De vruchten van Christoffelkruid, dat vooral in Noord- en Oost-Noord-Amerika te vinden is, bevatten de hoogste concentratie giftige stoffen. Het gif heeft een kalmerende werking op de hartspier waardoor de dood na inname van de bessen niet lang op zich laat wachten. Christoffelkruid wordt ook wel poppenogen genoemd door het uiterlijk van de vruchten: witte besjes met een zwarte stip.
De Zuid-Amerikaanse plant Engelentrompet, in het Westen een vaak voorkomende sierplant, heeft een hoornvormige bloem vol krachtige giftige stoffen zoals atropine en scopolamine. Scopolamine kan makkelijk geabsorbeerd worden door de huid en slijmerige membranen. In Colombia wordt scopolamine, dat de controle over het lichaam laat verdwijnen maar het bewustzijn doet behouden, uit de bloemen gehaald om als drug te gebruiken.
Muggen, spinnen, vliegen en kleine zoogdieren zoals muizen en ratten zijn de slachtoffers van deze bekerplant. De tot nu toe grootste ontdekte vleesetende plant lokt prooien door het afscheiden van een nectarachtige substantie. Waarna de diertjes op een serie plakkerige neerwaartse stekels en in een bad van enzymen en zuur terecht komen. De bekerplant werd door de Britse documentairemaker David Attenborough ontdekt op Mount Victoria, ongeveer 1600 meter boven het zeeniveau, in de Filipijnen.
Koninginnekruid is een van de meest giftige planten uit Noord-Amerika. Het bevat een zeer hoge hoeveelheid tremetol, wat indirect dodelijk is voor mensen. Het gif wordt opgenomen in melk en vlees van vee wanneer zij de plant opeten. Door het consumeren van dit vlees en deze melk, komen de stoffen in het menselijk lichaam terecht. Duizenden Europese kolonisten in Amerika in de 19e eeuw werden indirect het slachtoffer van koninginnekruid. Ook Nancy Hanks, de moeder van de voormalige Amerikaanse president Abraham Lincoln, kwam hierdoor om het leven.
De vleesetende waterplant blaadjeskruid komt voor in Europa, Noord-Afrika en gematigde gebieden in Azië. Op de ondergedompelde blaadjes zitten vangblaasjes die bedekt zijn met borstelhaartjes. Wanneer kleine kreeftachtigen of waterinsecten de haartjes aanraken, springen de vangblaasjes open en wordt het omringende water met daarin het insect naar binnen gezogen. Het slachtoffer sterft door verstikking of van de honger. De vertering van de prooi duurt, afhankelijk van de grootte, tussen de twaalf minuten en twee uur.
Ondanks de zoete smaak van de bessen en de lekkere geur van de bloemen is het melksap van de woestijnroos, die voorkomt in de droge gebieden van Oost- tot Zuid-Afrika, dodelijk. Onder andere de Khoisan, die het giftig melksap op pijl- en speerpunten aanbrengen, gebruiken het om hun prooien mee te doden. De bladeren van de plant daarentegen hebben een helende werking.
De groene tot oranje vruchten van de braaknootboom bevatten een hoge mate van strychnine alkaloïden. Wanneer de stoffen in kleine mate opgenomen worden, kunnen ze zenuw- en spijsverteringsproblemen verhelpen. In grote mate veroorzaken ze echter een langzame en pijnlijke dood. Koningin Cleopatra, die op zoek was naar de beste manier voor haar zelfmoord, dwong haar bedienden om de zaden van de braaknootboom op te eten. Toen ze het leed van haar bedienden zag, ging ze op zoek naar een andere zelfdodingsmethode.
Blauwe monnikskap komt voor op een hoogte van 1000 tot 2000 meter en groeit voornamelijk in berggebieden in het noordelijke halfrond. Het bevat een grote hoeveelheid pseudaconitine, wat na inname een branderig gevoel in de ledematen en buik veroorzaakt met de dood tot gevolg. Reeds 20 milliliter pseudaconitine is genoeg om een volwassen man te doden. Vroeger werd blauwe monnikskap aan de ter doodveroordeelden gegeven.
De wonderboom is afkomstig uit Oost-Afrika en Indië maar wordt tegenwoordig wereldwijd gebruikt als sierplant. De dodelijke stof ricine komt vooral in de zaden van de boom voor. Enkele zaden zijn voldoende om een volwassen persoon te doden. Enkele uren na de inname zijn de eerste symptomen, een branderig gevoel in de keel en mond, overgeven en hevige buikpijn, al waarneembaar. Na twee dagen sterft men uiteindelijk door uitdroging.
Waterscheerling groeit voornamelijk in gematigde klimaatzones van het noordelijk halfrond. De plant, waarvan vooral de wortels zeer giftig zijn, bevat cicutoxine. Een stof die het centraal zenuwstelsel aantast. Vooraleer de slachtoffers sterven, ondervinden ze hevige spiersamentrekkingen en verliezen ze het bewustzijn. Waterscheerling werd door het Amerikaanse ministerie van Landbouw uitgeroepen tot de meest vijandelijke en giftige plant in Noord-Amerika.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier