Er is na een Waals ook een Vlaams Marshallplan voor onderwijs nodig

De problemen in het Vlaamse onderwijs zijn gelijkaardig aan die van het Waalse: grote infrastructuurproblemen, capaciteitsproblemen en verouderde schoolgebouwen, en is er nood aan betere ondersteuning voor leerkrachten. Na een Waals ook een Vlaams Marshallplan voor het onderwijs?

De Waalse regering en de regering van de Franse gemeenschap schuiven in hun relanceplannen Marshall en Marshall 2.vert onderwijs naar voor als prioriteit. Het plan, Marshall 2020, wil de infrastructuur van scholen verbeteren en meer inzetten op de lerarenopleiding. De problemen in het Vlaamse onderwijs zijn gelijkaardig. Ook hier kampen we met grote infrastructuurproblemen, capaciteitsproblemen en verouderde schoolgebouwen, en is er nood aan betere ondersteuning voor leerkrachten. En dus kunnen ook de oplossingen in Vlaanderen in dezelfde lijn liggen. Na een Waals ook een Vlaams Marshallplan voor het onderwijs?

De leden van de Vlaamse regering lijken dit najaar vooral in te zetten op het verdedigen van het politieke compromis rond de hervorming van het secundair onderwijs. Een politiek compromis dat door 85% van de leerkrachten en ouders wordt verworpen. En toch willen verschillende ministers – minister van onderwijs Pascal Smet (SP.A), minister van binnenlandse zaken Geert Bourgeois (N-VA), minister van mobiliteit Hilde Crevits (CD&V) en minister-president Kris Peeters himself (CD&V) hun tijd dit najaar besteden aan een toer van het onderwijsveld om het plan – al dan niet volgens hun eigen lezing – te gaan toelichten. De strijd om de stemmen in de leraarskamer is begonnen.

Hopelijk blijft er voor de ministers nog wat tijd over voor actie en daadkracht in andere cruciale onderwijsdossiers. Want hoe belangrijk een goede onderwijshervorming is om de kwaliteit van ons onderwijs hoog te houden, zowel voor sterke als voor minder sterke leerlingen, er komt niks van, en al zeker niet deze legislatuur. De leden van de Vlaamse regering zouden dan ook best de krachten bundelen en hun inspanningen concentreren om te voldoen aan de absolute basisbehoefte: een stoeltje, een deftige plek, voor elk kind.

Ouders liggen niet wakker van het watervalsysteem, van sociale gelijkheid, zegt de Knack-enquête. Is dat schokkend en verwonderlijk? Ja en nee. In het Vlaanderen van vandaag hebben ouders immers nog een andere zorg: ‘Kan ik een school kiezen? Kunnen zusjes en broertjes op dezelfde school zitten of moet ik drie posten doen, telkens een andere kant van de stad, voor ik mijn werkdag begin? Is de infrastructuur van de school van mijn kinderen in aanvaardbare staat?’ Of, helemaal onvoorstelbaar, ‘Vind ik überhaupt wel nog een plaatsje voor mijn kind?’

Steden worden door de Vlaamse regering voor hun onderwijsnoden jaar na jaar aan een infuus gehouden en moeten elk jaar weer angstig afwachten of er op tijd een extra shot zal gegeven worden om te kunnen overleven. Onwerkbaar voor de steden, en op kap van ouders die natuurlijk terecht boos zijn omwille van de maandenlange onzekerheid waarin ze verkeren. Het recht op vrije schoolkeuze wordt hen helemaal ontnomen.

Niet alleen voor nieuwe scholen neemt de Vlaamse overheid haar verantwoordelijkheid niet op, ook voor het onderhoud en herstel van bestaande schoolgebouwen is de structurele onderfinanciering dramatisch. De opgelopen achterstand loopt volkomen uit te hand. Met 1.700 dossiers en een tekort van 5 miljard euro om aan alle behoeften te voldoen, is de situatie ondertussen stilaan uitzichtloos aan het worden.

Een plaatsje voor elk kindje en een goed onderhouden schooltje, dat is het minimum minimorum. Maar daar eindigt de lijst van onafgewerkte onderwijsdossiers niet. Quid lerarenloopbaandebat? In het begin van de legislatuur werden de monitoruren om jonge leerkrachten te begeleiden afgeschaft. Er zou snel een beter en uitgebreider systeem komen, en het grote lerarenloopbaanplan zou de loopbaan van leerkrachten hervormen en het beroep opwaarderen. De voorstellen van Groen liggen al een paar jaar op tafel. In de Vlaamse Regering blijft het stil.

Een bezoek dus. Van bijna het hele ministerkorps aan de Vlaamse scholen om een kalf dat al verdronken is nog te proberen redden. Is dat het enige dat we nog mogen verwachten van deze regering? Ach, laat het. Ik verwacht van deze regering in de eerste plaats een sterke begroting, deze herfst, die nu en op langere termijn structureel middelen vrijmaakt. Genoeg centen zodat de staat van onze scholen, de opleidingen, de ontwikkeling en de ondersteuning van onze leerkrachten verbeterd kunnen worden. En zodat elk kind in Vlaanderen anno 2013 zeker is van een plek op een school. Ik, en samen met mij heel wat ouders, verwachten een sterk Marshallplan voor het onderwijs, ook in Vlaanderen.

Elisabeth Meuleman, fractieleidster Groen in het Vlaams parlement