‘De Warande is blijkbaar een soort sociaal restaurant, maar niet voor wie niet rondkomt’

‘Als ik toch even vanuit commercieel oogpunt mag denken, geloof ik dat zo’n zakenclub zelfredzaam, zelfs winstgevend moet kunnen zijn’, schrijft Vlaams parlementslid Bart Caron (Groen).

Mag ik aannemen dat u geen lid bent van De Warande? Ik heb het niet over het cultuurcentrum in Turnhout of het gelijknamige speelplein in Kortrijk. Maar wel over een Brusselse club, die zichzelf ‘een ontmoetingsplaats van haar leden, met Vlaanderen en de rest van de wereld’ noemt. Een hele mond vol. Het is vooral een proper en redelijk prijzig restaurant aan het Warandepark waar mensen die zichzelf belangrijk achten dineren met mensen die zij ook belangrijk achten. In een stijlvolle en discrete omgeving. Er zijn ook zeer belangrijke causerieën over maatschappelijk brandende onderwerpen zoals sociale netwerken, kunstmatige intelligentie, of een Damesdiner met Darya Safai, een bezoek aan een brouwerij enz. Exclusief voor leden? Uiteraard, bij het Davidsfonds is dat ook (dikwijls) zo.

Niks mis mee. We zijn al altijd hevige voorstanders geweest van een bloeiend Vlaams verenigingsleven, omdat het bijdraagt tot volksverheffing en de sociale cohesie versterkt. Is het niet?

Bent u echt geen lid? Dat verbaast ons niks. De vereniging doet het blijkbaar niet zo goed. Een slinkend ledenaantal? Minder belangstelling? Alleen God weet het. De laatste jaarrekening vertoont een verwaarloosbaar verliesje van zo’n 110.000 euro. Maar er zijn blijkbaar hoge kosten. De vzw is node op bedeltocht getrokken naar de Vlaamse regering die, sociaal als die is, haar empathisch vermogen heeft aangesproken en bescheiden in de buidel heeft getast. Barmhartigheid is een mooie deugd. Alhoewel, een chique zakenclub, je zou kunnen denken dat zo’n vereniging leefbaar is. Ze baat een proper eethuisje uit waar proper volk komt eten. Mensen die meestal de rekening niet met hun eigen Visa-kaart moeten betalen, maar er eentje van hun werk kunnen bezigen.

Dat helpt wel, als je weet dat het lidgeld 1.350 euro per jaar bedraagt en je dat per drie jaar moet betalen, wat neerkomt op de schamele som van 3.400 euro. Niks om je druk over te maken. Een jaar muziekles volgen kost ook snel 300 euro. Kortom, je kan het voor geen geld ter wereld een selecte club noemen. Dat er op de website wel lekkere menu’s staan, maar zonder vermelding van de prijzen, mag geen bezwaar zijn. Mijn geliefde frituur durft ook wel eens de prijs van een frikandel opslaan zonder het te melden.

Zoals gezegd, de regering leent de sukkelaars 800.000 euro. Maar ook dat is niks nieuws onder de zon. Het gebeurde ook al in de kerstdagen van 2012. Toen verlengde de Vlaamse regering de lopende renteloze lening aan De Warande. Niet meteen een sociaal restaurant. Toch heeft het huis ook grote kosten. Immers, het was al van 1987 dat de Warande die lening heeft gekregen. De 743.000 euro, oftewel 30 miljoen Belgische frank, had een looptijd van vijf jaar. Maar het bescheiden optrekje bracht onvoldoende op en zo werd de looptijd van de lening een piepklein beetje verlengd, tot 30 jaar dus.

Oef, eindelijk zijn de schulden afbetaald. In De Warande wordt De Blauwvoet aangeheven en de Vlaamsche vlag gehesen. Reden tot feesten? Nee, dat nu ook niet. De zorgen blijven blijkbaar duren. Het bestuur moest node afzakken naar het Martelaarsplein. Met hetzelfde trucje in de achterzak. Want, afbetalen, dat kennen ze niet in deze fiere kringen. Het trucje is even geniaal als eenvoudig. De Vlaamse Regering leent aan De Warande en betaalt die lening in feite zelf af. Sommigen zouden dat op een onbezonnen moment een subsidie noemen. Hoe ze dat doen? Ministers, kabinetschefs en topmensen uit de administratie krijgen namelijk een gratis lidmaatschap. Met dat geld wordt die lening afgekort, zou je kunnen zeggen. 50 lidkaarten aan 1.000 euro – kortingtarief voor grote bedrijven – is 50.000 euro per jaar. De nieuwe lening van 800.000 euro zal derhalve in zowat 2035 afbetaald geraken.

Prioriteiten en kerntaken

Ja, toen durfden we nog klagen dat het wraakroepend is dat de Vlaamse Regering aan kabinettards en topambtenaren exclusieve lidmaatschappen zoals van De Warande uitdeelt. Geen postjes dit keer, maar profijtjes. En dat in tijden waar de tering naar de nering moet gezet, dat wachtlijsten in de zorg alleen aanzwellen, dat basisscholen kreunen onder de werkdruk, dat mensen in armoede elke dag op zoek moeten naar een gezonde maaltijd, dat vele medewerkers van culturele organisaties aan den dop vliegen wegens gebrek aan subsidies, dat bespaard wordt op openbaar vervoer… Juist, het is een kwestie van prioriteiten.

Zijn we sikkeneurige, onverdraagzame oppositieleden, die niemand een pleziertje gunnen? Soms zou ik, als ik toch even vanuit commercieel oogpunt mag denken, geloven dat zo’n zakenclub zelfredzaam, zelfs winstgevend moet kunnen zijn. Niet dus. Het is blijkbaar dan toch een (soort) sociaal restaurant, maar dan niet voor wie niet rond komt, maar voor wie nood heeft aan sociaal contact, onder gelijken uiteraard. Euh ja, dat zou dan toch een kerntaak van de overheid kunnen wezen. We steunen immers ons verenigingsleven.