‘De N-VA had Mia Doornaert ook aangesteld gekregen als zij de juiste regels had gevolgd’

Het jennen van culturo’s zorgt bij de fans van de N-VA voor meer amusement dan het volwassen volgen van de regels.

Ik mag Mia Doornaert wel. Deze zomer mocht ik haar uitgebreid interviewen voor Knack naar aanleiding van haar benoeming als voorzitster van het Vlaams Fonds voor de Letteren. Dat was al een plezier op zich, en ook de drie jaar aan columns die ik ter voorbereiding van haar terug las, was hoegenaamd geen straf. Het protest dat haar benoeming in juli opriep, werd er daarna alleen niet minder om. Vorige week, bijna twee maanden later, maakte de Vlaamse Auteursvereniging bekend dat ze de benoeming van Doornaert zal proberen te laten vernietigen door de Raad van State. Matthijs de Ridder, die mij deze zomer hier verving terwijl ik aan de Taag in Lissabon lag te dromen van mijn eigen romandebuut, is de voorzitter van die vereniging. Ook Tom Lanoye haalde twee weken geleden nog uitgebreid uit naar de barones in dit blad. En dat was slechts een kort citaat: tijdens het gesprek dat hij erover met mijn collega had, ging Lanoye bijna anderhalf uur door over La Doornaert.

Alleen al het idee dat Lanoye zo’n rant over haar houdt, doet Mia Doornaert zonder de minste twijfel glunderen. En het is ook niet zo heel moeilijk om voor te stellen wat voor plezier de N-VA deze zomer al aan haar benoeming en de trammelant eromheen heeft beleefd. Het plan was dan ook even simpel als doortrapt – weinig mensen roepen zo veel weerstand op bij culturo’s als Doornaert. Benoem haar tot voorzitster van een van de instellingen die zij als de hunne beschouwen, en schenk uzelf een pastis in.

Maar de klacht van de Auteursvereniging gaat niet over de figuur van Doornaert. Ze laakt de procedure die is gevolgd – of, beter gezegd, níét is gevolgd – om haar te benoemen, en daarmee heeft ze een punt. De raad van bestuur is nog niet eens volledig samengesteld, en toch werd al een kandidaat voorgedragen. Waarom stemde minister-president Geert Bourgeois, die graag de indruk geeft deugdelijk bestuur tot een levensfilosofie te hebben verheven, daarmee in? De N-VA had Doornaert ook via de geijkte wegen aangesteld gekregen. Cultuurminister Sven Gatz gaf alvast geen kik, hij was duidelijk niet van plan om de N-VA iets in de weg te leggen. Ook met een voltallige raad van bestuur hebben de regeringspartijen daarin voldoende stemmen. Zou het kunnen dat de N-VA de forcing voerde, louter en alleen omwille van de spektakelwaarde? Het jennen van culturo’s zorgt bij de fans voor meer amusement dan het volwassen volgen van de regels. Aan de werking van het Vlaams Fonds voor de Letteren zal er met of zonder Mia Doornaert maar weinig veranderen – zij heeft op geen enkele manier inspraak in de subsidiedossiers – maar dat lolletje van de zomer neemt niemand de N-VA meer af.

Cynisch? Nee, toch?