‘De PS in de regering is geen verworvenheid in de Belgische Grondwet’

‘De PS moet zich dringend herpakken en waardig oppositie voeren’, vindt Assita Kanko (MR). ‘De paniekreactie van de Franstalige socialisten heeft geen toegevoegde waarde voor de democratie.’ Tegelijk is ze kritisch voor ‘haar’ regering-Michel. ‘De beperkte aanwezigheid van vrouwen en diversiteit is schandalig.’

We hebben recent in het nieuws zowel verbaal geweld als politieke lafheid gezien. En zonder blikken of blozen, doen zij die vrijwillig het federaal niveau verlieten en het aan MR overlieten om in haar eentje de verantwoordelijkheid op te nemen, nu alsof ze daartegen rebelleren. Wat kon men anders doen? De sluipende weg van het confederalisme met een socialistisch sausje inslaan?

Het spreekt voor zich dat sommige misselijkmakende tussenkomsten ongewenst zijn en universeel verwerpelijk zijn. Zij die mij kennen als liberaal, zullen mijn ongemak terzake en waakzaamheid hierover snel raden. Eerste Minister Charles Michel heeft gedaan wat hij moest doen. En aangezien loyaliteit oprechtheid niet uitsluit, wil ik meteen duidelijk stellen dat de zwakke aanwezigheid van vrouwen en van diversiteit – zowel in de federale regering als in tal van andere openbare structuren – schandalig is. Het cliché heeft al veel inkt doen vloeien. Laurence Parisot, de voormalig presidente van het MEDEF (Mouvement des Entreprises de France – de grootste werkgeversorganisatie in Frankrijk) stelde de vraag op Twitter ‘Où sont les femmes?’ En iemand antwoordde haar ‘Dans les cuisines!’ Sheryl Sandberg heeft groot gelijk als ze in haar boek over vrouwen en macht, schrijft: ‘méér mannen moeten aan tafel komen… aan de keukentafel’.

De waarheid is dat de ambities van vrouwen nog steeds stuklopen tegen de muur opgericht door de feitelijke positieve discriminatie ten voordele van mannen. Nochtans moeten en kunnen we beter doen. Door ons met de besten te vergelijken. En niet met de slechtsten. Daar wil ik mijn steentje aan bijdragen.

Hoe?

Gemeenteraadslid Philip Kerbusch kondigde onlangs zijn vertrek uit de MR aan. Sympathisanten die mij als sociaal liberaal en mijn inzet voor gendergelijkheid kennen, hebben me gevraagd wat ik over dit alles dacht. Mijn antwoord is duidelijk. Als mijn politieke familie kritiek krijgt, al dan niet terecht, is mijn eerste reflex trouw te blijven aan mijn waarden en in mate van het mogelijke bij te dragen om een aantal zaken eventueel bij te sturen.

Want voor mij, sluit loyaliteit oprechtheid niet uit. Ik help graag om de koers te herstellen, daar waar het eventueel nodig is, zonder mijn openhartigheid te verloochenen. Zonder te beven zal ik mijn mening blijven uiten omdat ik ervan overtuigd ben dat liberalen niet allergisch zijn voor kritische stemmen. Als de MR als liberale partij zou afwijken van haar waarden, zou mijn rol als mandataris en als lid zijn bij te dragen om het debat intern te verrijken. Hiertoe dient de interne democratie, een must voor de overtuigde militant.

En wat nu?

Het is duidelijk dat de paniekreactie van de PS geen toegevoegde waarde heeft voor de democratie. Het moet sommige socialisten duidelijk worden gemaakt dat de voortdurende aanwezigheid van de PS in de federale regering geen verworvenheid is in de Belgische grondwet. Het heeft geen zin om te huilen zoals een klein kind van wie het speelgoed net afgenomen werd (hoewel ik mij kan inbeelden dat het moeilijk kan zijn om geen minister meer te zijn!). Ze moeten zich dringend herpakken en waardig oppositie voeren.

Het is via een eerlijke debat en niet via het verbaal geweld dat we het beste kunnen bereiken. Het is door de noodzakelijke sociaal-economische hervormingen dat we meer welvaart kunnen creëren voor een betere sociale zekerheid. Niet via de nostalgie en de verslaving aan de macht.

Terwijl sommige socialisten behoefte hebben aan een ontwenningskuur van de macht, heeft ons land nood aan een slagvaardige regering. Laat ons dus wachten om te zien wat premier Charles Michel en zijn regering die democratisch geïnstalleerd werd, zullen realiseren. Laat ons kritisch zijn als het moet maar laten we de resultaten beoordelen in plaats van ons te begeven op het pad van preemptive strikes die de aanwezigheid van Open Vld en CD&V in de regering willen wegmoffelen.

Zelfs als we niet dezelfde ideeën hebben, kan men op een beschaafde manier van mening verschillen. Zie bijvoorbeeld hoe de PTB en Ecolo-Groen fractieleiders tot nu toe oppositie voeren: met ideeën, zonder tieren, zonder schelden.

Quid gelijkheid?

Als burgers kunnen we blijven ijveren voor een eerlijke vertegenwoordiging van vrouwen, jongeren en migranten op alle niveau’s van onze sociale, economische en politieke systemen. Kritiek is goed maar niet genoeg. We kunnen meer dan we denken. Als kiezers hebben we macht om meer vrouwen naar de parlementen te sturen, naar de colleges van steden en gemeenten en naar de partijtoppen. En wat dat laatste betreft niet alleen naar de vrouwelijke verenigingen van de partijen maar echt naar de algemene leiding. Heeft iemand bijvoorbeeld ooit een vereniging van socialistische mannen of van MR mannen gezien? We moeten een evenwichtige verdeling van mediaruimte voor vrouwen afdwingen, mede door de zondag debatten te boycotten als men het aantal stropdassen en snorren op televisie niet vermindert.

En wat dat betreft, geen ophef alstublieft over de noodzaak om quota’s op te leggen. Want zoals u kan zien, is dit soms de enige oplossing om het glazen plafond te doorbreken.