De besparingsdrift: stevige meppen voor kwetsbare mensen

Wie kritiek uit op die besparingsmantra, wordt neergesabeld met de oneliner ‘dat iedereen zijn steentje moet bijdragen’. Alleen is de ene steen de andere niet, zegt Frederic Vanhauwaert van het Netwerk tegen Armoede.

De besparingsdrift slaat steeds wilder om zich heen. De overheid sluit werkwinkels, wil minder bussen in moeilijk bereikbare regio’s, straks moet je verplicht vrijwilligerswerk doen om een uitkering te krijgen,… Wie door de crisis al in de hoek zat waar de klappen vallen, kreeg er de jongste jaren van de verschillende regeringen in ons land nog enkele stevige meppen bovenop. Steeds meer mensen verliezen de band met de samenleving. Bijna letterlijk.

Als je je geen wagen kunt veroorloven en de bus in je buurt wordt geschrapt, dan zit je vast: in je sociale relatie, in je zoektocht naar werk, in je recht op toegankelijke gezondheidszorg. Besparen op basismobiliteit reikt veel verder dan de bus die niet langer door je straat rijdt. Het is je band met de samenleving die (alweer) een flinke deuk krijgt. Nog even en hij knapt af. De samenleving verhardt, terwijl hart eigenlijk boven hard zou moeten staan.

Wie kritiek uit op die besparingsmantra, wordt neergesabeld met de oneliner ‘dat iedereen zijn steentje moet bijdragen’. Alleen is de ene steen de andere niet. Kwetsbare mensen op het platteland leven al zwaar geïsoleerd, zelfs met het huidige aanbod. Diezelfde mensen worden om de oren geslagen met de boodschap dat ze moeten geactiveerd worden.

Wij hebben een verrassende boodschap voor al die activeringsprofeten. Mensen vragen niets liever. Alleen activeer je mensen door in hen te investeren, niet door bussen te schrappen, werkwinkels te sluiten en uitkeringen te verminderen, waardoor mensen maar een optie hebben: nog meer in hun schulp kruipen dan ze vroeger al deden.

Iedereen moet zijn steentje bijdragen? Alle inkomens en uitkeringen verhogen tot de armoedegrens kost ongeveer 1,5 miljard euro. Iedereen, van links tot rechts, erkent dat het een schande is dat dit nog niet gebeurd is, maar velen krijgen het (nog) niet over hun lippen om zich achter die eis te scharen. Ondertussen schuift elk jaar vlotjes 6 miljard euro overheidsgeld richting bedrijven onder de vorm van notionele intrestaftrek. Zoals gezegd, de ene steen is de andere niet.

Voor de crisis en voor de voorbije besparingsrondes leefde al meer dan 10 procent van de bevolking in armoede. Ondanks onze algemene welvaart haalden we niemand uit die vreselijke statistieken. Zij die al het minst hadden, worden nog veel zwaarder getroffen door een besparing in dienstverlening dan anderen in de samenleving. Het valt bijgevolg te vrezen dat de armoedestatistieken de komende jaren weer de hoogte in schieten, tenzij men het geweer van schouder verandert.

Overheid, trek uw handen niet af van de meest kwetsbare mensen. En kies een samenleving met een hart boven een harde samenleving, voor en ook vooral na de komende verkiezingen.