierry Baudet toont aan dat “de elite ons een federaal Europa inzwendelt” en dat “de onvermijdelijke crisis wordt gebruikt om politieke eenwording door te drukken”. In zijn gelijknamige boek noemt hij de EU en de euro een “aanval op de natiestaat”.??

De euro schiep dus een economische realiteit waarin Europese (economische) samenwerking – waar absoluut niets mis mee is – wel móest uitmonden in verregaande Europese (politieke) integratie – wat iets compleet anders is. De EU en de euro zijn verre van democratisch tot stand gekomen. Bovendien kan de EU onmogelijk evolueren naar een politieke of ’totale’ unie zonder de democratie verder te verkrachten.

Zonder de Europese burgers te raadplegen, grijpen de eurofiele politieke elites – en àlle traditionele partijen, inclusief de N-VA, werken daaraan mee – de eurocrisis aan om in snel tempo gestalte te geven aan een ‘Verenigde Staten van Europa’. Europa is echter de VS niet, en zo’n Europese superstaat is dan ook de negatie van essentiële Europese fundamenten: soevereiniteit en culturele verscheidenheid.??Een Griek is geen Deen; een Nederlander is geen Portugees; een Vlaming is geen Waal; een Fransman is geen Duitser. En dat is prima, dat is mooi.

De culturele eigenheid – de diversiteit – en soevereiniteit hebben Europa mee gemaakt tot het prachtige Avondland dat het is – we moeten echter bijna zeggen: was. Een Europese federatie kan niet werken omdat de verschillen binnen Europa te groot zijn. Maar zonder zo’n Europese superstaat kan de euro niet blijven bestaan. De euro is dan ook gedoemd om te mislukken en moet dus zo snel mogelijk worden ontmanteld. Koste wat het kost de munt – kunstmatig – in stand houden kost ons welvaart, democratie en werkt zelfs een instabiel Europa in de hand.

Vandaag is Griekeland een tweede Weimarrepubliek. De intenties van Schuman en Monnet mochten dan wel nastrevenswaardig zijn, met de euro in de ene hand en domme euronationalistische maakbaarheidsutopieën in de andere bewerkstelligt de EU precies het omgekeerde.??Het Vlaams Belang is een pro-Europese partij, en dus tegen de EU. Het is bijzonder cynisch dat de EU, die Europa in de verdoemenis stort, vandaag spreekt van het ‘Feest van Europa’. Naar aanleiding van deze ‘Europadag’ pleit het Vlaams Belang dan ook voor, jawel, diversiteit.

Niet voor de diversiteit van de eurocraten, die de massa-immigratie bepleiten en aanwenden om één grote Europese multikulti-eenheidscultuur te realiseren; wél voor de historisch gegroeide Europese diversiteit, die heeft geleid tot de typische Europese lappendeken met vrije, soevereine en goed samenwerkende naties. Van dat Europees lappendeken kan, nee móet het onafhankelijke Vlaanderen waarnaar wij streven deel uitmaken. Wie denkt, zoals de N-VA, dat méér EU goed is voor Vlaanderen, dwaalt: meer EU betekent minder Vlaanderen. Meer EU betekent dat Vlaanderen stelselmatig wordt gedegradeerd tot een provincie van Europa; meer EU betekent dat Vlaanderen naast de melkkoe van Wallonië, ook de melkkoe van Europa wordt.??

Heel anders dan het protserige en megalomane Ei van Van Rompuy dat – heel typisch – nu al bijna de helft meer kost dan voorzien (327 miljoen euro), pleit het Vlaams Belang voor een Europees ei van Columbus: de moed om terug te keren naar de Europese samenwerking van voor het Verdrag van Maastricht. Naast de ordelijke opdeling van België, pleiten wij dus ook – geheel consequent – voor een ordelijke ontmanteling van de grotere versie ervan: de EU en de eurozone.

Het Vlaams Belang herbevestigt hiermee dat het dé pro-Europese partij in Vlaanderen is, en daarom ook de enige Vlaamse anti-EU- en anti-euro-partij. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat PVV-leider Geert Wilders mij en mijn partij de hand reikt om de nationaalgezinde krachten Europees te bundelen. De komende maanden en in de aanloop naar de Europese verkiezingen van 2014, zullen wij meer dan ooit onze positie daaromtrent duidelijk maken. Ook en misschien wel vooral in Vlaanderen is daar nood aan.