‘De kiezer heeft altijd gelijk’ is een belediging van de burger

Het gevaar bestaat daarom dat na mei 2014 emopartijen de macht zullen grijpen. En wie zal de schuld hiervoor krijgen?

In plaats van de koppig aanhoudende verwijten over de spaarzucht van de Belgen, zou de overheid aan de psychologische gesteldheid van de bevolking moeten denken. Die is er beroerd aan toe. Economisch klimmen we langzaam uit een dal, zegt de ene na de andere minister, maar psychologisch daalt de bevolking erin af. Met als gevolg dat de mensen zich verweren door wallen op te bouwen om zich te beschermen tegen de plunderzucht van de regering. Die wallen zijn de emopartijen, met op kop de NV-A.

Kruimels krijgen de mensen toegeworpen. Een goed voorbeeld is de gelijkstelling van arbeiders en bedienden. Wat er niet bijgezegd wordt is dat het heel wat goedkoper wordt om bedienden te ontslaan. Een besparing van veertig procent voor de bedrijfswereld. Ze investeren, zeggen ze, onder meer de directie van de autoassemblagefabriek in Vorst waar de Audi van de band rolt. Wie de bedrijfscijfers echter nauwgezet bekijkt, ziet dat de investeringen niet boven de subsidies uitkomen.

Grootbedrijven bestaan dus zonder het eigen kapitaal aan te spreken en door handige trucs betalen ze geen belasting. De regering regelt loonmatiging, minder ontslagbescherming, hoest de opleiding van jonge arbeidskrachten op, laat het vuile werk opknappen door Maggie De Block, bijgenaamd Ma Dalton, zorgt voor meer aftrekposten, zodat de bedrijven kunstinstellingen kunnen sponsoren, waar ze handig gebruik van maken om vrijkaartjes op de beste rijen van de schouwburgen voor te versieren en een aparte ingang bij de gerenommeerde musea voor zichzelf, hun verwanten en hun vrienden.

Kortom, de hoogste kaste betaalt de minste belasting, de laagste kan er geen betalen, zodat de middenkaste de hoogste financiële lasten moet dragen. Die ook nog eens moet opdraaien voor het op peil houden van de kaste van de brahmanen via het universitair onderwijs. Een goed voorbeeld hiervan is de farmaceutische industrie. Wat die in de kassa van de universiteit stort is een heel klein deel van de kost van het onderzoekswerk. Dat binnen de kortste keren na de lancering van een medicijn terugverdiend wordt. En er vervolgens miljoenen winsten mee maakt.

De luxemerken, zoals Rolex en Dior, waar de middenklasse de productie van betaalt, is er maar voor één procent van de bevolking. De bovenlaag van dat ene procent wacht zelfs op koopjes, zoals tussen Kerst en Nieuw bleek, al kuierend op de brede avenues van Parijs. Een veeg teken. Marx en Engels schetsten in 1848 al het beeld van een kapitalistische klasse die aan haar eigen hebzucht ten onder zou gaan. Zover zou ik niet willen gaan. Wat er momenteel wel staat te gebeuren, is dat de traditionele partijen zich laten regeren door de hoogste klasse.

De allerhoogste klasse komt over drie weken weer samen in het Zwitserse Davos, waaronder een paar Belgen. Zij zijn de afgevaardigden van de Belgische economische mogols. Het is te laat voor de regering om het roer om te gooien. Het omgooien ervan gaat snel, maar de koers van het schip volgt slechts langzaam. Daarvoor zorgen wind en stroming. En die worden in Davos bepaald.

Voor een drastische koerswijziging heb je meer dan vier maanden nodig. En dat is de tijd die ons rest tot de volgende verkiezing. Het gevaar bestaat daarom dat na mei 2014 emopartijen de macht zullen grijpen. Geholpen door een paar partijen die ooit alle macht in handen hadden, maar verhuizen naar de zijkanten van het parlementair halfrond.

Wie zal de schuld hiervoor krijgen? Niet de politieke staljongens van de grootbedrijven. Hun leiders zullen zeggen: De kiezer heeft altijd gelijk. Een cliché, maar wat voor een. In wezen is hij een belediging van de burger. Dat was al het geval na elke verkiezing die verloren werd door de ooit almachtige partijen. Bij de volgende zal de belediging in gewicht meer dan verdubbeld zijn.