‘De Turteltaks is de moeder aller pestbelastingen. Een schop in de onderbuik van elke liberaal’

‘Open VLD is ontspoord tot een nihilistisch machtsvehikel in plaats van een liberale ideeënfabriek’, schrijft Jean-Marie Dedecker deze week in een open brief naar partijvoorzitter Gwendolyn Rutten. ‘De Vlaamse liberalen zijn nooit uit het stof van de puinhoop van Paars gekropen.’

Geachte voorzitter,

Beste Gwendolyn,

Sorry voor mijn laattijdige wensen. Ik heb een paar weken rondgedoold in het Midden-Oosten en aan de Turkse Riviera om de gevolgen van “Wir schaffen das” aan den lijve te ondervinden, op het eigenste moment dat je deze gevleugelde woorden uitsprak op de nieuwjaarsreceptie van je partij. Maar, Beste Gwendolyn, Wir Schaffen das nicht. De migratievloot, aangetrokken door de lokroep van Angela Lorelei Merkel zal op de klippen lopen, maar dit doet er hier niet toe. De associatie met Mutti was belangrijker dan de inhoud: profileringsdrang.

Daarenboven hou ik niet zo van dergelijke drinkgelagen. Busladingen kabinetsmedewerkers worden als klapvee aangevoerd, en mandatarissen verdringen elkaar op de eerste rij met een Noord-Koreaanse applausijver om in de gunst te komen van de Grote Leider of minimum in beeld. De lulkoekjesbakkerij draait dan op volle toeren: uitvergroten van de verwezenlijkingen en een opbod aan valse beloftes. Kortom, een orgie van schone schijn. Politici scheppen immers illusies en noemen die dan feiten.

Ik heb je leren kennen als cabinettard bij minister Joséphine Moerman in de hoogdagen van Paars. Alias Fientje werd aan het corruptiekruis genageld door haar liefhebbende kabinetschef en door wat speurwerk van ondergetekende. Het hoefde toen echter niet altijd zo repressief te zijn. Patrick Dewael, toenmalig minister van Binnenlandse Zaken, nam bijvoorbeeld de vlucht vooruit voor gesjoemel met de canapébenoemingen bij de politietop. Hij kreeg als troostprijs een interimbaantje als Kamervoorzitter. Ik zie nu dat je zijn uitvoerende acoliet, Paul van Tigchelt, die voor bewezen hang- en spandiensten gedetacheerd werd naar het Antwerps Justitietheater, onlangs gerehabiliteerd hebt als grote baas van OCAD, het orgaan dat het dreigingsniveau in ons land bepaalt. In de wereld van de politieke omerta wordt vazalliteit vroeg of laat altijd beloond.

Anderen ontsnapten de dans volledig: bij voorkennis met het verhandelen van Fortis-aandelen, bij sale-and-lease-backoperaties van overheidsgebouwen of bij zelfbediening en wanbeleid bij de Gemeentelijke Holding en Dexia. In een danse macabre van belangenvermenging en graaigedrag kun je nog een pas-de-deux walsen met de verpolitiseerde justitie, maar niet met de publieke opinie. Macht dient tot niets als je die niet durft te misbruiken, zei de vermoorde PS’er André Cools ooit, maar de excessen tasten wel de geloofwaardigheid aan. Die komt te voet, maar verdwijnt in galop.

Je Blauwe Fabriekje is al in vrije val sedert de verkiezingen van 2003, Beste Gwendolyn, sinds het regnum van het triumviraat Verhofstadt, Dewael, De Gucht. Vandaag staat je verkiezingspercentage op het niveau van een kwarteeuw geleden toen de VLD nog niet “Open” was en toen het nog PVV heette. Je partij is nooit uit het stof van de puinhoop van Paars gekropen. Integendeel. De geneugten van de toen opverende wereldeconomie werden gemorst in de bodemloze putten van het socialistische gratisbeleid, van een potverterende subsidie- en uitkeringseconomie en van een pamperend migratiebeleid. Wie durfde te suggereren dat het keizerlijk triumviraat geen kleren aan had werd gedefenestreerd.

