‘DSK: seks en politiek vormen een eeneiige tweeling’

In deze bijdrage voor het Schaduwparlement van Knack.be schrijft Jean-Marie Dedecker over ‘de ongebreidelde en gewetenloze seksuele honger van DSK’ en de hoge tolerantiedrempel van de Fransen voor de escapades van hun politici. ‘Waar macht regeert vliegen de hormonen en de oestrogenen door het zwerk.’

DSK is een merknaam: een immorele viespeuk met een waardenpatroon van een neanderthaler. Alles aan deze man is anaal. De weg tussen de troon en de galg is het verschil tussen een slappe en een gespannen koord. Dominique Strauss-Kahn, socialistische dauphin van de Franse presidentiële kroon, hing zichzelf op aan zijn ongebreidelde en gewetenloze seksuele honger.

Chauvinisme als burgerplicht

Maar was er die verkrachtingszaak niet geweest in het Sofitel in New York, dan was hij met alles weggekomen. Vier op de vijf Fransen denkt vandaag nog dat de gewezen IMT-topman een betere president zou geweest zijn dan Hollande. O tempora, O mores. Hij mag een viezerik zijn, het is hun viezerik. In ’t land van Marianne is chauvinisme een burgerplicht. Bijna de helft van de Fransen ziet hem nog terugkeren op het politieke toneel.

De tolerantiedrempel voor de seksuele escapades van Franse presidenten ligt al lang hoger dan de Eiffeltoren. Hun geslachtsdrift ook. Er is zelfs een zachte vorm van medeplichtigheid tussen de journalistiek en de escapades in de presidentiële spondes. Op 16 februari 1899 overleed de Franse president Felix Faure aan een beroerte in de armen van zijn maîtresse Marguerite Steinheil in de salons van het Elysée. De omerta rond dit amoureuze drama werd door de pers nooit doorbroken.

Stormachtige relatie

Op 16 maart 1914 vermoordde Henriette Caillaux, de echtgenote van de Franse minister van financiën Joseph Caillaux, Gaston Calmette op de redactie van de krant Le Figaro. Gaston was directeur van die krant en had een liefdesbrief van haar gepubliceerd, hij heeft het met de dood bekocht. De Franse presidenten Chirac en Sarkozy hadden beiden een stormachtige relatie met een journaliste van Le Figaro, en Elisabeth Friedrich, van Agence France Presse, maakte deel uit van de harem van Jacques Chirac.

Valérie Trierweiler, journaliste bij Paris Match, werd de treurwilg van onderdeurtje François Hollande. “Sans liberté de blâmer, il n’est point d’éloge flatteur” schreef de Beaumarchais, de auteur van ‘Figaro’s Bruiloft’. Deze spreuk siert nog altijd het motto van de krant met dezelfde naam. Incestueuze journalistiek is van alle tijden.

Publiek bedgeheim

Ook actrices liggen altijd goed in de liefdesmarkt. Dat Marilyn Monroe meermaals de pijnlijke rug van J.F. Kennedy gemasseerd heeft is een publiek bedgeheim. Ook Valéry Giscard d’Estaing schonk linnengoed van het luxueuze merk La maison D.Porthault aan Mireille Darc, dit was zeker niet om de tafel te dekken.

Hollande ruilde Trierweiler voor actrice Julie Gayet en Nicolas Sarkozy strikte Carla Bruni of omgekeerd. Toen men aan Rolling Stone Mick Jagger vroeg of hij ooit het bed had gedeeld met Carla Bruni, antwoordde hij laconiek dat hij inderdaad één van 7.000 bevoorrechten was geweest.

Sarkozy is amper een zoutkorrel op de huid van de nymfomane. Het doel is macht. Het middel is genot. Mazarine, de natuurlijke dochter van François Mitterand, woonde bij hem in een aparte vleugel van het Elysée. Et Alors? Hij had – naar eigen zegen – nood aan rust in de armen van een vrouw na elke politieke speech, en hij heeft nogal wat sermoenen afgestoken.

