Eigen privacy eerst!

Saïd M’nari heet haar man. Ze woont in het Antwerpse Kiel in een sociale woning met haar drie kinderen en neen haar leefloon werd niet ingetrokken op grond van het feit dat haar echtgenoot naar Syrië trok om er te gaan strijden, maar wel omdat ze weigert Nederlandse taallessen te volgen ondanks het feit dat ze hier al 6 jaar woont. En daarenboven weigert ze werk te zoeken.

Dit alles wist waarnemend Antwerps OCMW-voorzitter Marco Laenen (N-VA) ons te melden. Diezelfde Laenen verklaarde daarenboven dat hij sterke aanwijzingen heeft dat de vrouw door bepaalde groepen financieel wordt gesteund. “Ze is bijvoorbeeld nog nooit te laat geweest met het betalen van haar huur.” Ik heb er al weten levenslang veroordeeld worden met minder bewijzen, schoot door mijn gedachten toen ik dit las.

Enkel nog het adres en telefoonnummer van de dame in kwestie ontbrak, maar daar vallen we niet over want hoe dan ook weet iedereen in de Antwerpse Kiel inmiddels over wie het gaat.

Ik zal hier niet de discussie voeren of het intrekken van het leefloon al dan niet gerechtvaardigd was. Zonder kennis van de inhoud van het dossier is het zeer moeilijk een deftig standpunt in te nemen. Toch weerhoudt dit zowat de helft van Vlaanderen niet om zijn zeg te doen en haar of zijn gal te spuwen. Feitenkennis is blijkbaar niet gegeven aan Mieke met de rok of Jan met de pet en toogpraat is een (Vlaams) nationale sport waar we zonder twijfel telkens goud in zouden behalen, moest het een Olympische discipline zijn.

Waar ik mij vooral zorgen over maak is dat een individueel dossier van een cliënt – ja zo heet dat tegenwoordig – van het OCMW zomaar te grabbel gegooid wordt. En wat nog erger is dat dit blijkbaar geen of amper verontwaardiging oproept. Neen de bescherming van de privacy dat is enkel voor mij, niet voor de anderen lijkt blijkbaar het nieuwe motto van rechts Vlaanderen.

Nochtans bepaalt artikel 40 § 4 van het OCMW decreet dat de raadsleden geheimhouding dienen in acht te nemen inzake individuele dossiers. Onder de bepaling van artikel 40 § 4 wordt er zelfs uitdrukkelijk verwezen naar artikel 458 van het Strafwetboek welke een inbreuk op het beroepsgeheim bestraft met een gevangenisstraf van 8 dagen tot 6 maanden en een geldboete van 100 tot 500 euro.

Blijkbaar is de dadendrang van de N-VA al zo ver gevorderd dat de wet of in deze het Vlaams OCMW-decreet, een decreet dat door de N-VA mee werd goedgekeurd in het Vlaams Parlement, herleid wordt tot een vodje papier. Komt daar bij dat er mijn inziens onherstelbare schade wordt toegebracht aan alle OCMW’s. Want wie zal er nog vertrouwen in hebben dat de informatie die gegeven wordt aan de diensten van het OCMW op discrete wijze zal behandeld te worden.

Maar zoals reeds eerder gesteld, de wetten en decreten zijn er voor iedereen, maar niet voor de mannen en vrouwen van de N-VA. De rechtstaat is blijkbaar na de GAS-boetes en deze recente inbreuk door de N-VA op sterk water gezet.

Jean Marie de Meester