De oude man die te snel gevonden werd

De vader van Open VLD-parlementslid Vincent Van Quickenborne is vandaag weer bij zijn familie, nadat hij een tijd vermist was. Heuglijk nieuws toch? Niet zo volgens het internettribunaal, dat elke dag meer hardvochtig wordt. ‘Fuck de rest, want in mijn navel is het zalig warm. Of net heel koud. Dat ze dáár maar eens iets aan doen.’

Het is dinsdag, halfdrie ’s middags in Kortrijk, ingedommelde stad aan de Leie. Een kalende man van jaren zet zijn pet op, klimt op zijn elektrische fiets en besluit een ritje te maken. Waarom ook niet? De zon priemt door de wolken en beweging is goed voor lijf en geest. Hij kan het weten, want hij is altijd dokter geweest. Waar hij heen wil, weet hij niet zo goed. Er hangt een nevel in zijn hoofd, af en toe ontglipt hem iets. Beginnende alzheimer, zeggen ze, een diagnose die hij zo lang mogelijk naast zich neer wil leggen.

Dokters zijn vaak de moeilijkste patiënten, en meer dan een krakend geheugen is het niet, daar is hij rotsvast van overtuigd. Soms slaat hij goede raad in de wind, peddelt hij een paar kilometer te ver en vergeet hij welke weg die naar huis is. Wanneer de avond valt, slaat de familie alarm. ‘Pa is nog niet thuis. Vermist. Wat doen we?’ De oudste van de drie zoons – de man op de fiets heeft ook twee dochters – heeft massa’s volgers op Twitter en een pak vrienden op Facebook. Het is ook zijn verjaardag, maar dit jaar heeft hij wel andere dingen aan het hoofd.

Een oproep volgt. Of het bericht zoveel mogelijk gedeeld kan worden. De respons is overweldigend. Sommigen gaan actief op zoek, anderen houden het bij steunbetuigingen, virtuele harten onder de riem. Ook de lokale politie stort zich op de zaak. Zoals gebruikelijk bij de onrustwekkende verdwijning van een persoon met dementie bieden Alain Remue en zijn team van de Cel Vermiste Personen ruggensteun. Een helikopter wordt ingezet, zoals de standaardprocedure voorschrijft. Pas de dag daarop komt het verlossende nieuws. Vader is terecht. ‘Levend en wel’, meldt de oudste zoon op Facebook, of toch zo goed als mogelijk. Hij was tot in Oost-Vlaanderen gefietst en hij was de kluts kwijt. Iedereen blij. Toch?

Welnee. Alsof de alzheimer nog niet genoeg was, heeft de man met de pet nog een ander probleem. Zijn oudste telg is politicus. Erger nog, hij is burgemeester en federaal parlementslid, oorzaak van alle leed op de wereld of toch een groot genoeg deel daarvan. Zijn vader werd iets te snel gevonden, oordeelt het internettribunaal. ‘Bij ons zou het anders gelopen zijn. Dan had het allemaal wat langer geduurd. Dan zou de politie ons wandelen gestuurd hebben, of ons de raad hebben gegeven om hem aan een radiator vast te binden. En trouwens, wie zal dat allemaal betalen? Betalen we daarvoor belastingen? Zijn verdiende loon, want zo’n kind zet je toch niet op de wereld?’ Vreugde om de behouden thuiskomst van een verwarde man, daar lijken we vandaag niet meer aan mee te doen, net zoals we ons niet meer verheugen wanneer een kind uit de zee wordt gered. ‘Fuck de rest, want in mijn navel is het zalig warm. Of net heel koud. Dat ze dáár maar eens iets aan doen.’

‘Zijn we niet allemaal een beetje Trump?’ Aan het woord is Vincent Van Quickenborne, betrokken partij tegen wil en dank, in een reactie op de reacties. ‘Waarschijnlijk wel,’ zeg ik, in het besef dat ik geen heilige ben, ‘maar ik probeer hem toch wat in toom te houden’. De volkswoede is aan hem voorbijgegaan. ‘Ik heb die reacties niet gelezen, en dat zal ik ook niet doen.’ Politici zijn net als echte mensen, maar dan omhuld met kevlar, weet u wel. Er valt een stilte van een paar seconden. ‘Waren ze zo erg?’ Het is de zoon die spreekt, niet de politicus. Ja, ze waren erg, vaak zelfs mensonwaardig. Erg slecht geschreven ook, maar dat is slechts een detail. Triester zijn al die koude harten, al die mensen die elkaar niets meer gunnen, en al helemaal niet dat beetje geluk waarvan zij misschien verstoken blijven. Troostend is de gedachte dat ergens in Vlaanderen drie zonen en twee dochters blij zijn dat ze hun vader terug hebben gekregen. Dankzij uw en mijn belastinggeld, natuurlijk. En gelukkig maar.