Oeroude genen doen hun werk

Lodewijk XIV had zeventig maîtresses. Het concubinaat werd niet onthoofd met de guillotine, maar verhuisde van Versailles naar het Elysée. Veelwijverij en macht gaan al eeuwenlang hand in hand. De oeroude genen die vrouwen in de armen van machtige mannen duwen, en die mannen doen jagen op veel vrouwen, blijven volgens Mark Nelissen, professor in de gedragsbiologie, onverminderd hun werk doen.

Er waren heel wat minder Adams nodig dan Eva’s om de huidige wereldbevolking voort te brengen. In sommige gevallen in duizelingwekkende verhouding: 16 miljoen Aziatische mannen – 0.5 procent van de wereldbevolking – hebben een bijna identieke portie Y-chromosomen, waarvan genetici vermoeden dat die afkomstig zijn van Dzjengis Khan. Hij verzamelde honderden vrouwen en concubines als oorlogsbuit.

Afrodisiacum

‘De bijdrage van een man aan de geschiedenis beperkt zich tot een druppel zaad’ was een boutade van Jiang Qing, Mao’s derde vrouw. In het geval van de Mongoolse veroveraar Dzjengis Khan was het toch een ganse emmer. Tussen Khan en Kahn is er amper een lettergreep verschil.

Waar macht regeert vliegen de hormonen en de oestrogenen door het zwerk. Geld is het beste, en macht het absolute afrodisiacum volgens Henri Kissinger. Het maakt zelfs de lelijkste mensen mooi. Hij kan het weten. De Italiaanse ex-president Silvio Berlusconi heeft van zijn libido zelfs een soort Bruto Nationaal Product gemaakt. Hij behoort tot de oude viespeuken die zo van jonge besjes houden dat ze het zouden doen met een reageerbuisje.

Il Cavaliere is de grootvader van zijn eigen bedgeheimen, rechtgehouden door viagra, de cocaïne voor het seksueel onvermogen. Benito Mussolini had het libido van een duracell-konijn. Voor de liefdesdaad trok il Duce zelfs zijn laarzen niet meer uit, enkel zijn broek. Latin-latex- lover en machtswellusteling avant-la-lettre.

Politieke topcarrière onder de lakens

Luigi de Fanis, gedeputeerde van de Italiaanse regio Abruzzo, liet in het arbeidscontract van zijn secretaresse Lucia Zingariello opnemen dat zij één keer per week seks met hem moest hebben. Seks en politiek, het zijn ééneiige tweelingen. Zo vertelde Guy Damonik, oprichter van het luxe bordeel Papillon in Brugge, dat hij voor zijn activiteiten in Zuid- Italië aan de maffia moest betalen, en in noord-Italië aan de communistische partij. Afpersing als lidgeld voor de Rode Partijkas.

Elke sociale diersoort kent het systeem dat het alfamannetje de meeste wijfjes mag bevruchten. Statusjacht is universeel en multicultureel. Met de buitenechtelijke kinderen van de Saksen Coburgs kun je in Laken meer dan één kaarttafel vullen, en menig politieke topcarrière in Belgenland is onder de dekens bevrucht.

De masochistische weg van de zelfverloochening

Vrouwelijke parlementaire mandaten met het parfum van ministeriële lakens. Ik heb vele deernen een verticale carrière weten maken op een horizontale manier. Topless, only the top, nothing less. Ze waren geen lijdend voorwerp maar eerder manipulerend voorwerp. De masochistische weg van de zelfverloochening. “Au plus eslevé throne du monde, si ne sommes assis que sus notre cul”. Die uitspraak van Montaigne in archaïsch Frans dateert uit de zestiende eeuw, maar is nog altijd even actueel “op de hoogste troon van de wereld zitten we nog altijd op ons gat”.

Wie dit edele ding aait zit per definitie dicht bij de macht. De aaibaarheidsfactor van de macht loopt dwars door het privéleven. Wie zei ook weer dat God de man een penis en een stel hersenen gegeven heeft, maar geen bloed genoeg om beiden gelijktijdig te gebruiken ?