‘De Vlaamse overheid is gezwicht voor de nieuwe vorm van politieke correctheid’

‘Ondanks het feit dat minister Homans in 2014 nog stelde dat er geen verbod komt op religieuze kentekens bij de Vlaamse overheid, kwam er gisteren de facto wel een verbod op een inclusieve campagne die de Vlaamse administratie moest helpen om een betere weerspiegeling te worden van onze samenleving’, schrijft CD&V-jongerenvoorzitter Sammy Mahdi.

De tol van de tweet van de Vlaamse overheid die gisteren verwijderd werd is zwaar: symbool voor een falend personeelsbeleid, gans Vlaanderen om uiteenlopende redenen gebruuskeerd en één diep gekwetste vrouw.

Hoe zou ze deze nacht geslapen hebben? De vrouw met hoofddoek die met een warme glimlach stond te glunderen op een campagne voor meer diversiteit op de werkvloer bij de Vlaamse administratie. Los van alle politieke kleuterspelletjes is dat de eerste vraag waar ik vandaag mee opstond. Een mens van vlees en bloed moest gisteren niet enkel een publieke storm van vernederingen overleven in het af en toe stinkend Twittermoeras, de Tweet waarin haar foto gekoppeld werd aan vacatures voor beleidsmedewerkers en juristen werd door minister Liesbeth Homans van Twitter gehaald. Groter kon de publieke vernedering niet worden. We staan in de strijd van het eigen grote gelijk rond de gemeenschappelijke identiteit die ons hoort te verbinden echt nog veel te weinig stil bij de menselijke impact op individuen die de vunzige opmerkingen zien voorbijvliegen, en weerloos moeten ondergaan.

Dat we soms zeer emotioneel in discussie gaan over die gemeenschappelijke identiteit is niet abnormaal. Wat is neutraliteit van de dienstverlening en hoe vul je die concreet in? Het is een vraag waar we het al langer moeilijk mee hebben. Moeten uiterlijke kenmerken zo neutraal mogelijk zijn? En geldt dat enkel voor loketbedienden, of ook voor pakweg beleidsmedewerkers en juristen? Heel Vlaanderen heeft er een antwoord op, maar samen geraken we er blijkbaar iets moeilijker uit.

Persoonlijk zie ik niet in waarom iemand met een hoofddoek niet voor een neutrale dienstverlening zou kunnen zorgen. En al zeker niet als beleidsmedewerker achter de schermen. Al behoor ik ook niet tot de politiek correcte groep die de gevoeligheden vanuit een zelfverklaarde intellectuele superioriteit weglacht. Decennialang is er een strijd gevoerd voor de liberale democratie waar we vandaag terecht trots op zijn. Het is dan ook niet abnormaal dat bepaalde visuele prikkels sommigen ongerust maakt.

Onherkenbaar

Het is trouwens niet de neutraliteit van de Vlaamse overheid die een deel van Vlaanderen zorgen baart. Wel de angst dat onze samenleving onherkenbaar wordt en dat “de anderen” zich onvoldoende aanpassen. Het is de taak van politici om te luisteren naar wat de concrete angsten zijn, ze te kaderen en mensen gerust te stellen met een wettelijk en maatschappelijk kader en project. Of dat zou de taak van politici toch moeten zijn.

De ‘poco’s’ hebben echter een te duchten concurrent gekregen in het maatschappelijk debat. Ik noem ze graag de copo’s. In een ijver om de politieke correctheid aan te pakken en met sociale media als springplank, worden kwetsende reacties gespuid en moet inclusie en verbinding via gore verbale agressie plaats ruimen voor hun pensée unique. Met succes. Want de Vlaamse overheid is gezwicht voor de nieuwe vorm van politieke correctheid. Ondanks het feit dat minister Homans in 2014 nog stelde dat er geen verbod komt op religieuze kentekens bij de Vlaamse overheid, kwam er gisteren de facto wel een verbod op een inclusieve campagne die de Vlaamse administratie moest helpen om een betere weerspiegeling te worden van onze samenleving.

Laffe beslissing

En zo zijn we na een avondje gezellig in de Twittermodder te rollen weer terug naar af. Zonder een degelijke discussie te voeren over of en hoe de neutraliteit van de dienstverlening gegarandeerd kan worden door een vrouw met een hoofddoek of een man met een tulband. Zonder met oplossingen naar voor te komen om van onze Vlaamse administratie een weerspiegeling van de samenleving te maken. Zonder de hoofddoekenfobie of de gebrekkige activering van mensen met migratieachtergrond op de arbeidsmarkt aan te pakken. Wat we wel hebben verwezenlijkt, is een vrouw met wat stof maar vooral vlees en bloed diep gekwetst, anderen uitgemaakt voor het vuil van de straat en een positieve campagne meer slecht dan goed gedaan door de politiek laffe beslissing naar aanleiding van de Twitterreacties. Triest.

Aan die ene vrouw zou ik nog willen meegeven dat ik hoop dat ze het goed stelt, en de reacties weet te relativeren. Er lopen in Vlaanderen ook heel wat mensen rond die respect hebben voor de spirituele invulling die mensen aan hun leven leven geven, en een gigantische meerderheid die haar met wat politieke ambitie niet meer zal beschouwen als een bedreiging voor onze samenleving. We komen er wel, geloof me.