Trees Vandamme (22) is een masterstudente Russische Studies aan de KU Leuven. Vorig academiejaar bevond ze zich op uitwisseling in Voronezh, Rusland en momenteel doet ze stage voor de Europese Delegatie bij de Verenigde Naties in New York. Drie maanden lang rapporteert ze Brussel over wat er gezegd werd in de Veiligheidsraad, alsook ons over haar gebeurtenissen in the Big Apple.
De zomer is ingeluid en daarmee – op het eerste zicht – ook een rustige periode op de Europese Delegatie. Niemand van de stagiairs komt nog stipt om 9u toe op het werk en zelfs mijn Duitse vrienden informeren zich vol interesse bij onze Spaanse collega over de typische siësta-rituelen. Toch komen er af en toe onverwachtse verrassingen uit de lucht vallen.
Een voorbeeld hiervan is de jaarlijkse bijeenkomst van blauwhelmen in het Hoofdkwartier van de VN. De gezagvoerders van verschillende vredesmissies komen een week lang de Veiligheidsraad informeren over hun specifieke situatie op de grond. Voor aanvang van de briefing neem ik er mijn lijstje met afkortingen bij. Ter info: MINUSMA staat voor de Multidimensional Integrated Stabilization Mission in Mali, UNMISS is de United Nations Mission in South Sudan en UNTSO staat voor United Nations Truce Supervision Organization.
De sprekers van dienst zijn de imposante Onder-Secretaris-Generaal voor vredesoperaties Hervé Ladsous, luitenant-generaal Yohannes Tesfamarium en generaals-majoor Michael Løllesgaard en Michael Finn.
Ze wijzen de lidstaten op een gebrek aan financiële middelen en aangepaste infrastructuur. Enerzijds moet die er komen om de plaatselijke bevolking te blijven beschermen, maar anderzijds ook om de eigen troepen beter op te leiden. De soldaten moeten zelfstandiger te werk kunnen gaan om ook hun eigen leven kunnen redden in noodsituaties. Vooral in het onstabiele noorden van Mali ligt de focus momenteel eerder op het beschermen van het VN-kamp, dan op de eigenlijke uitvoering van het mandaat. Mijnen worden op strategische routes verspreid door guerrilla’s of granaten worden vanuit de omgevende struiken op de kampen gegooid.
Ten slotte zitten de Generaals ook verveeld met de controversiële kwestie van “caveats”. Dit zijn beperkingen die de gastlanden opleggen aan VN-troepen die op hun grondgebied verblijven, maar zo ook soldaten in hun bewegingsvrijheid belemmeren. Er zijn helaas al te vaak moedige blauwhelmen omgekomen tijdens hun functie, onder meer door caveats die hen verhinderden een kortere route te nemen om het ziekenhuis te bereiken. Met schaamte in de stem brengt de Generaal uiteindelijk ook het thema van seksueel misbruik ter sprake door VN-blauwhelmen. Iedereen in de zaal knikt overtuigd bij de woorden “absolute nultolerantie”.
Zijn er grenzen aan de persvrijheid?
Na de vergadering typen mijn mede-stagiair en ik het EUNY-rapport uit, zoals dat heet. Onze notities moeten worden gegoten in een concreet opgelegde structuur. We zijn er een hele namiddag zoet mee. De fijnste vergaderingen zijn dan ook diegene waarbij er geen rekening moet gehouden worden met alle namen, data, details, … en een mondelinge briefing achteraf volstaat. Dat is het geval voor het humanitaire evenement “Right to the Image versus freedom of press in Syria“, georganiseerd door de Nederlandse missie. De kernvraag die dit paneldebat samenvat is of de persvrijheid geen grenzen moet worden opgelegd? Gruwelijke foto’s van doodgefolterde burgers brengen hun situatie onder de aandacht en zetten de Syrische regering van Bashar al-Assad in een wel zeer slecht daglicht. Aan de andere kant benadrukt gastspreker Charif Kiwan ook het respect voor de overleden persoon die wordt gefotografeerd. Hij toont ons ingetogen filmfragmenten, die hij als hoofd van het Syrische productiehuis “Abounadarra” heeft gedraaid. Je kan een speld horen vallen in de conferentiezaal.
‘Als je niet menselijk blijft, heeft het leven toch geen zin?’
Eén getuigenis die mij zal bijblijven is die van een oppositiemilitant. Zonder verpinken geeft hij toe soms meer dan 40 soldaten te doden op een uur tijd. Toen zijn vrouw echter de foetus verloor tijdens haar zwangerschap, was hij een gebroken man. “Als je niet menselijk blijft, heeft het leven toch geen zin?” Achteraf volgt er nog een heetgebakerde discussie tussen enkele stagiairs in de cafetaria. Helaas heb ik geen tijd om ook mijn indrukken te delen, want mijn bus naar Albany kan ieder moment aankomen in Penn Station.
