We hadden iemand als Romeo Castellucci nodig om deze grootse blik te krijgen op Mozarts Requiem. Terwijl op de achtergrond een niet aflatende litanie van uitsterving wordt geprojecteerd (verdwenen dieren, planten, volkeren, culturen, kunstwerken, gebouwen, godsdiensten…), ontvouwt Castellucci een ritueel waarin de dood als zin van het leven wordt gevierd. Eerst met de attributen van de rouw. Daarna met volkse dansen rond een meiboom of een jong meisje, dat uiteindelijk overgoten met verf, honing en veren tegen het achterdoek wordt opgehangen als een offer uit de Lentewijding. Tot slot naakte mensen, als de verdoemden uit Dantes hel. Waarna het inmiddels met aarde, verf, as, kalk en papier besmeurde speelvlak wordt rechtgetrokken, zodat het de achtergrond wordt voor een jongetje dat het gregoriaanse In paradisum aanheft. Het geheel is een symbiose van angst en vreugde, geweld en berusting, leven en dood over de generaties heen – een perfecte spiegel van Mozarts muziek.
