Marine Le Pen: ‘Dankzij Zemmour word ik niet meer als een karikatuur weggezet’

Marine Le Pen doet voor de derde keer een gooi naar het Franse presidentschap. Ze heeft haar imago opgepoetst. Naast haar radicaal-rechtse rivaal Eric Zemmour lijkt ze bijna gematigd.

Het zijn geen gemakkelijke tijden voor Marine Le Pen, presidentskandidate van het Rassemblement National. Met Eric Zemmour heeft zij voor het eerst een rivaal op rechts, die tekeergaat tegen moslims en asielzoekers en al meermaals door het gerecht is veroordeeld voor zijn racistische uitspraken.

Op zondag 10 april zijn er presidentsverkiezingen in Frankrijk. Eric Zemmour krijgt erg veel aandacht en uit uw partij lopen heel wat mensen over. Maakt u dat nerveus?

Marine Le Pen: Absoluut niet. Ik ken de dynamiek van een verkiezingscampagne. Er zijn altijd avonturiers die overlopen naar een andere partij omdat ze hopen er persoonlijk voordeel uit te halen. Maar dat zal de verkiezingsuitslag niet noodzakelijk beïnvloeden. En trouwens: het blitzoffensief dat Eric Zemmour maanden geleden heeft gelanceerd, is mislukt.

Bedoelt u zijn mediaoffensief, voor de start van de campagne voor de presidentsverkiezingen, dat ertoe geleid heeft dat hij plotseling alomtegenwoordig was?

Le Pen: Zemmour heeft er alles aan gedaan om zich te profileren als kandidaat om president Emmanuel Macron op te volgen. Maar dat is niet gelukt. Het wordt steeds duidelijker dat hij geen kans maakt om te winnen. Ik ben ervan overtuigd dat hij er zelf ook niet meer in gelooft. Hij doet het slecht in de opiniepeilingen. Hij wil verdeeldheid zaaien binnen rechts, om te zorgen dat ik in de eerste verkiezingsronde uitgeschakeld word.

Kunt u daar iets tegen doen?

Le Pen: Ik zal mijn campagne voeren zoals ik me van in het begin had voorgenomen. Ik wil dicht bij de kiezers staan. Met Zemmour heb ik een tegenstrever die zich het best thuis voelt in de Parijse televisiestudio’s. En met Valérie Pécresse (van Les Républicains, nvdr) een politica die als voorzitster van de regio Ile-de-France de ruimere Parijse regio vertegenwoordigt. Maar ik ben kandidaat voor heel Frankrijk, ook voor de regio’s in de periferie, voormalige industriegebieden die weinig aandacht van de politici krijgen.

De kandidatuur van Zemmour heeft voor u één voordeel: naast hem lijkt u ineens gematigd.

Le Pen: Ik zou zelfs zeggen dat hij ertoe heeft bijgedragen dat ik na al die jaren eindelijk niet meer als een karikatuur wordt weggezet. De Fransen beseffen dat mijn programma serieus en redelijk is, vergeleken met dat van hem. Je kunt het oneens zijn met mijn programma, maar het is weldoordacht en goed voorbereid.

En hoe zit het met het programma van Zemmour?

Le Pen: Hij heeft maar één thema: immigratie. En daar komt zijn radicale islamkritiek bovenop, die in een soort godsdienstoorlog uitmondt. En zodra hij dat terrein verlaat, is hij niet meer bijzonder geloofwaardig. Zijn kandidatuur is voor hem één groot avontuur, hij amuseert zich ongelofelijk. Maar zo zit het leven niet in elkaar, je verandert niet zomaar van een populaire tv-figuur in een president.

Donald Trump is daar in 2016 wel in geslaagd: hij schopte het van tv-ster tot president van Amerika.

Le Pen: Met één groot verschil: Trump had de Republikeinse Partij en haar hele apparaat achter zich. Zemmour heeft pas zijn eigen kleine partij opgericht, Reconquête. Goed, hij kan rekenen op een deel van de conservatieve katholieken en op verschillende extreemrechtse groeperingen.

U noemt zichzelf een serieuze, geloofwaardige kandidaat. Serieuzer dan vroeger?

Le Pen: Ik ben meer ontspannen, ook omdat ik al veel heb geïncasseerd in mijn leven. Je wordt niet van de ene op de andere dag een goede presidentskandidaat. Je moet gevochten en afgezien hebben. Je moet littekens opgelopen hebben, naar duizenden kiezers geluisterd hebben. Pas dan heb je de nodige bagage voor het ambt. Jacques Chirac had die, François Mitterrand ook. Nicolas Sarkozy, dat weet ik niet zeker. Macron heeft die niet.

Het team van Valérie Pécresse voert campagne met de belofte dat er eindelijk een vrouw president kan worden. Waarom hebt u dat argument nooit gebruikt?

Le Pen: Dat was zinloos geweest. Ik werd gezien als de dochter van de satan. Die is man noch vrouw. Het interesseerde niemand dat ik een vrouw was, ook de feministen niet. Ik was de extremist met wie niemand iets te maken wilde hebben. En trouwens, voor deze verworvenheid hebben wij gestreden: wij krijgen functies op grond van onze competenties, niet op grond van ons geslacht.

U had zich op zijn minst een zachter imago van vrouw en moeder kunnen aanmeten.

Le Pen: Dat was voor mij juist een taboe. Ik heb er als kind onder geleden dat ik al vroeg voor de camera’s werd gesleept. Dat wilde ik mijn drie kinderen besparen. Ik heb ze nooit opgevoerd, nooit gebruikt.