Vijftig jaar nadat ze zijn afgestudeerd, hebben een aantal leerlingen uit Overpelt alsnog hun proclamatie gekregen. ‘Dingen die je op je achttiende meemaakt, draag je voor de rest van je leven mee.’
Ze zijn dit jaar allemaal 68 geworden, de leerlingen van de klas van ’68 van het Mater Dei in Overpelt. Omdat ze vijftig jaar afgestudeerd waren, kregen ze een speciale plek op de oud-leerlingendag. Ze mochten aan een dis zitten met een gouden tafelkleed en het cijfer 50 erop.
‘Op een bepaald moment kwam de fotografe van de avond naar me toe’, vertelt de huidige directrice Mieke Molemans. ‘”Ik heb een bijzonder verhaal gehoord, Mieke. Sommige afgestudeerden zijn hier niet, omdat ze nog altijd kwaad zijn over iets wat in hun laatste jaar op school gebeurd is.”‘
Molemans viel uit de lucht.
Omdat een paar meisjes gerookt hadden, werd iedereen gestraft.
Jacky Vandeweyer was toen lid van de klas van ’68. Ze herinnert zich het voorval nog goed. ‘In november gingen we met alle zesdejaars naar de Boekenbeurs in Antwerpen. Een paar meisjes staken onderweg een sigaret op. Onze leraar liep door het gangpad van de bus en riep: “Meisjes, in de bus wordt er niet gerookt.” Behoorlijk absurd, want hij stond daar zelf met een sigaret. Omdat we dat zo onrechtvaardig vonden, hielden we een protestactie. Toen we in Antwerpen aankwamen, zijn we niet naar de Boekenbeurs gegaan maar zijn we de stad in getrokken. En in de bus naar huis hebben we nog een paar protestliederen gezongen tegen die leerkracht.’
Achttien waren ze, vrolijk en roekeloos. De volgende dag stormde de toenmalige zuster-directrice de klas binnen. ‘Dit duld ik niet’, riep ze. ‘Jullie krijgen geen sinterklaasfeest, geen Chrysostomos en geen proclamatie.’
‘We hadden wel een straf verwacht, maar dat was echt buiten alle proportie’, zegt Jacky. ‘Omdat een paar meisjes gerookt hadden, werd iedereen gestraft. Mijn vader zat toen in het oudercomité. Samen met de vader van een vriendin, die toen ook in het oudercomité zat, is hij naar de directrice gegaan. “Ik blijf bij mijn beslissing”, zei ze. “En bij dezen hef ik het oudercomité op.”‘
In de rest van de wereld brak in ’68 de revolutie uit, in Overpelt bleef het oorverdovend stil. ‘Noord-Limburg was toen nog heel conservatief’, zegt Mieke Molemans. ‘Jongens en meisjes werden niet op dezelfde manier behandeld. Jongens kregen bij wijze van spreken al een sigaret bij hun plechtige communie. Maar voor een meisje hoorde dat niet. Het waren andere tijden.’
Toen ik heel die historie hoorde, heb ik direct gezegd: we moeten dat goedmaken.
‘We mochten eigenlijk niets’, vertelt Jacky. ‘Ik herinner me dat we eens naar de cinema gingen. Eerst moesten de meisjes naar binnen en daarna de jongens. Contact hebben was ten strengste verboden.’
De klas van ’68 trok na dat jaar zonder proclamatie de wereld in. ‘We hebben elkaar amper nog teruggezien’, vertelt Jacky. ‘Maar elke keer als we elkaar toevallig zagen, ging het over dat proclamatieverhaal. Voor die oud-leerlingendag wilde ik een paar mensen optrommelen. Sommigen zijn helaas al overleden. Anderen zeiden: “Voor ons hoeft het niet meer. Het hoofdstuk Mater Dei is afgesloten.”‘
‘Dat begrijp ik heel goed’, zegt directrice Mieke Molemans. ‘Dingen die gebeuren op je achttiende, vergeet je nooit meer. Een van die oud-leerlingen is later voor het CLB gaan werken. Ze vertelde me dat ze de eerste jaren met lood in de schoenen naar onze school kwam.’
‘Toen ik heel die historie hoorde, heb ik direct gezegd: we moeten dat goedmaken. In het magazijn van onze school lagen gelukkig nog een paar professorenhoedjes. Iedereen kreeg er één en we hebben dan afgeteld. Op nul gooiden de gouden dames hun hoedjes in de lucht.’ Een ritueel dat in 1968 nog niet bestond. ‘Ik hield snel een geïmproviseerde toespraak en nodigde iedereen uit voor een nieuw etentje.’
In november kwam de klas van ’68 opnieuw bij elkaar. De directrice had een duplicaat van hun diploma’s laten maken. Deze keer mocht er wel gerookt worden, maar niemand deed het. Andere tijden.
Kleine helden 2018
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
