‘Dood van een seksbioscoop’

Stijn Tormans over de sluiting van de laatste seksbioscoop van Antwerpen: ‘De koning der sekscinema’s had een publiek, dus ook een bestaansreden.’

De laatste seksbioscoop van Antwerpen gaat dicht: de Royal op het Astridplein – what’s in a name.

Zelfs de afgeplakte foto’s uit de vitrinekast zijn verdwenen.

Een paar jaar geleden ben ik er eens binnengegaan, op een dag dat mijn nieuwsgierigheid het won van mijn schroom – het was meteen de vreemdste onkostenrekening die ik ooit binnenleverde.

Dood van een seksbioscoop.

In mijn verbeelding had zo’n seksbioscoop nochtans iets romantisch. Een relikwie uit de tijd dat het internet niet bestond. Een cinema met vage, morsige beelden. Dacht ik. Tot die zaterdagmiddag dus. Niet dat er veel te zien was. Helemaal niets eigenlijk, ik moest me op de tast voortbewegen.

Helemaal vooraan was een scherm waar veel beeld, maar amper geluid uit kwam. Het gehijg van een paar toeschouwers overstemde dat van de acteurs. Al hadden die, toegegeven, ook meer talent voor ejaculeren dan voor articuleren.

Ik herinner me nog dat iemand me vroeg of ik geen papier had. Anderen fezelden: ‘Hier is nog plaats.’

Toen ik in een zetel ging zitten, begon iemand naast me over mijn been te wrijven. Op de tast liep ik naar een andere kamer waar wel licht brandde. Plots stond ik oog in oog met een bejaarde travestiet, die me gevolgd was. ‘Blijf van mijn lijf’, riep ik nog. Maar het was al te laat.

Opwindend was het geen moment, alleen maar dieptreurig. Net voor ik weer buitenging, zag ik een volwassen man die op de trappen Jommeke aan het lezen was.

En toch gunde ik hem en alle andere vaste jongens van de seksbioscoop een mooier einde.

De koning der sekscinema’s had een publiek, dus ook een bestaansreden. Er hangt een plakkaat op de deuren van een vastgoedmakelaar, wat weinig goeds voorspelt voor de toekomst. Straks weer wat minder kleur op het Astridplein.