De neerbraak van de nieuwe beschaving

Mensen die hun leven lang gewerkt hebben en aldus een aardig bedragje wisten te vergaren, wordt dat oppotten nu aangerekend. Wat ze vooral kwalijk genomen wordt, is, dat ze hun spaargeld niet in het bedrijfsleven willen storten.

De verworvenheden van de Verlichting kunnen in drie woorden worden samengevat: Fraternité, Égalité en Liberté. Ze vervingen de tot dan toe bestaande drie-eenheid la Nation, la Loi, le Roi. Door de huidige financiële crisis blijkt, van de pijlers waarop de laatste Nieuwe Beschaving rust, helaas niet veel meer over te blijven.

Dat het met de pijlers niet goed ging was al langer voelbaar, maar slechts bekend in kringen van de wetenschap. Ook de politiek en financiële wereld was zich ervan bewust, maar modderde wat aan, in de hoop met kunst- en vliegwerk de neerbraak te kunnen verbergen, zolang zijn positie niet in gevaar kwam. Maar door de bankencrisis is het verval in een zesde versnelling geraakt en blijkt de knop van de cruise control zoek. Het enige wat de Europese overheid overblijft is de hindernissen te vermijden. Maar met het vermijden zijn ze niet opgelost.

Er wordt wel naar een oplossing gezocht om de boel op te ruimen. Helaas blijken telkens de verkeerde bezems te worden gebruikt. De Europese politici zijn daarmee in de hoek van de analfabeten beland. Eenmaal in die hoek en ten einde raad wordt er aan de deklaag van steunpilaren van de maatschappij geschrapt. Wat karakteristiek is aan de deklagen wordt zo stilaan verboden extase, genot en wellust. Over het – naar de mening van de politici – teveel aan plezier wordt belasting geheven. Terwijl vroeger alle wegen van de staatsinkomsten naar arbeid en de bedrijven leidden, lopen tegenwoordig alle lijnen naar de spaarders.

De mensen die hun leven lang gewerkt hebben, en met hen hun voorouders, aldus een aardig bedragje wisten te vergaren, wat niet meer is dan de basis van de financiële evolutie, wordt dat oppotten van het bedragje nu aangerekend. Wat ze vooral kwalijk genomen wordt, is, dat ze hun spaargeld niet in het bedrijfsleven willen storten. Maar dat bedrijfsleven heeft de vakbonden getemd tot knorrepotten, door het met hun leiders op een akkoordje te gooien. Bovendien hebben ze zulk een wanbeleid gevoerd dat de werkende mens steeds meer moest inleveren Het is dus maar logisch dat de grote als de kleine spaarder zijn geld niet wil uitgeven aan het redden van de Nieuwe en voorlopig Laatste beschaving.

Wegens wangedrag – naar de mening van de politici die over geld en beheer ervan gaan – worden de spaarders daarom gestraft. Ze zijn al de rente op hun spaargeld kwijt, moeten vervolgens betalen om te sparen, en de derde stap is dat een deel van het spaargeld wordt opgeëist. En dat onder het mom van Staatsteun, Burgerzin en Eenheid. Een rare rekenfout van Égalité, Fraternité en Liberté. Wat de overheid iedere keer laat zien is de achterzijde van de volmaakte uitbuiting. Daarmee denkt ze de burger zand in de ogen te strooien. De overheid vanuit zijn luxevilla vergeet echter dat zelfs de kleine burgerman met de jaren drie ogen heeft gekregen, twee in het hoofd en één op de rug.

Luxevilla is het juiste woord. De overheid mag dan beweren dat ze zelf financieel een steentje bijdraagt, maar het is naar verhouding tot wat ze verdienen de koperen centen van hun zakgeld. En wees verzekerd dat ze het verlies [!] op een andere manier recupereren. Ze presenteren zich als heilanden terwijl ze beulen zijn. Zo is het. Een nauwelijks iemand die er tegen in opstand komt. De tirannie van de overheid is een gewoonte geworden. Er over zeuren helpt geen ene moer meer. De pers beperkt zich enkel tot het spelen van de rol van omroeper van slecht nieuws. Slechts wat analisten wijzen op het verval van de steunpilaren. Jammer genoeg blijven ze op de koppen van dezelfde spijkers slaan zodat de brave burgerman geen oor meer heeft voor de slag van de hamer. Gedreun is net als alcohol en comfort, je went eraan.

Dat bankiers royaal vergoed worden, ook als ze het veld moeten ruimen, wordt ze kwalijk genomen. Het is de verkeerde koppen laten rollen. Het is de overheid die het toegestaan heeft. De overheid is een maskerverhuurbedrijf geworden. Én een brandstichter. Van de democratie zoals die te voorschijn kwam uit de Verlichting en de Franse Revolutie. En tot slot een zakkenroller. Die heeft het gemunt op het geld van de spaarder, nu zijn eigen zakken leeg zijn. En de verklaringen van de overheid over de reddingscampagnes zijn niet meer dan zeepbellen. Maar als die uit elkaar zijn gespat, wat blijft er dan over?

Ik pretendeer niet een oplossing te hebben om uit de crisis te geraken, maar de verantwoordelijke politici pretenderen dat wel. Koppig. Geen millimeter geven ze toe. Hun voorstellen zijn echter slechts verdovende middelen. Waar ze mee bezig zijn, is om de burgers zo om te turnen dat ze ongelukkig zijn omdat ze bestaan. Een zeer gevaarlijke evolutie. Voor het volk, de arbeid en het [Europees] vaderland.

Guido Lauwaert