We worden op twee manieren getroffen door wat in de Arabische wereld gebeurt: door de grote toeloop van vluchtelingen en door dezelfde islamterreur die deze vluchtelingen uit hun land drijft.
“Eigenlijk ben ik te verdrietig en verbijsterd om iets te schrijven. Er is ook al veel gezegd en geschreven”, tweette vrijdagavond de Egyptisch-Duitse schrijver Hamed Abdel-Samad, die al langer waarschuwt voor het islamfascisme. Parijs was getroffen door een reeks aanslagen en meteen daarna kwamen ze weer in een lange stoet aan bod: de islamexperts, veiligheidsdeskundigen, terreuranalisten, politici en commentatoren. Alles wat zij verklaarden, was al eens gezegd. Want de aanslagen in Parijs waren niet de eerste terreurdaden van moslimextremisten in Europa. En ze zullen niet de laatste zijn.
Bij de aanslagen in Parijs kwamen 129 mensen om, meer dan 350 raakten gewond van wie een honderdtal ernstig. Meer dan de helft van de doden viel in de concertzaal Le Bataclan, waar de Amerikaanse rockband Eagles of Death Metal een concert speelde. De andere slachtoffers vielen in restaurants, op straat en in de buurt van het Stade de France, waar 80.000 voetballiefhebbers de vriendschappelijke interland Frankrijk-Duitsland bijwoonden. De slachtpartijen werden opgeëist door de Islamitische Staat (IS).
Barbaarsheid en aantrekkingskracht
Begin dit jaar, op 7 januari, werden ook al in Parijs redacteurs van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo neergeknald door moslimextremisten.
Toen heette het dat ze waren afgemaakt omdat ze met hun cartoons “de profeet hadden beledigd”. Bij de aanslagen vorige week ging het om mensen die gewoon wilden genieten van een avondje uit. Toch is het niet nieuw dat terroristen blindweg zo veel mogelijk slachtoffers maken. In 2004 vielen in Madrid 191 doden bij bomaanslagen op vier treinen vol pendelaars en een jaar later kwamen in Londen 52 mensen om toen er bommen ontploften in drie metro’s en een dubbeldekker. Ook toen ging het om gewone mensen die nooit op hun afspraak aankwamen. Die aanslagen waren het werk van de islamitische terreurbeweging Al-Qaeda, die ondertussen in barbaarsheid en aantrekkingskracht wordt overtroffen door IS.
Al snel na de aanslagen in Parijs sprak president François Hollande van een “oorlogsdaad” gepleegd door “een terroristisch leger”. Andere Europese politici volgden hem daarin, ook onze minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA). Sommigen hekelen die “oorlogsverklaring”, zoals schrijver David Van Reybrouck in een open brief aan de Franse president. Zij zijn blijkbaar vergeten dat een westerse coalitie de IS al meer dan één jaar bombardeert. We zijn dus al langer met hen in oorlog. De dagen voor de aanslagen in Parijs sijpelden er trouwens zegebulletins door van de westerse coalitie: de strategische Noord-Iraakse stad Sinjar werd heroverd en ‘Jihadi John‘, de beul die op videobeelden te zien was bij het onthoofden van gijzelaars, zou zijn omgekomen bij een luchtaanval. Specialisten hadden het toen over belangrijke militaire én psychologische overwinningen.
‘Het afvoerputje van Europa’
Een paar dagen voor de terreur in Parijs werd een Russisch passagiersvliegtuig boven de Sinaïwoestijn neergehaald, met 224 doden tot gevolg. Dat zou er volgens sommigen op wijzen dat de IS in Syrië en Irak in de verdrukking komt en kiest voor de vlucht vooruit. Of dat zo is, moet nog blijken. In elk geval zullen we in Europa rekening moeten houden met nieuwe aanslagen. Ook in ons land. Premier Charles Michel (MR) moest al concluderen dat veel sporen na aanslagen naar ons land leiden. Brussel wordt door terreurexperts “het afvoerputje van Europa” genoemd, omdat de controle op salafisten en terroristen er zo lastig is.
Na de aanslagen in Parijs mixen sommigen een giftige cocktail: de terreur wordt vermengd met het debat over de vluchtelingen en het islamisme. Alle moslims worden over één kam geschoren. Er wordt gretig misbruik gemaakt van de aanslagen, bijvoorbeeld door de Poolse regering die niet langer akkoord gaat met de quota voor het opvangen van de vluchtelingen. Zo’n reactie draagt niet bij tot een oplossing, ze is zelfs contraproductief.
Of we dat nu willen of niet, we worden op twee manieren getroffen door wat in de Arabische wereld gebeurt. Op een vreedzame wijze, door de grote toeloop van vluchtelingen, mensen die willen ontkomen aan de islamterreur in eigen land. En op een gruwelijk gewelddadige wijze, door diezelfde islamterreur die we nu ook in Parijs aan het werk zagen. We kunnen ons daar onmogelijk van afsluiten. Meer dan ooit moet het islamfundamentalisme hard worden aangepakt. Maar even essentieel is dat we de banden aanhalen met de moslims en hen als evenwaardig behandelen, zelfs als broers en zussen. Noch het een, noch het ander zal eenvoudig zijn.
Europa in oorlog
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
