‘Het kerstreces is nog maar net over en de haatgevoelens in de Wetstraat steken weer de kop op’, schrijft Le Vif-redacteur Olivier Mouton. ‘Met een inventarisplicht van de Di Rupo-jaren en de Micheliaanse breuk, blijft de Franstalige politieke wereld mekaar verscheuren. Ieder van hen zorgt immers voor de ene communicatiestunt na de andere om zich te positioneren.’
De voormalige eerste minister onthult elke dag hoeveel hij in de Zestien heeft moeten slikken. Ondertussen wendt zijn opvolger alle middelen aan om de breuk met de vorige regering aan te tonen. Welkom in het communicatieparadijs… .
Het is de omgekeerde wereld . Elio Di Rupo, die weer ‘gewoon’ voorzitter van de PS is na zijn gloriemoment in de Zestien, legde vanmorgen een schuldbekentenis af op RTBF-zender La Première: hij ‘neemt de verantwoordelijkheid op‘ voor de beslissing van zijn regering om de werklozen die geen echte wil getoond hebben om werk te vinden uit te sluiten, maar ‘betreurt die 100% liberale’ vraag. Nu zegt hij bereid te zijn een initiatief van de regering Michel te steunen dat terug zou komen op een maatregel die 50.000 personen naar het OCMW stuurt. De voormalige eerste minister legde zijn bekentenis af met trillingen in zijn stem: ‘Mijn hart bloedt wanneer ik aan al die mensen denk. Geloof me, ik slaap er niet van.’
Communicatiestunt
Laten we eerst de keizer geven want de keizer toekomt: die zogenaamde 100% liberale maatregel werd ingevoerd door Monica De Coninck, een … socialistische, natuurlijk wel Vlaamse, minister maar toch een socialiste. Onlangs, op 30 december 2014, nam zij wel echt haar verantwoordelijkheid in een onderhoud met Le Soir: ‘Wachtuitkeringen? Ik heb er geen spijt van. Ik vind het positief om ze na drie jaar te schrappen.’ Dat interview werd gretig door de PVDA op de sociale media gedeeld.
De overige federale Franstalige oppositiepartijen hebben zich gretig gestort op de zeer christelijke uitlatingen van Elio Di Rupo. Zo roept Olivier Maingain, voorzitter van het FDF en bezinger van het sociaal liberalisme, dat de uitsluiting van werklozen een ernstige fout van de PS is terwijl hij toch het Brussels gewest samen met de socialisten bestuurt. ‘Met de indexering van alle lonen heeft hij de rijken bevoorrecht in het nadeel van de zwakkeren.’
‘Nu we weten dat zijn hart bloedt zou Di Rupo nuttig werk leveren door overal waar de PS het voor het zeggen heeft alle mogelijke voorzieningen te activeren om dringend het verlies van inkomsten te verzachten in plaats van de wachten op een kentering van de liberalen’, benadrukt Zakia Khattabi (Ecolo) die een communicatiestunt vreest.
Hart van linkse bevolking terugwinnen
Binnen de brede linkse Franstalige oppositie zal de PS constant aan zijn voorbije verantwoordelijkheden herinnerd worden door de PTB, Ecolo, FGTB en zelfs de FDF. Elio Di Rupo zal dat in zijn achterhoofd moeten houden, wil hij het hart van de linkse bevolking herwinnen.
Dit gezegd zijnde, is het inderdaad wat surrealistisch de Bergenaar te zien hopen op een sociale bocht vanwege een rechtse regering waarin de N-VA in haar kiescampagne tot een beperking in de tijd van de werkloosheiduitkeringen riep , een maatregel die overigens niet werd opgenomen in het regeerakkoord. Toch moeten we benadrukken dat de PS een ‘constructievere’ houding in de oppositie probeert aan te nemen. Heeft kamerlid Ahmed Laaouej immers net geen wetsvoorstel ingediend voor een belasting op het kapitaal? Ook daar is het op zijn minst verrassend dat de PS de regering Michel smeekt maatregelen te nemen tegen de rijken, die hem geweigerd werden onder de vorige regering.
MR maakte deel uit van vorige regering
Elke dag zien we hoeveel Elio Di Rupo, en bizar genoeg de meest linkse vleugel van de PS, hebben moeten slikken tijdens hun tweeëneenhalve jaren verantwoordelijkheid. Het moment waarop de Franstalige socialistische de perverse effecten van de zesde staatshervorming en de hervorming van de speciale financieringswet zullen aan de kaak stellen komt misschien dichterbij.
De huidige bewoner van de Zestien, Charles Michel, wendt alle middelen aan om de initiële dwalingen van zijn communicatie goed te maken. Bij elke zin heeft hij het over ‘de regering die ik leid’ alsof hij zijn gezag moest vestigen. Eind december en begin januari was hij alomtegenwoordig in de media om zijn politiek in detail uit te leggen. De oefening is delicaat omdat hij ook moet aantonen dat zijn regering durfde te breken met 25 jaar PS aan de macht en ondertussen ook de mensen moet geruststellen over de sociale accenten van het liberalisme. Daarbij hamert hij op de passiviteit van de PS aan de macht.
Zo verklaarde Charles Michel maandag op de zender La Première : ‘De vorige regering was niet opgewassen tegen de situatie. Voor eind januari komt er een nationale veiligheidsraad die alle veiligheidsdiensten moet coördineren om de risico’s maximaal te herleiden.’ Laten we toch niet vergeten dat de MR deel uitmaakte van de vorige regering.
Haatgevoelens
Joëlle Milquet, uittredend CDH-minister van Binnenlandse Zaken kon de allusie maar matig appreciëren. ‘Ik ben verbaasd dat de eenvoudige naamsverandering van het huidig College voor inlichting en veiligheid in “Nationale veiligheidsraad als een belangrijke gebeurtenis door Charles Michel voorgesteld wordt’, zei ze voor ze er scherp aan toevoegde: ‘De veiligheid is te belangrijk om er een ongepaste stemmenmakerij van te maken.’
Het kerstreces is nog maar net over en de haatgevoelens in de Wetstraat steken weer de kop op. Met een inventarisplicht van de Di Rupo jaren en de Micheliaanse breuk, blijft de Franstalige politieke wereld mekaar verscheuren. Ieder van hen zorgt immers voor de ene communicatiestunt na de andere om zich te positioneren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier