‘Een voetbal en een stembus zijn toch twee verschillende dingen’

Is de tricolore volksvreugde tijdens het WK voetbal een goeie graadmeter voor de nakende verkiezingsrondes? Allesbehalve, vreest Jules Gheude. ‘Met de onderhandelingen na de verkiezingen in 2019 zullen we heel ver van de voetbalhartstocht staan.’

In de volkseuforie waartoe de prestaties van de Rode Duivels geleid hebben, zien de Franstalige commentatoren het bewijs dat België een hechte gemeenschap vormt. Een journalist van RTL-TVI had zelfs tricolore kleding aangetrokken om het nieuws te presenteren. Daarmee wil men zichzelf overtuigen dat de communautaire twisten geen afspiegeling van de werkelijkheid zijn: het zijn maar politieke spelletjes, België is wel degelijk een sterke natie.

Maar een voetbal en een stembus zijn toch twee verschillende dingen. In 2014 heeft 32,4 procent van de Vlamingen voor N-VA gestemd, een partij die uitdrukkelijk voor de vorming van een Vlaamse staat pleit. Die Vlamingen werden gedwongen tot die stemkeuze, het was een uiting van hun vrije mening.

Sinds 1970 werden zes staatshervormingen uitgevoerd, die het centrale gezag steeds meer hebben uitgehold ten bate van de gewesten en gemeenschappen.

In 1999 heeft het Vlaams Parlement zich voor het confederalisme uitgedrukt en N-VA-voorzitter Bart de Wever heeft al aangekondigd dat dit project op tafel zal komen na de verkiezingen van 2019. Als dit project realiteit wordt, zal België op een notendop lijken, die op termijn overbodig zal worden geacht.

Van dat alles wil hoogleraar en filosoof Philippe Van Parijs niets horen. Hij is van mening dat België een toekomst heeft dankzij het veralgemeend gebruik van de Engelse taal.

Van Parijs was aanwezig op het colloquium, dat op 2 april 2011 door Le Cercle Condorcet te Luik werd georganiseerd. Ik vroeg hem: ‘Is voor u Vlaanderen een natie?’. Daarop heeft hij positief geantwoord.

Precies hier zit het probleem. Zoals François Perin het geschreven heeft: ‘In dit land is er geen plaats voor twee naties: de Belgische, voor zover die ooit bestaan heeft, en de Vlaamse.’

Ter gelegenheid van de Vlaamse Feestdag, heeft minister-president Geert Bourgeois de puntjes op de i gezet : ‘Vandaag zijn wij, Vlamingen, onmiskenbaar een volk. Vandaag zijn wij onloochenbaar een natie. (…) Onze taal, het Nederlands, is de kern van onze collectieve, van onze Vlaamse identiteit. Taal slaat bruggen. Taal maakt iemand tot deelgenoot van een cultuur, van een samenleving.’

Philippe Van Parijs leidt met andere woorden een achterhoedegevecht, dat het geprogrammeerde einde van België zal niet kunnen beletten. Met de onderhandelingen na de verkiezingen in 2019 zullen we heel ver van de voetbalhartstocht staan.

In 2010 waren 541 dagen nodig om een Belgische regering te vormen. In 2019 zal de toestand nog moeilijker zijn. Wat zal de koning doen als de onderhandelingen in het slop raken? Een staat zonder regering is een staat die niet meer bestaat. En daarbij zullen de Rode Duivels niet kunnen helpen.