‘De echte stille meerderheid moet nu spreken, voor het geen meerderheid meer is’

‘De groep mensen van goede wil is nog altijd in de meerderheid. Maar deze ‘zwijgende meerderheid’ verdient meer steun’, schrijft Vlaams parlementslid Peter Van Rompuy (CD&V).

De ‘stille meerderheid’ is niet langer de groep van zwijgende misnoegden. Tegenwoordig zijn de rollen omgekeerd. Het zijn de gewone, redelijke burgers die zich niet meer herkennen in alle tirades in de media of in de politiek. Hun reële bekommernissen worden enkel nog beantwoord met voorstellen die simpel, aantrekkelijk, populair en vooral ongeloofwaardig zijn.

Nochtans zijn ook zij oprecht bezorgd over hun toekomst, en die van hun kinderen. Ook zij ervaren hoe de globalisering en digitalisering hun jobs bedreigen. Hoe hun taal en cultuur bevraagd worden in deze open en diverse wereld. Ook zij zien hoe hun dorp van aanschijn verandert door de verstedelijking. Hoe de natuur om hen heen de gevolgen van de opwarming van de aarde ondergaat. Ze zijn ongerust over de toekomst nu populisten als Trump de macht weten te grijpen. Ze voelen zich onzeker nu het Europa waarin ze zijn opgegroeid niet meer vanzelfsprekend is na het vertrek van de Britten. En ze voelen zich bedreigd door terroristisch geweld.

Maar diezelfde burgers zijn tegelijkertijd vastberaden hun leven niet van de rails te laten lopen door onheilsprofeten of extremisten. De wereld zoals ze die altijd gekend hebben, is aan het veranderen. Maar ze voelen zich er nog steeds in thuis. Elke morgen staan ze vroeg op om te gaan werken. Elke dag brengen ze de kinderen naar school. In alle rust willen ze hun leven verder uitbouwen. Om de vruchten te kunnen plukken van hun arbeid willen ze dat het land gemoderniseerd wordt, en niet afgebroken. Ook zij willen verandering, maar geen revolutie. Tastbare verandering, en geen geblaat erover. Verandering die de huidige economische stilstand doorbreekt. Ze willen opnieuw vooruit in het leven. Niet ten koste van anderen. En al zeker niet ten koste van de volgende generatie.

Ze zijn bereid hard te werken voor een deftige job. Maar verwachten hetzelfde van anderen, en wensen hen daarbij oprecht succes toe. Als ze tegenslagen kennen, trachten ze die te boven te komen zonder te klagen of de straat op te trekken. Ze tonen zich graag solidair, als ze zich maar niet bedreigd voelen. Voor hen zijn muren niet nodig, zolang de grenzen voor iedereen duidelijk zijn. Ze voelen zich overtuigd Vlaming in de wereld, en zeker geen gesloten nationalist. Maar ze verwachten van Europa dat het de vruchten van de globalisering rechtvaardig verdeelt, en hen beschermt tegen de uitwassen ervan.

Ze behoren veelal tot de middenklasse. Of ze hopen er spoedig ook toe te behoren. Deze stille meerderheid is het kloppende hart van onze samenleving. Zonder hun werkkracht valt de economie stil. Zonder hun solidariteit komt de welvaartsstaat onder druk. Zonder wakkere burgers als zij, sputtert de democratie. Zij zijn het die de boel doen draaien. Zij zijn het die de boel bijeen houden.

Idealen van vrijheid, gelijkheid en gerechtigheid

Nochtans wordt hen nu wijsgemaakt dat ze in de minderheid zouden zijn. Zij die zogezegd spreken ‘in naam van het volk’ doen alsof deze burgers enkel nog gedreven zou worden door onvrede of woede. Terwijl ze net op zoek zijn naar leiders en medeburgers die ze kunnen vertrouwen. Met stijgende verbazing stellen ze vast hoe een schijnbaar onstuitbare spiraal aan polarisering stilaan verzandt in politieke blokkering. Terwijl ze hunkeren naar een politiek zonder geruzie, die werkt in het algemeen belang. Een tijd lang hebben ze in alle stilte gehoopt dat alle geraas en gescheld wel zou overwaaien. Maar na Trump en de brexit weten ze zeker dat het niet zal koelen zonder blazen. Daarom willen ze zich opnieuw engageren, om hun idealen van vrijheid, gelijkheid en gerechtigheid ongeschonden door te geven aan de volgende generatie.

Want het is nog niet te laat. Deze groep van mensen van goede wil is nog altijd in de meerderheid. Maar ze verdienen meer steun. Ze verdienen media die hen niet zeggen wat ze willen horen, maar wel wat ze moeten weten. Ze rekenen op politici die geloven in wat ze zeggen en vooral doen wat ze zeggen. Op leiders die in tijden van crisis het hoofd koel houden en de problemen aanpakken, in plaats van mee te surfen op de golven van de angst. Die het geruzie opzij zetten om de blokkering te doorbreken. Een beleid dat durft hervormen wat achterhaald is en behoudt wat goed is. Zodat al wie hard werkt, er opnieuw echt op vooruit gaat. En wie een leven lang gewerkt heeft, menswaardig op pensioen kan.

Meer burgerzin

Dat wie leeft volgens de regels kan rekenen op de bescherming van de wet en de rechtsstaat. Ze willen dat er een nieuwe wind waait door onze instellingen en organisaties, door van iedereen wat meer burgerzin te vragen. Dan zullen mensen zich ook willen engageren voor een hechtere samenleving, die open staat voor allen – van welke herkomst of afkomst ook – die een aantal basisregels willen respecteren. Kortom, een Vlaanderen waar iedereen zich veilig thuis kan voelen in een open wereld. Pas dan zal de sirenenzang van populisten en extremisten in dovemansoren vallen. Het is hoog tijd dat er opnieuw geluisterd wordt naar de stem van deze redelijke burgers. Want ook zij hebben veel te zeggen. De echte stille meerderheid moet nu spreken … vooraleer het geen meerderheid meer is!