‘De “Zweedse” coalitie wordt ongetwijfeld een “zwetende” regering’

‘In de schoot van de Europese Unie zijn moedige begrotingsmaatregelen van lidstaten nutteloos of zelfs contraproductief indien op Europees niveau geen krachtige economische relancemaatregelen worden getroffen’, zegt oud-premier Mark Eyskens.

De ‘Zweedse’ coalitie in de maak wordt ongetwijfeld een ‘zwetende’ regering in de praktijk. De uitdagingen zijn zeer aanzienlijk en niet alleen op begrotingsvlak. De dreiging dat het hele land tijdens de winter in de duisternis wordt gedompeld wegens onvoldoende stroomcapaciteit, is een zwaard van Damocles dat boven de regering hangt, want die zou door een paniekerige bevolking in elk geval schuldig worden geacht.

Het is onjuist dat de regering-Di Rupo niets zou gedaan hebben om de begroting en de overheidsuitgaven op het spoor te zetten van de Europese richtlijn (20 miljard).

Nu blijkt echter dat sommige besparingen, voorgesteld door de ‘Zweedse’ partners, zoals het afschaffen van bepaalde subsidies of het verhogen van de contributies voor overheidsdiensten (busvervoer, inschrijvingsgeld) tenminste evenveel pijn doen als het verhogen van bepaalde belastingen.

Bovendien is er een waarheid als een koe die te weinig in het licht wordt gesteld. In de schoot van de Europese Unie zijn moedige begrotingsmaatregelen van lidstaten nutteloos of zelfs contraproductief indien op Europees niveau geen krachtige economische relancemaatregelen worden getroffen.

De Europese economie vertoont kenmerken van een deflatiecrisis met een krimpende economische groei of een quasi nulgroei. Ook Duitsland moet thans aankijken tegen een zeer lage, afbrokkelende economische groei, een ontgoocheling voor al diegenen die alle heil verwachten uit Duitsland. Massaal besparen in dergelijke situatie verergert de deflatietendens.

Het is belangrijk dat de nieuwe Belgische federale regering ook een boodschap richt aan de nieuwe Europese Commissie. De strijd tegen deflatie moet krachtig worden gevoerd. Hiervoor zijn een aantal dringende maatregelen vereist.

Vooreerst moet de koers van de euro absoluut worden gedrukt. De euro is veel te duur en hindert de Europese export. Een daling van 1,35 naar 1,20 zou een belangrijke stimulans betekenen voor de Europese economie. De Europese Centrale Bank kan deze daling bevorderen door onder meer massaal dollars op te kopen op de internationale wisselmarkt.

Vervolgens moet de Europese commissie een begrotingsbeleid invoeren dat beantwoordt aan wat België deed tot in de jaren 90, namelijk voor elke lidstaat het onderscheid maken tussen een begroting met consumptie-uitgaven, die absoluut moet in evenwicht zijn, en daarnaast een begroting voor investeringsuitgaven die kan worden gefinancierd door leningen, die trouwens vandaag zeer goedkoop zijn. Indien we in Maastricht het toegelaten begrotingstekort hebben bepaald op 3 procent van het BNP, dan was dat in de veronderstelling dat deze 3 procent zouden worden besteed aan investeringen. Sinds jaren heeft België zijn investeringsuitgaven aanzienlijk verminderd.

Tenslotte zou de Europese Commissie op de Europese kapitaalmarkt, bijvoorbeeld door het emitteren van projectbonds, grote bedragen kunnen ontlenen. Die zouden dan worden toegekend, via trekkingsrechten, aan de nationale regeringen, om na goedkeuring van de Commissie infrastructuurwerken, wetenschappelijk onderzoek, technologische innovatie of klimaatbeleid te financieren. Deze financiering hoeft helemaal niet inflatoir te zijn want de liquide middelen in Europa zijn zeer overvloedig.

Misschien moet de nieuwe federale regering een Europees voorstel uitwerken, samen met de twee andere Beneluxlanden. Dat zou opnieuw wat leven kunnen brengen in de Beneluxbrouwerij.

Heel opmerkelijk waren de recente verklaringen in een krant van Bruno De Wever, de broer van… Die zei dat N-VA niet erg gebrand is op het succes van de Zweedse coalitie, want deze partij heeft geenszins verzaakt aan haar separatistische doelstelling. Als de Zweedse coalitie mislukt is dat de mislukking van het federale beleidsniveau, wat in de staatsvisie van N-VA een uitstekende zaak zou zijn, want dat zou de poort openen op de confederale aftakeling van België.

Het saboteren van de zesde staatshervorming door de PS, vanuit haar Waalse bolwerk, door de nodige samenwerkingsakkoorden tussen de regio’s en de federale regering onmogelijk te maken, is voor N-VA ook gesneden brood want dit soort blokkering zou dan andermaal bewijzen dat België niet meer bestuurbaar is. In die zin wordt N-VA de objectieve geallieerde van een oppositie voerende PS.

De saneringen die de Zweedse coalitie wil doorvoeren in de sociale sector vereisen een constructieve dialoog met de sociale partners. Bovendien moet worden belet dat een verlaging van de patronale sociale bijdragen, wat absoluut noodzakelijk is, zou worden geneutraliseerd door een verhoging van de lonen in de bedrijven. Maar ook hiervoor is een sociale dialoog en eigenlijk een sociaal pakt vereist. Komt dat er niet, dan bewijst dit des te meer de bestaansonmogelijkheid van het Belgisch model, volgens de nationalisten.