De lessen van Eveline: ‘Vooral Sean Dhondt heeft die crisis goed aangepakt’

De BV’s van wie naaktbeelden verspreid werden, hebben hun imago gered door uitstekende crisiscommunicatie, zegt mediatrainer Jeroen Wils (Bepublic).

Jeroen Wils: ‘Al bij al zijn Peter Van de Veire, Sean Dhondt en Stan Van Samang zonder veel kleerscheuren uit deze crisis gekomen. Ze werken nog altijd voor radio en televisie en worden door het brede publiek mild beoordeeld. Dat heeft alles te maken met zeer goede crisiscommunicatie. Met als eerste gouden regel: als er een negatief verhaal over jou naar buiten dreigt te komen, communiceer dan zélf als eerste. Zo houd je de regie in handen. Eigenlijk hadden de heren zelfs nog sneller mogen reageren: ze hebben ongeveer een week gewacht, waardoor al veel wilde geruchten de ronde deden. Maar door toch vrij snel open te communiceren, hebben ze dat grotendeels rechtgetrokken.’

Peter Van de Veire wees de luisteraars op de radio met de vinger: ‘Jij wou die beelden doorsturen? Dat was pas echt crimineel.’ Een slimme zet?

Wils: Zijn reactie vond ik het minst geslaagd, omdat hij de schuldvraag verlegde naar iedereen die de foto’s had doorgestuurd. Uiteraard hoeft iemand als Van de Veire geen schuld te bekennen – dat behoort louter tot de privésfeer – maar als publiek figuur heeft hij wel een voorbeeldfunctie. Daarom is de tweede gouden regel van crisiscommunicatie ook zeer belangrijk: reageer empathisch. Houd er rekening mee dat veel mensen – luisteraars, kijkers, fans – zich geschaad voelden door die naaktbeelden, en verontschuldig je dáárvoor. Dat heeft vooral Sean Dhondt goed aangepakt: hij gaf toe dat hij beter had moeten nadenken voor hij die beelden maakte, omdat ze ook terechtkwamen bij mensen die ze tegen hun wil te zien kregen.

Ook minister van Media Benjamin Dalle, experts en opiniemakers sprongen voor hen in de bres. Heeft dat de publieke opinie mee beïnvloed?

Wils: Absoluut. En dat brengt me bij de derde en laatste gouden regel: probeer een crisis te gebruiken als brug naar een betere toekomst. Niet alleen de BV’s zelf, maar ook minister Dalle en Child Focus hebben deze crisis gebruikt om een breder maatschappelijk probleem aan de kaak te stellen.

Presentatrice Véronique De Kock legde de vinger op een andere wonde: ‘Als het vrouwen waren geweest, zouden ze sletten worden genoemd.’ Had ze een punt?

Wils: Ik vrees dat daar een grond van waarheid in zit: een vrouwelijk slachtoffer zou wellicht een langere weg moeten afleggen om haar reputatie te vrijwaren. Op dat vlak is de emancipatie helaas nog niet helemaal doorgedrongen: over vrouwelijke seksualiteit worden sneller oordelen geveld.

Dit doet ook denken aan de zaak-Bart De Pauw. Los van de inhoudelijke verschillen: heeft hij de crisiscommunicatie goed aangepakt?

Wils: Hij hield zich goed aan het eerste principe: breng het slechte nieuws zelf naar buiten. Maar helaas zondigde hij aan regel twee. In plaats van empathisch te communiceren, stelde hij zich meteen op als slachtoffer. Hij had ook kunnen melden dat hij de zaak zou onderzoeken en met de vrouwen in gesprek zou gaan. Dat is geen schuldbekentenis, maar wel verbindende, zorgende communicatie. Nu heeft hij meteen gepolariseerd, wat hij nadien niet meer kon rechttrekken.