‘Een tattoo maakt een agent niet meer of minder plichtsbewust’

Sammy Mahdi, voorzitter Jong CD&V, over minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) die strengere regels wil rond tattoos bij de politiediensten: ‘Vlamingen horen niet allemaal op elkaar te lijken en zo neutraal mogelijke wezens te zijn.’

Heel wat agenten die al jaar en dag hun job naar behoren uitoefenen, kregen vandaag te horen dat hun objectiviteit in vraag wordt gesteld. Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) vraagt namelijk om strengere regels rond tattoos bij politiediensten om de neutraliteit te garanderen.

Je moet het Jambon wel nageven, in de strijd voor de neutrale burger in overheidsdienst trekt hij de principiële lijn volledig door. Je kan de minister moeilijk ongelijk geven. Of toch indien je van mening bent dat ieder visueel afwijkend aspect het objectief functioneren van een persoon in het gedrang brengt.

Voordat we alle ambtenaren een tattooverbod opleggen, denken we misschien best eens even na over de zin en onzin van de neutrale overheidsdiensten. In het bijzonder bij agenten. Ik ben alvast niet overtuigd door het argument van de minister. Dat was namelijk: ‘Stel nu dat een agent het logo van RSC Anderlecht op de onderarm heeft. En hij wordt naar het stadion van Club Brugge gestuurd voor een ordedienst. Dat kan problemen geven tussen opgehitste supporters.’

Sta me toe daar drie kanttekeningen bij te plaatsen. De eerste is dat de burger dient te gehoorzamen bij optreden van politiediensten. Het politie-uniform geeft de agent autoriteit, basta. Of die nu een tattoo heeft van een andere voetbalploeg of niet, doet er niet toe. Net zoals de huidskleur van de agent bij een betoging van neonazi’s er niet toe doet.

De tweede kanttekening is dat we moeten stoppen te denken dat er mogelijke twijfel kan bestaan over de objectiviteit van de agent op basis van hoe die er dan wel uit kan zien. Een agent met een tattoo van RSC Anderlecht zal gerust een supporter van zijn favoriete ploeg op de grond zwieren en in de boeien slaan als hij dat nodig acht. Meer zelfs, ik durf zelfs te veronderstellen dat politieagenten in dat geval nog harder optreden om hun neutraliteit te bewijzen. Ik heb in Brussel heel vaak zonder reden mijn identiteitskaart moeten laten zien op straat. Geloof me, de minst aangename ervaring was met een agent van Marokkaanse origine. Wellicht was de wil om zijn neutraliteit te bewijzen iets te groot en moest mijn neus er absoluut afgebeten worden.

De derde is dat een zoektocht naar de neutrale agent geen einde kent, omdat die gewoon niet bestaat. We zijn allesbehalve neutraal en dat hoeft ook niet. Die neutraliteit is geen garantie van objectiviteit. Dat heb ik in mijn kinderjaren mogen ontdekken. Toen een aantal vrienden van me geen geld hadden voor een abonnement van het openbaar vervoer, bleven we maar wachten op een buschauffeur met exotische huidskleur. Want die zou ons wel begrijpen en ons gratis binnen laten gaan, dachten we. Eerlijk is eerlijk. Af en toe kregen we een knipoog en mochten we doorlopen. Maar minstens even vaak werden we de huid vol gescholden en moesten we het op een lopen zetten.

Vlamingen horen niet allemaal op elkaar te lijken en zo neutraal mogelijke wezens te zijn. De tijden waarin mannen iedere dag gladgeschoren moesten rondlopen en iedere vrouw zich moest houden aan bepaalde etiquette qua kledij ligt gelukkig al een tijdje achter ons. Het enige wat ik verwacht van iedere politieagent, is dat ze hun opdracht plichtsbewust volbrengen en de orde handhaven. Liefst zonder de neutraliteitspolitie van bepaalde politieke partijen.