Mijn Amerikaanse vriendin Meredith, die ik leerde kennen tijdens mijn uitwisselingsjaar in Rusland, wacht me op in deze hoofdstad van de staat New York. Nadat we een koffie bestellen in een vervallen tankstation, rijden we verder naar haar thuisstad.
‘De vier uur lange rit naar de Canadese grens blijkt echter interessanter dan onze toeristische eindbestemming.’
Cooperstown is slechts enkele vierkante kilometers groot, maar vormt de bakermat van het Amerikaanse Baseball en ligt op onze route naar de Niagarawatervallen. De vier uur lange rit naar de Canadese grens blijkt echter interessanter dan onze toeristische eindbestemming. Enkele keren moeten we vertragen, omdat een Amish boer de weg verspert met zijn paard en koets. Hij kijkt geërgerd, wanneer ik er niet in slaag om onopvallend een foto te nemen. Meri vertelt me hoe ook hun buren deel uitmaken van de Amish-gemeenschap. De typisch gele schoolbussen in de omgeving vervoeren zowel Amish-kinderen als moderne Amerikanen, alleen worden ze afgezet in heel andere scholen. De Amish hebben één klaslokaal voor alle leeftijden en volgen les tot en met 8th grade. Rond hun 14e gaan ze werken in de omgevende boerderijen en leven volgens een strikte interpretatie van de Bijbel, waar er voor moderne technologie over het algemeen geen plaats is.
Russisch-orthodox monnikenklooster
De volgende stop is het bekende Russisch-orthodoxe monnikenklooster Holy Trinity in Jordanville. Dit imposante kerkgebouw is van groot historisch belang. Tijdens de religieuze onderdrukking onder Stalin werden oude boeken en geschriften van de Sovjet-Unie naar Jordanville overgebracht en zo gered van de ondergang. Meri’s vader is er diaken en overigens ook de enige die niet in het Oudkerkslavisch voorleest. Dit was voor de gelovigen aanvankelijk een erg bittere pil om te slikken. Deze Kerk heeft zoveel aanhang omdat ze amper gemoderniseerd is sinds haar stichting in 988 in het Kievse Rijk. Vele Russische Amerikanen verhuisden dan ook naar deze buurt om hun geloof zo traditioneel mogelijk te kunnen beleven. Ik ben echter dankbaar om de Engelse vertalingen – mijn Oudkerkslavisch is toch net niet meer wat het geweest is. We volgen er, rechtopstaand, met lange rok en het haar bedekt, een twee uur durende dienst en alle aanwezigen wordt achteraf een gratis maaltijd aangeboden door de abt.
Controversiële Srebrenica-herdenking
Terug op kantoor word ik gauw uit mijn vakantiestemming gehaald. De Bosnische missie heeft nog steeds geen details doorgegeven omtrent de voorziene Srebrenica-herdenking op 1 juli in de Algemene Vergadering. Enkele telefoontjes later is er al iets meer duidelijkheid: de aanwezigheid van de Europese Unie-ambassadeur volstaat, de lezingen zullen worden gegeven door ooggetuigen. Srebrenica wordt aanzien als de grootste schandvlek in de geschiedenis van de VN-missies, dus ongetwijfeld wordt dit een emotioneel én controversieel gebeuren. Servië heeft immers al zijn ontevredenheid laten blijken over de Britse deelname aan deze ‘eenzijdige’ resolutie.
Legalisering van het homohuwelijk
We eindigen de dag met een positieve noot, wanneer tijdens een live-podcast vanuit San Francisco de 70-jarige verjaardag van het ondertekenen van het Handvest wordt gevierd. In New York beginnen we de herdenking met een staande ovatie voor de legalisering van het homohuwelijk, ingeleid door de VS-ambassadeur Samantha Power. Toch moet dit niet makkelijk zijn voor haar. Twee uur geleden kwam er tijdens de “Arria-Formula Meeting on the use of Barrel Bombs” nog strenge kritiek van de NGO Syria Civil Defence op de Veiligheidsraad , die onmiddellijk meer buitenlandse hulp en interventie eiste. Yes, how many times must the cannon balls fly, before they’re forever banned? Op weg naar mijn appartement in Queens speelt een straatartiest op toepasselijke wijze deze “Blowin’ in the wind” van Bob Dylan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier