De tuinman in Hendrik Vuye: ‘Laat de natuur haar werk doen en werk mee’

Professor staatsrecht Hendrik Vuye is een streng maar rechtvaardig tuinman. De tuin mag leven, zolang hij er maar verzorgd uitziet.

‘Een tuin moet structuur hebben. Dan ziet een natuurlijke tuin er niet uit als een wildernis. Ik maai tussen de oprit en de boomgaard één strookje gras. Dat oogt verzorgd, terwijl in de boomgaard klimop, kruiden en bloemen mogen doen wat ze willen. Fijn snoeiafval, bladeren, noten en rottend fruit laat ik liggen. Voor de eekhoorns en vlinders en omdat die laag de bodem gezond houdt.

Je moet in de tuin ook niet te veel doen, hè. Laat de natuur haar werk doen en werk mee. Neem mijn handigheidje met kornoelje en bosrank. Kornoelje heeft rode takken, mooi in de winter, maar is een wat banale struik in de zomer. Dus heb ik er bosrank tussen geplant. Die houdt van schaduw op de wortels, gebruikt de struik als klimrek én fleurt hem op met bloemen.

Mijn tuin is circulair. Verhakseld snoeihout komt rond de rozen: het is netjes, houdt de bodem vochtig en weert kruid. Zaailingen die niet in de weg staan, laat ik staan voor wanneer er een gat in de haag komt of er ergens een heester sneuvelt. Dikker hout stapel ik her en der. Dat geeft structuur en terwijl het droogt kunnen insecten en kleine diertjes erin schuilen. Op een dikke tak die ik in de hoek van de tuin zette, kwam al na een paar dagen een specht oefenen. Ongelooflijk hoeveel leven dood hout geeft.

Mijn grootvader gaf me de liefde voor de tuin mee. Ik werkte met hem in de moestuin en de boomgaard. Als klein manneke stuurde ik een gele briefkaart naar de BRT voor een moestuinkalender over biologisch tuinieren. Toen ik mijn grootvader zei dat hij die vervelende wormpjes in de wortels kon wegjagen door er stinkertjes naast te planten, lachte hij dat weg. Nadat hij het had gedaan, lachten zijn vrienden hem uit, maar was hij wel af van de wormpjes die zij met geen producten dood kregen.

Ik ben niet met het klimaat bezig, wel met het leefmilieu en een mooie tuin. Vroeger besproeide ik mijn gemillimeterde Engelse pelouse met dicotex. Nu vraagt mijn vrouw om het gras niet te kort te maaien, voor de bloemetjes. Sproeien, verticuteren… Het is veel werk, onnodig en zelfs schadelijk, zeker voor bestuivers. De bloeiende fruitbomen gonsden in mijn kindertijd van de bijen, vandaag moet ik ze zoeken. Net als vlinders, waar ik een zwak voor heb sinds ik als kind koninginnenpages kweekte. Als ik die beestjes kan helpen met mijn tuin, twijfel ik geen moment.’