Een De Crootje

Hoe meer onderhandelaars hun optimisme lijken te hervinden, hoe duidelijker het wordt dat daar geen reden toe is.

‘Ik ga geen Alexander De Crootje doen’, zei Laurette Onkelinx afgelopen weekend in Het Laatste Nieuws. Daarmee bedoelde ze dat ze geen deadline op de aanslepende regeringsonderhandelingen wil plakken. ‘Maar het moet wel très très vite gaan nu’, voegde ze eraan toe. Een akkoord tegen Kerstmis lijkt haar wel wat.

Zo’n opstoot van optimisme moet Johan Vande Lanotte, de koninklijk bemiddelaar van het moment, wel op zijn geweten hebben. De Vlaamse socialist doet het dan ook niet slecht. Sinds de koning hem op 21 oktober op pad stuurde, zijn Bart De Wever en Elio Di Rupo opgehouden met dreinen en zijn ze zelfs weer on speaking terms.

Hun babbels gaan wel nog nergens over, maar het is een kniesoor die daarover valt. Verder heeft de bemiddelaar de beruchte nota van Bart De Wever goed gelezen, heeft hij nog een keer een paar bijna-akkoordjes over de overheveling van bevoegdheden gesloten, en heeft hij een resem experts aan het werk gezet om het rekenwerk van de verschillende partijen over de financieringswet over te doen.

Bij nader toezien heeft Johan Vande Lanotte in een kleine maand tijd dus zogoed als niets gedaan. Net zoals zijn ondertussen verre voorganger Herman Van Rompuy in de woelige zomer van 2007.

Maar de ervaring leert dat zo’n strategie best vruchtbaar kan zijn, want zo worden de betrokkenen minstens tot borsthoogte uit de loopgraven gelokt. En dat geeft de mensen weer hoop, toch voor een week of twee, drie. Vooral omdat het gros van de Wetstraatbevolking dolgraag wil blijven geloven dat er uiteindelijk wel een soortement compromis uit de bus zal komen. Zelfs politici van partijen die niet bij de onderhandelingen zijn betrokken.

De Open VLD, bijvoorbeeld, die er – op een verlorengelopen excellentie na – ernstig de pest in heeft dat ze nog altijd wordt gegijzeld in de regering van lopende zaken en het liefst zo snel mogelijk alle oppositiewapens zou willen bovenhalen. Daar is nestor Herman De Croo alvast behoorlijk sceptisch over. ‘Ik heb het op 14 juni al voorspeld: mijn partij krijgt het nog duivels moeilijk om uit de federale regering te blijven’, zegt hij in Knack. Want hij heeft niet echt veel hoop op het welslagen van Vande Lanottes queeste.

Mislukt de bemiddelaar, dan zal de druk volgens De Croo nog wekenlang worden opgevoerd om Di Rupo en De Wever toch maar in elkaars richting te dwingen. Met dreigementen van de Nationale Bank en andere eerbare instellingen, met de gesel van nieuwe verkiezingen ook. En dan, zegt De Croo, zullen her en der stemmen beginnen op te gaan om toch maar een klassieke tripartiete te vormen. Kwestie van het land te redden natuurlijk. ‘Maar eerst is het nog wachten wie de komende maanden een De Crootje zal doen in de ware zin van het woord’, klonk het afgelopen week al op een paar partijhoofdkwartieren. ‘Wie zal als eerste zo moegetergd zijn dat hij de stekker uit de huidige onderhandelingen tussen de zeven partijen durft te trekken?’

Ann Peuteman