‘De angst voor N-VA is terug van nooit weggeweest’

Open VLD leeft misschien in een geweldige tijd, de Vlaamse ondernemer leeft vooral in een bangelijke tijd, zegt Theo Francken. Het N-VA-Kamerlid ziet ook de angst voor de N-VA terugkeren.

‘Mean and hungry’ zo omschrijft generaal Maximus zijn troepen in ‘The Gladiator’, het magnum opus van Ridley Scott. Leep en hongerig, zo net voor de finale strijd met een barbaarse stam uit Germania.

Een betere omschrijving kan ik niet vinden voor de 350 ondernemers die naar ons MeerOndernemen-partijevent in de Leuvense universiteitshallen afgezakt waren om te luisteren, maar vooral om er gehoord te worden: over de golf aan nieuwe belastingen en de rechtsonzekerheid, maar ook over de moeizame weg om een lening vast te krijgen of over het gebrek aan gemotiveerd personeel. Uit recent peilingsonderzoek van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen blijkt dat 53% N-VA stemt. Meer dan ooit stelt de Vlaamse ondernemer zijn hoop op ons. Open VLD leeft misschien in een geweldige tijd, de Vlaamse ondernemer leeft vooral in een bangelijke tijd. Optimisme is goed, realisme is beter.

‘Mijn bomma’

Over realisme gesproken, wie stelt dat ‘de veer van de N-VA gebroken is’ doet er goed aan de stolp van de Wetstraat eens te verlaten. En al zeker Twitter. Mocht de realiteit de teneur op Twitter volgen, dan was onze veer al járen geleden gebroken. Bruno Tobback heeft gelijk als hij in een interview dit weekend stelt dat ‘Twitter het café is van journalisten, politici en academici. Maar mijn buren zitten daar niet op. En mijn bomma al zeker niet.’ Ik vond het trouwens een uitstekend interview, uit het hart en zonder N-VA-bagger. Een opluchting na de tafelsprong van Caroline Gennez dat ‘De SP.A met deze N-VA nooit een regeerakkoord kan maken.’ Dat we het wel al meer dan een decennium in de Vlaamse Regering en sinds januari in tientallen gemeente- en stadsbesturen samen doen, leek ze even vergeten.

Infréquentable

Alles is goed om op ons te kappen. De angst moet aangewakkerd. Maar of dit succesvol is, moet nog blijken, met of zonder blauw spaarvarkentje. Vast staat dat – sinds de lancering van ons confederaal plan – het hek langs Franstalige kant totaal van de dam is. Nieuw modewoord: Infréquentable. La N-VA est infréquentable, zo stelde onze Belgische doch in het geheel Nederlandsonkundige begrotingsminister Olivier Chastel van de MR. ‘De N-VA is de no go zone van de Franstalige liberalen, ook over het sociaal-economische’, dixit Chastel. Waar dan juist de verschillen liggen, dat blijft giswerk. De lijstvorming is aan de gang en door publiekelijk op de N-VA te kloppen, probeert men wat gratie te kopen bij partijbons Charles Michel. Schieten op publieke vijand nummer 1 doet het dan altijd goed. Vergeet ook niet dat de MR de Waalse oppositiebanken moe is. Ze wil Wallonië terug mee besturen, desnoods met aartsvijand PS. En als een zoveelste rondje N-VA-bashen de PS wat gewilliger kan maken, waarom niet?

Ons verhaal

Toch moeten we hieruit lering trekken. Enerzijds toont dit aan dat de angst voor verandering, de angst voor de N-VA, terug van nooit weggeweest is. Het feit dat uit onze interne peiling blijkt dat nu al 1 op 3 Brusselaars bij de Brusselkeuze voor Vlaanderen zou kiezen, heeft de zenuwachtigheid op de Franstalige partijhoofdkwartieren doen toenemen. Reden: door onze keuze voor het confederalisme wint onze claim op Brussel aan geloofwaardigheid. Want wanneer de idee van Brussel als Vlaamse hoofdstad in een onafhankelijkheidsscenario voor sommigen eerder theoretisch lijkt, is dat in een confederaal model niet langer het geval. Het francofone hoongelach is verstomd, de twijfel sluipt in hun rangen.

Focus op inhoud

Anderzijds bewijst de Franstalige drama net onze sterkte. Schreef Carl Devos op zijn veelgelezen deredactie.be-blog voor enige tijd nog wekelijks dat ‘de N-VA in slechte doen is’, schrijft hij nu dat vooral de SP.A het moeilijk heeft. De lancering van onze congresteksten was het kantelmoment. Focus op de inhoud. In tegenstelling tot de klassieke partijen hebben wij wél een verhaal, geloofwaardig en solide. En volgens de polls kan 40 to 45% zich hierin vinden. Goed om weten dat wij bijna op de helft van het electoraat spelen, terwijl al de rest de andere (dikke) helft van de taart onderling moet verdelen. Daarbij komt dat met Ben Weyts de congresregie in onze allerbeste partijhanden zit en dat we de imperial overstretch door de toevoer van verse troepen alvast voorlopig stuiten.