Lies Corneillie (Groen)

‘Dit is geen vluchtelingencrisis, maar een crisis van de politieke wil’

Lies Corneillie (Groen) Schepen van Wonen in Leuven

‘Integratie en werk, dàt moet de doelstelling zijn in de aanpak van de huidige crisis’, schrijft Lies Corneillie van Groen. ‘Dat zijn we verplicht aan onze (over)grootouders die zelf op de vlucht moesten de vorige eeuw.’

Dit opiniestuk maakt deel uit van het nieuwe seizoen van onze reeks ‘Het Schaduwparlement van Knack.be‘.

De zomer is voorbij. Die maanden waarin we even konden ‘vluchten’ van de dagelijkse sleur. Met de auto in de file richting het zonnige Zuiden op zoek naar rust. Tegelijk waren er duizenden mensen écht op de vlucht. Mannen, vrouwen en kinderen, uit Syrië, Libië en Afghanistan. Op de vlucht voor bommen, verkrachting en andere gruwel. Ze lieten alles achter. Over land en zee, in boten en vrachtwagens legden ze duizenden kilometers af, op zoek naar vrede, veiligheid en een toekomst.

Intussen is de zomervakantie voorbij en staan nog steeds vluchtelingen in de file aan Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ). We zien ze staan, terwijl we naar onze kantoren gaan in de Noordwijk in Brussel. Ik zie ook steeds meer ngo’s en gewone burgers die acties ondernemen. En tegelijk hoor ik steeds meer politici met burgers bang maken met metaforische woorden als de ‘asielcrisis’ en ‘een tsunami van vluchtelingen’. Terwijl ik een vloedgolf van solidariteit en daadkracht verwacht, is er een vloedgolf van meningen. Steeds meer meningen, meer onzin, meer onwaarheden.

‘Dit is geen vluchtelingencrisis, maar een crisis van de politieke wil’

Keren we anders even terug naar de essentie? De essentie is dat er ‘een zorgwekkend gebrek is aan vrede in de wereld’, zoals VN-Hoog-Commissaris voor de Vluchtelingen António Guterres dat zegt, en dat mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht zijn voor oorlog. De meesten van hen verblijven in buurlanden, maar intussen vinden ze ook de weg naar Europa. Ons Europa, dat na-oorlogs project gebaseerd op een droom en de ambitie om een wereld van vrede en solidariteit uit bouwen. De essentie is dat vluchten een recht is en dat we als internationale gemeenschap in dat soort verdragen en akkoorden hebben afgesproken om onze verantwoordelijkheid op te nemen om vluchtelingen op te vangen.

Nog aan het bekomen van de verschrikkelijke tweede wereldoorlog sloten verschillende landen in 1951 de conventie van Genève. Daarin spraken we af dat we vluchtelingen niet anders mogen behandelen dan eigen burgers. Vandaag ratificeerden meer dan 140 landen dit verdrag. Het is één van de belangrijkste internationale akkoorden en de basis van vluchtelingenrecht. Een apart statuut met minder sociale rechten voor vluchtelingen, gaat in tegen alle internationale afspraken. En maar goed ook. Onze samenleving heeft er zelf geen enkel belang bij om vluchtelingen in ons land aan hun lot over te laten. Dat zou alleen maar problemen geven. Integratie en werk, dàt moet de doelstelling zijn. Dat zijn we verplicht aan onze (over)grootouders die zelf op de vlucht moesten de vorige eeuw. We zijn het verplicht aan onze medemens die toevallig niet het geluk heeft om in een land te zijn geboren dat al 70 jaar in vrede leeft.

Bestaande draagvlak ondersteunen

Laat de ballast van onwaarheden en onzin achterwege, en keer terug naar die essentie. Dat die essentie vraagt om actie is iets wat heel wat burgers duidelijk al hebben begrepen. Omdat overheden talmen, beginnen zij te improviseren en zich te organiseren, soms zelfs in die mate dat hun goedbedoelde acties tot verwarring en chaos leiden.

Het is natuurlijk eenvoudiger voor politici om gratuite uitspraken te doen die angst en polemiek zaaien in de samenleving. Moediger is het om moeilijke maar noodzakelijke oplossingen voor te stellen, om consequent de mensen de correcte informatie te bezorgen en het bestaande draagvlak in de samenleving te ondersteunen én vergroten.

Daarnaast zijn er ook maatregelen die helemaal niet zo complex of moedig moeten zijn. Met een beetje goede wil en betrekkelijk eenvoudige maatregelen kan je bijvoorbeeld perfect voorkomen dat asielzoekers de nacht in de Brusselse parken moeten doorbrengen. Met meer personeel en ruimte bij de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), of de basisregistratie die Groen eerder deze week voorstelde. Het is wraakroepend dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) de capaciteit weigert op te trekken, en ook andere voorstellen van de hand wijst.

‘Waar blijven de maatregelen van de Vlaamse ministers van Integratie, onderwijs, werk en wonen?’

Eens asielzoekers erkend zijn tot vluchtelingen willen ze hier bouwen aan een nieuwe thuis. Voor de federale regering is een regierol weggelegd om de samenwerking tussen de verschillende regeringen te coördineren, alsook de hulpinitiatieven van burgers, ngo’s, verenigingen en bedrijven. Ook Vlaanderen moet in actie schieten: taalonderwijs aanbieden, mensen naar werk en onderwijs leiden. Waar blijven de maatregelen van de Vlaamse ministers van Integratie, onderwijs, werk en wonen?

Ik besluit met de woorden van Ken Roth (Human Rights Watch) die gisteren stelde dat de huidige vluchtelingenproblematiek geen crisis is en wél beheersbaar. Vandaag het bericht dat Francken de capaciteit van DVZ tot maximum 250 dossiers per dag blijft beperken. Mensen in nood niet helpen is hardvochtig. Het is geen kwestie van niet kunnen, maar van niet willen. We spreken niet over een vluchtelingencrisis, maar een crisis van de politieke wil. Burgers geven het voorbeeld, ik wacht nu op meer daadkracht van de Vlaamse en federale regering.

Partner Content