De schuld van de klant

ING schrapt duizend jobs, hoor ik op de radio, lees ik in de krant, zie ik op de site. Als reden wordt opgegeven het toenemend thuisbankieren. Zoiets kan toch enkel bedacht worden door gewetenloze mensen. Want waar het dus op neerkomt is het dus de schuld van de thuisbankiers dat duizend mensen hun job verliezen.

Vroeger werden rekeninghouders klanten genoemd. Ze werden netjes behandeld en beleefd te woord gestaan. Loketten waren elke dag open, behalve op zaterdagnamiddag en zondag. De dag van vandaag mag je al blij zijn een loket te vinden waarvan de luxaflex opgetrokken is en er een groet af kan bij de loketbediende.

Een vermoeden kan mij niet ontgaan dat het personeel een cursus gekregen heeft waarin staat hoever je mag gaan in de onvriendelijke behandeling van de klant. Maar wat zeker niet mag gebeuren is dat hij vriendelijk te woord wordt gestaan. Of hij staat er morgen opnieuw.

Hoeveel jaar geleden is het nu al dat elke rekeninghouder met een bewijs van goed gedrag en zeden een bankkaart kreeg? Hij zou voortaan geld uit de muur kunnen halen. Dag en nacht. Op enkele na, zoals uw dienaar, met een aangeboren afwijking boordevol achterdocht, stond iedereen te juichen. Terwijl men niet besefte dat voortaan de ‘klant’ in regen en wind zijn geld uit de muur moest afhalen, hij het marmer niet meer mocht betreden en een vriendelijke behandeling voortaan voorbehouden was aan grootverdieners. Na een tijdje hebben banken dan toch een ruimte, zij het een beperkt aantal, ter beschikking gesteld . Onderhoud is echter tot een minimum beperkt, zodat je in het weekend alvorens aan je eigen, je bloedeigen geld te geraken, over een stinkend stort moet klimmen, waar soms een dakloze ligt te slapen, te snurken en te boeren.

De volgende stap was thuisbankieren. Het was o zo gemakkelijk. Je hoefde je huis niet meer uit te komen. En had je een probleem hoefde je maar te bellen naar een nummer dat op je scherm verscheen. Is dat het geval moet je eerst vreselijk lang wachten, vervolgens allerlei toetsen indrukken, bevolen door een ijsprinses, tot je eindelijk iemand aan de lijn kreeg die je vanuit een bergtop behandelde. En beleefd blijven a.u.b. want het gesprek wordt opgenomen. Stoornissen in het systeem vallen vaak voor, maar het wonderlijke is, dat de bank de schuld altijd op de rug van de thuisbankier schuift.

Maar het meest schandelijke is dat je het werk dat vroeger door hun diensten werd gedaan, nu zelf moet uitvoeren, en er nog voor betalen moet. Je bent als klant dus gedegradeerd tot een niet betaalde maar betalende bediende. Klap op de vuurpijl is dat je voor alles moet schuiven. Voor het houden van een rekening, een nationale bankkaart, een internationale, een overschrijving, voor het afhalen van je geld. En rente? Vergeet het. Stapsgewijs wordt er aan geknabbeld. Het is zover gekomen dat je om te sparen betalen moet. Want al de administratie die er bij komt kijken wordt in rekening gebracht.

O, aan service geen gebrek. Maar is het wel een service? Je krijgt een kredietlijn, geschat naar het totaal van de bedragen die maandelijks op je rekening komen. Je moet er echter voor betalen, en niet weinig ook. Rood kost dubbel zoveel als zwart. Dat de mens met een gewone job en een modaal loon nooit beloond wordt, aan het eind van het jaar, vergeet het. De enige troost zijn kraaltjes bij de overgang van het jaar. Een agenda van flutpapier met en een balpen die om de vijf voet ziek is.

De volgende stap die aan de thuisbankier zal gevraagd worden is om de oudjes in je straat, die geen laptop of pc hebben, te helpen. Een beetje sociaal zijn, asjeblief! Je zal dus een affiche krijgen, wat zeg ik? krijgen, je zal hem kunnen printen, om hem aan je raam te hangen: BANKIER HIER! Je zal dus zelf op bevel het initiatief moeten nemen en er nog voor betalen ook. Want ook je printer doet het niet gratis. De inhoud van de inktpotjes ervan staan niet in verhouding tot de kost. Een zoveelste bewijs dat de simpele mag dagelijks en voortdurend geplunderd wordt.

Uw verslaggever had het al heel vroeg zien aankomen. Toen je je loon niet meer handje contantje kreeg, maar op een rekening gestort werd, dacht ik: wie is niet gebonden door de bank? En dat binden zal strakker worden. Maar wurgen zit er niet in. Want dan zou je bank zonder bedienden zitten zonder lasten. En moeten terugkeren naar personeel. Met alle sociale gevolgen van dien. Het komt mij zeer vreemd voor dat vakbonden zich zo makkelijk hebben laten vloeren. Of komt het omdat de bonzen van de bonden zelf in de raden van bestuur zitten? En het geld van de vakbondsleden aan de bank hebben toevertrouwd. Met een beperkte inspraak en een minimum aan controle.

Enfin, meer en meer blijkt dat uw geld hun geld is, dat je geen vat meer hebt op wat er met je geld gebeurt, en als je geld niet afgeeft je de economische ontwikkeling van het land boycot. Want dat wordt in omfloerste woorden onder je neus gewreven. Ik ga stoppen, of er staat vanmiddag een deurwaarder aan de deur met een klacht wegens ondermijning van de geloofwaardigheid, de klantvriendelijkheid, de morele solvabiliteit van mijn bank. De ontvangst van de aanmaning mag ik betalen met mijn bankkaart. De deurwaarder zal mij daarvoor een bakje onder de neus duwen. Ik hoef alleen mijn pincode in te drukken.

Guido Lauwaert