‘De Vlaamse beweging: een verstokte vrijgezel die geen vrouw kan vinden?’

‘Wordt het niet hoog tijd om de ‘veilige havens’ van de Vlaamse beweging te verruimen’ vraagt Erik D’hamers van Vlinks zich af. ‘Een verstokte vrijgezel die jarenlang met dezelfde vrienden op café gaat, beseft ook dat hij in dit gezellige, warme nest geen vrouw zal vinden.’

‘Vlinks begint stilaan de échte erfgenaam van de Volksunie te worden’ viel recent via Twitter te lezen. Een mooier compliment kunnen we ons nauwelijks voorstellen. Maar het klopt niet, want Vlinks is geen politieke partij en er worden vooralsnog geen gesprekken in die richting gevoerd. Of het ooit zover komt zal van de mensen afhangen die zich achter de Vlaams-sociale netwerkgroep Vlinks verzamelen.

Gelukkig is dromen bij Vlinks toegestaan. Als Vlinks ooit deze grote stap wil zetten dan zal het vele Vlamingen moeten warmmaken voor een Vlaams én sociaal project. Een project waarvan sommigen vinden dat het tegenstrijdig is, Vlaams en links klinkt bij hen als een contradictie. Maar dat is het niet, al van bij het begin was de Vlaamse beweging een emancipatorische en sociale beweging.

Een vijfduizendtal Vlaamsgezinden gaan jaarlijks naar de IJzerwake in Steenstrate en het Zangfeest in Antwerpen. Er is telkens weinig of geen media te bespeuren, enkel de ‘bevriende pers’. De Vlaamse beweging heeft zich er ongewild opgesloten in een cocon met de stempel ‘oubollig, vergrijsd en rechts’. Of heet zoiets ‘een cordon’?

De media doen er graag aan mee om dit negatieve imago in stand te houden. Veilig verborgen voor de rest van Vlaanderen en ver weg van het reële Vlaanderen vieren deze flaminganten hun jaarlijkse hoogdagen.

Verstokte vrijgezel

Wordt het niet hoog tijd om die ‘veilige havens’ te verruimen en ook andere warme plaatsen te verkennen? Een verstokte vrijgezel die jarenlang met dezelfde vrienden wekelijks op café gaat, beseft dat hij in dit gezellige, warme nest geen vrouw zal vinden. Wil Vlaanderen ooit zelfstandig worden, dan zal het een veel bredere basis nodig hebben dan deze vijfduizend Vlaamsgezinden.

Vlinks demonstreert dat de Vlaamse beweging meer is dan enkel het ‘verkrampt-met-oogkleppen’ streven naar onafhankelijkheid. Er zijn veel meer maatschappelijke thema’s die de Vlaming beroeren dan enkel het autonomiestreven – wat op zich uiteraard wel een nobel doel is. Ook de politieke vertalingen van de Vlaamse beweging in het VB en de N-VA zullen niet volstaan voor de Vlaamse ontvoogding.

In Catalonië en Schotland lukte het de onafhankelijkheidsbewegingen wél om een groter draagvlak te vinden voor de legitieme vraag naar meer autonomie, wat al dan niet uitmondde in een referendum over de zelfstandigheid van hun regio’s. Shona McAlpine schetste tijdens een VVB-colloquium in het Europees Parlement over de toepassing van zelfbeschikkingsrecht in de Europese Unie hoe de Schotse bevolking van onderuit werd betrokken en hoe hun stem werd gehoord. Met vrienden en buren werd over zowat alles gediscussiëerd. Het referendum werd zonder cijfermatige overwinning toch een grote overwinning voor de democratie.

Eén van de basisprincipes van de Europese Unie is dat ze een unie van volkeren is. Daar moeten we terug naartoe. Mensen maken zich zorgen over participatie. Als je mensen een kans daartoe geeft, dan nemen ze die met beide handen aan.

Zelfbeschikking begint bij het individu. Als iemand zich voldoende sterk voelt, dan gaat hij of zij praten met de buren en zo verder. De Schotten zijn wakker geworden en willen dat hun stem gehoord wordt. Ook in Catalonië werden de mensen vanaf de basis betrokken. En dit is exact wat ook Vlinks wil: de Vlaming terug een stem geven.

Luisteren naar de mensen; wat zijn hun noden, waar maken ze zich zorgen over, wat zijn de echte problemen in de samenleving? Vlinks wenst dan ook éérst een sociale en solidaire Vlaamse samenleving en daaruit volgt automatisch wel een onafhankelijk Vlaanderen. Niet omgekeerd. Helaas is een minderheid van de Vlamingen in politiek geïnteresseerd, terwijl politiek té belangrijk is om enkel aan politici over te laten. Er gaapt een immens diepe kloof tussen de Vlaming en de politiek. Onlangs bleek bovendien ook nog dat België met een zevende plaats beschamend hoog scoort op de ‘index van de onwetendheid’.

Vlinks is voorstander van meer participatie, iedereen moet mee betrokken worden bij het beschaafde politieke debat. Participatieve democratie maakt het beleid in overeenstemming met de échte noden van de samenleving. Het is de weg naar meer rechtvaardigheid, gelijkwaardigheid, solidariteit en herverdeling. Participatie biedt permanente vernieuwing en versterking van overleg en samenwerking tussen overheid, economie en bevolking. Hoe meer iedereen betrokken wordt bij de samenleving, hoe beter en sterker mensen zich thuis voelen in de samenleving.

Erik D’hamers is kernlid van Vlinks