‘Een droomjob is vandaag een godsgeschenk, je moet al veel geluk hebben’

Zorg dat je studeert, want zonder diploma kom je nergens. Met die wijsheid werden generaties jongeren grootgebracht. Maar is die redenering nog wel relevant? Freya Vranken (25) studeerde criminologische wetenschappen aan de VUB. ‘Je verwacht dat het moeilijk gaat zijn, maar ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen’, zegt Freya.

Aanvankelijk solliciteerde Freya voor jobs op masterniveau. ‘Na twee maanden merk je dat je daar niets gaat vinden, dus stel je je vereisten bij’, legt Freya uit. Het liefst wilde ze met jongeren werken. Toen de vacatures voor masters geen optie bleken zonder ervaring, begon ze te solliciteren voor leefgroepen en begeleidende functies. ‘Op die manier kon ik toch nog werken met jongeren met gedragsproblemen.’

Maar ook daar wierpen talloze sollicitaties en motivatiebrieven geen vruchten af. ‘In drie vierde van de gevallen krijg je niet eens bevestiging dat je sollicitatie goed ontvangen is. Je bent al blij als het bedrijf je uitnodigt voor een volgende test of een tweede gesprek,’ zucht Freya.

Godsgeschenk

In december 2013, meer dan een jaar later, vond Freya eindelijk een job. ‘Mijn mama werkt als verzorgende bij Familiehulp. Zij hoorde dat er een – interimjob in Leuven zou vrijkomen.’ Freya stelde zich kandidaat en kreeg de job. ‘Op het moment dat ik hier kon beginnen, ben ik opnieuw opengebloeid. Eindelijk deed ik weer iets nuttig’, glimlacht Freya.

Ze kreeg een contract voor drie maanden. En nadien nog één. En nog één. ‘Je merkt dat je minder en minder gaat solliciteren. Toen ik hier pas werkte, bekeek ik elke avond de nieuwe vacatures. Nu doe ik dat nog eens om de twee weken.’

Intussen heeft ze een contract van onbepaalde duur en is ze niet meer op zoek naar een andere werkplek. ‘Af en toe kijk ik nog eens, om te zien of er geen wauw-vacature naar voren komt, maar ik werk hier graag en zie hier best een toekomst. Een droomjob is vandaag de dag een godsgeschenk, daarvoor moet je al enorm veel geluk hebben.’

Mijn ‘idee’

In het begin had Freya het enorm moeilijk om af te stappen van haar idee. ‘Het is ontzettend frustrerend dat ze je nergens een kans willen geven. Je hebt vier jaar gestudeerd, en dat lijkt nu plots voor niets te zijn geweest.’

Een van haar vriendinnen vond binnen enkele maanden na hun afstuderen werk bij een chemisch bedrijf. ‘Ik was de eerste om te zeggen dat ze moest blijven zoeken naar een job binnen de criminologische sector, maar ook zij heeft intussen een vast contract. Van mijn vrienden op de universiteit is niemand in de criminologische sector terechtgekomen’, legt Freya uit.

Vastroesten

Freya begon bij Familiehulp als permanentieverantwoordelijke. ‘Ik stond veel in contact met de mensen, maar moest ook veel slikken. Als iemands verzorger of poetsvrouw ziek is en er niet meteen een vervanger te vinden is, dan ben jij degene waarop ze kwaad worden.’

Sinds januari is ze continuïteitsverantwoordelijke. Dat houdt in dat ze bij klanten langsgaat, intake gesprekken doet, en invalt voor andere collega’s in de vakantieperiodes. ‘Het is een gevarieerdere job, en wie weet welke kansen ik hier nog zal krijgen. In het begin was ik bang om hier vast te roesten. Intussen doe ik dit zo graag dat die angst er steeds minder is.’

Zekerheid

Hoewel Freya onder haar diploma betaald wordt, is ze tevreden. ‘In vergelijking met anderen die samen met mij afstudeerden, heb ik niet te klagen’, lacht Freya. Voorlopig woont ze nog thuis, maar nu ze een contract van onbepaalde duur heeft, durft ze plannen te maken.

‘Wanneer je alleen woont en zonder werk valt, ben je verloren. Voor ik zulke stappen zou overwegen, wilde ik eerst zekerheid.’ Volgens Freya is dat ook de reden dat ze niet meer solliciteert. ‘Als je een jaar zonder werk gezeten hebt, denk je wel twee keer na voor je grote stappen onderneemt,’ klinkt het.

Praktijkervaring

Hoewel niet alles verliep zoals gepland, heeft Freya geen spijt van haar studiekeuze. Al vanaf het vierde middelbaar wilde ze criminologie studeren. De rest interesseerde haar niet. Als ze opnieuw zou kunnen kiezen, zou ze nog steeds criminologie studeren, maar als vervolgopleiding.

‘Ik zou eerst een praktijkgerichte opleiding volgen, zoals sociaal werk. Bedrijven nemen masters niet graag aan omdat ze te weinig praktijkervaring hebben. Die heb je wel wanneer je eerst hogeschool doet’, legt Freya uit. Bedrijven hebben tijd noch geld om te investeren in de opleiding van werknemers. ‘Universiteiten investeren in kennis, maar leren de studenten niet die kennis om te zetten in praktijk. Dat moet veranderen.’

In de vier jaar durende opleiding, lopen criminologiestudenten slechts twee maanden stage. Freya deed haar schaarse praktijkervaring op bij vzw Alba in Brussel, een dienst voor gerechtelijke en constructieve afhandeling die heel breed actief is in de jeugdzorg.

‘Na mijn stage ging één van de collega’s met zwangerschapsverlof. Ze hebben mij toen gevraagd of ik haar wilde vervangen. Maar ik liep stage in mijn derde jaar. Het jaar daarop zou ik mijn master doen, daardoor heb ik het aanbod moeten afwijzen.’

Waar hogeschoolstudenten vaak een werkplek overhouden aan hun stageplaats in het laatste jaar, volgt er voor universiteitsstudenten meestal nog een masterjaar. ‘Zonder de masteropleiding had ik het aanbod waarschijnlijk aangenomen en had ik daar misschien intussen nog gewerkt.’

Cindy Van Asselbergh/StampMedia