In deze discipline ben ik ervaringsdeskundige, Beste Gwendolyn. Met de paleisrevolutie tussen de drie tenoren heb ik meer verraad gezien in je partij dan in de verzamelde werken van Shakespeare. Ze zorgden wel goed voor zichzelf, tot in Toscane. Volgens de liberale ex-eurocommissaris Fritz Bolkestein blaft Verhofstadt vandaag tegen de maan in het Europees Parlement. Hij heeft zijn Burgermanifesten verloochend en verbrand, en schrijft nu linkse eurofile traktaten met spitsbroeders als de groene kaviaarsocialist Daniel Cohn-Bendit. Verhofstadt heeft een groot talent om compleet van mening te veranderen, niet uit principe maar uit pragmatisme , zei minister Isabelle Durant ooit. Ik kijk uit naar zijn terugkeer, net als een veearts in de zoo uitkijkt naar het wekelijks nijlpaardenlavement.

Bloedarmoede en slaafse inteelt

Je partij erodeerde door bloedarmoede en slaafse inteelt, Beste Gwendolyn. Er is niets populistischer dan de familiecratie. De zoontjes-en dochtertjesfabriek van de oude politieke krokodillen die als helikopterouders angstvallig over de carrière van hun telgen waken. Velen erfden het zitje van hun vader maar daar is dan ook alles mee gezegd. De Gucht, De Croo, De Clercq, Taelman, Lachaert, Schiltz & Co. Sommigen hebben de liberale werken van Popper en Hayek mogelijks onder de arm, maar daarom niet onder de knie. Politieke hemofilie.

Alexander De Croo trok bijvoorbeeld de stekker uit de regering Leterme, alsof een kalkoen de stemming zou uitlokken voor het bekomen van een vervroegde kerstmis. Je politiek en electoraal zwaargewicht, de alom geprezen Maggie De Block, verliest langzaamaan haar gewicht onder het overgewicht van de N-VA.

Het jeunisme is echter niet alleen een rugzak zonder bagage. Jonge veulens als Egbert Lachaert en Philippe De Backer hebben de potentie om liberale raspaarden te worden als je hun teugels laat vieren, los van de familiale Merit-banden.

Er was een tijd dat wetten trots naar de indiener genoemd werden omdat ze aan brede maatschappelijke noden appelleerden met een groot liberaal accent. De wet Cooreman-De Clercq deed de beurzen en de economie opveren, maar vandaag doe je het tegenovergestelde met een speculatietaks. Wat zou wijlen Willy De Clercq daarvan gevonden hebben?

Stamboek liberale Lucienne Herman-Michielsens maakte met haar abortuswet de vrouwen baas in eigen buik en deed zelfs de koning abdiceren. Vandaag kom je niet verder dan wat rommelen in de ethische marge met de dubbele familienaamwetgeving en de overbodige euthanasiewet voor kinderen. Profileringsdrang van Jean- Jacques De Gucht, de Prins Laurent van de liberale dynastie. Met de Turteltaks van Vlaams minister Annemie lever je zelfs de moeder van alle pestbelastingen. Een schaamteloze schop in de onderbuik van elke liberaal.

Beste Gwendolyn, je partij is ontspoord tot een nihilistisch machtsvehikel in plaats van een liberale ideeënfabriek, gecamoufleerd door hersendode slogans als “mensen hebben vleugels” of het nietszeggende “goesting”. Je wordt gedoogd als numerieke noodzakelijkheid in de regering en je hebt zelfs niet mogen onderhandelen over het Vlaams regeringsprogramma, maar was al tevreden om enkel de handpoppetjes te mogen leveren. Postjes boven ideologie. Met uitspraken als “het kindergeld koppelen aan inschrijvingsplicht in de kleuterschool en aan talenkennis van de moeders” of ” om politieman te worden hoeven allochtonen nog geen Nederlands te kennen” huppel je wanhopig op twee krukken. Enerzijds verblind door het licht uit de konijnenbak van Bart De Wever, en anderzijds verdoofd en radeloos op zoek naar applaus van mensen die toch nooit voor je stemmen. Je liberale kerk is leeggelopen, Beste Gwendolyn, de gelovigen zitten nu in de Nieuwe Vlaamse Alliantiekerk.

Dubbelzinnig ideologisch verhaal

Met een dubbelzinnig ideologisch verhaal blijf je rondzwalpen en groeit de wachtkamer van de misnoegden schoorvoetend en knarsetandend aan. De politieke breuklijn loopt niet alleen tussen rechts en links (dat ook zieltogend op apegapen ligt) maar ook tussen mondialisten en nationalisten. Plaats genoeg om je uitgesproken te profileren.

Sans rancune en met gemeende liberale wensen,

Jean Marie Dedecker