2011 was een jaar dat België bijna regeringloos heeft doorgebracht, was het niet voor de laatste stroomversnelling die ons land toch een regering geschonken heeft.
Van de kernramp in Japan tot de Arabische Lente tot een wereldwijde economische crisis. 2011 werd gekenmerkt door historische gebeurtenissen die onze wereld de komende jaren ongetwijfeld verder zullen beïnvloeden.
Sinds de val van de regering-Leterme II bleef het licht aan het einde van de tunnel lang uit. Van informateur naar preformateur naar bemiddelaar naar verduidelijker, de functies werden in het rond gegooid. Wanneer Elio Di Rupo eindelijk tot de formatie mocht overgaan, zag de situatie er, op papier althans, iets beter uit. Maar ook die regeringsonderhandelingen bleken uiteindelijk nog een werk van lange adem.
De grootste struikelblokken waren de financieringswet en het BHV-vraagstuk. De BHV-splitsing was de eerste mijlpaal: in september werd de kieskring gesplitst en ook over het gerechtelijk arrondissement werd een paar weken later een akkoord bereikt. De financieringswet, die de geldstroom tussen de deelstaten regelt, werd later die maand uit de weg geruimd. Er werd een akkoord gesloten voor meer fiscale autonomie voor de deelstaten. Een communautair akkoord liet ook niet lang meer op zich wachten. Half oktober werden de compromissen voorgesteld. Zo werd onder meer de federale legislatuur opgetrokken van 4 naar 5 jaar.
Onder druk van CD&V en Open VLD werden de Groenen uit het socio-economisch debat geweerd. De onderhandelingen gingen verder met de zes klassieke partijen: PS, CD&V, MR, Open VLD, SP.A en CDH. Na een akkoord over de kernuitstap, ging het weer bergaf. Onder druk van Europa en het nakende financiële einde, sprongen de begrotingsonderhandelingen af. Formateur Elio Di Rupo bood met de nodige dramatiek zijn ontslag aan bij de koning, die aanmaande tot bedenking. Di Rupo startte bilaterale gesprekken die alles in een stroomversnelling brachten. Met de hete adem van Europa en de kredietbeoordelaars in de nek, konden de zes partijen een begrotingsakkoord uit de brand slepen. Ook een pensioenhervorming maakte deel uit van de consensus.
Vooral de socio-economische maatregelen maakten in heel het land een ongekende woede los. Op 2 december legden de vakbonden het land plat en ook later probeerde men het land meermaals lam te leggen. De besparingsmaatregelen kunnen niet door de beugel en dat zullen de onderhandelaars geweten hebben. Desondanks werd het regeerakkoord in de dagen die volgden goedgekeurd. Daarna volgde nog opvallend lang getouwtrek rond de postjesverdeling.
De regering-Di Rupo I, die uit 13 ministers en 6 staatssecretarissen bestaat, steekt in een woelig klimaat van wal. Er wordt een antwoord op de eurocrisis verwacht en een herstel van de politieke stabiliteit. (MVB)
Verhalen van 2011
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier