‘De Wever bijt de hand die hem voedt’ (Mark Van de Voorde)

Het lijkt wel of Bart De Wever vindt dat de media iets aan hem verschuldigd zijn. Hij behandelt hen zoals het kartel. Eenmaal niet meer nodig, beschuldigde hij de gewezen partner van ontrouw.

Bart De Wever heeft het gehad met de media. Hij kan ze niet meer luchten. De Van-Den-Driessche-story zit daar natuurlijk voor iets tussen. Zijn partij maakte hier niet zo’n goede beurt (alvast niet door de wijze van communiceren). Een goede beurt maken, dat was het waar de NV-A de media voor gebruikte.
Dat doen trouwens alle partijen. Het is hun recht, zoals het het recht van de media is om daarin te trappen of niet. Meestal trappen de media daarin, als het hun ook goed uitkomt: zijn de politici op zoek naar kiezers, de media zijn op zoek naar kijkers (en luisteraar en lezers). Soms willen beide belangen elkaar vinden. We make a deal, meer niet.

Elke partij weet dus dat het met de verleidingskunsten van een politicus bij de media niet anders gaat dan bij de mensen: you can fool all the people some time, you can fool some people all the time, but you can’t fool all the people all the time. Als de romance over is, is dat zo, meer niet. Wie heeft geprofiteerd, hoeft niet te janken achteraf.

Maar voor Bart De Wever was de relatie met de pers van een andere orde blijkbaar. Het lijkt wel of hij vindt dat de media iets aan hem verschuldigd zijn. De Wever handelt met de media zoals hij eertijds handelde met het kartel. Zolang het nuttig was om populair te worden, gebruikte hij het kartel voluit. Eenmaal niet meer nodig, beschuldigde hij de gewezen partner van ontrouw. Dat doet hij nu ook met de media.

Er is nog een andere gelijkenis. Het kartel heeft zijn partij de kans gegeven om te ‘bestaan’: zonder het kartel was de NV-A nooit levensvatbaar geweest. De media hebben Bart De Wever de kans gegeven om iemand te worden: zonder de media was hij niemand gebleven (niemand zijn is een eerbare zaak; pour vivre heureux vivre caché, om Van Rompuy te citeren).

Dat BDW er nu over klaagt dat de media het privéleven niet respecteren – wat waar is – lijkt uit zijn mond nogal schijnheilig: hij was het die te koop liep met zijn gezin en zelfs met zijn frietkot. Enerzijds ‘de slimste mens ter wereld’ uithangen op de televisie, wat politiek geenszins relevant was, en anderzijds diezelfde media ervan beschuldigen dat ze politiek irrelevante zaken brengen, getuigt ook niet van een consistente houding. Of toch? Het getuigt van de houding: als het mij maar goed uitkomt. Dat noemen ze: de hand bijten die je voedt.

Het is uiteraard De Wevers goede recht om de media te kapitelen. Trouwens, niemand die ooit in de media kwam, bleef zweven in een blijvende roes van euforie. Ik heb me ook wel eens (inwendig) boos gemaakt over wat sommige media over mij of mijn interessevelden schreven, maar ik heb daarvoor nooit de media verketterd. De persvrijheid is me te dierbaar, om de kwaliteit van die vrijheid te beoordelen op basis van hun oordeel over mij en mijn wereld.

Wat De Wever nu veralgemenend zegt over de media, doet me denken aan wat een Nederlander (een Nederbelg) onlangs uitkraamde (op Facebook) over het verschil tussen Nederlanders en Vlamingen. Eén puntje hieruit: zij kennen debatcultuur, wij niet. Als puntje bij paaltje kwam, sloeg die ‘analyse’ op het feit dat Vlaamse media geen aandacht hadden geschonken aan zijn boek.

Veralgemeningen – over een volk of over de media – die voortkomen uit een persoonlijk ongenoegen, gaan een eigen leven lijden, omdat anderen hun eigen persoonlijk ongenoegen eraan vasthangen. Dan wordt rancune de drijfveer van politiek. Niets is gevaarlijker.

Of de media dan geen geloofwaardigheidsprobleem hebben? Jazeker, en dat weten de journalisten ook. Dat probleem los je niet op door beschuldigingen maar door zelfreflectie. En dat de media geen rechter mogen spelen, is ook juist. Ook dat weten de journalisten wel. Dat het dus een moeilijke beslissing is om een story te brengen of niet.

Maar er zijn nu eenmaal maatschappelijke fenomenen die eerst door de media onder de aandacht moeten worden gebracht, vooraleer slachtoffers de moed hebben om naar het gerecht te stappen. En vooraleer de samenleving inziet dat sommige dingen niet door de beugel kunnen. Privé is privé, maar soms heeft privé een hoog politiek gehalte.

P.S. Als Bart De Wever de media beu is, zal hij dan ook zijn column in De Standaard stopzetten?
Mark Van de Voorde