De afwezigheid van een politiek debat over dierenwelzijn is frappant

De afwezigheid van een politiek debat over dierenwelzijn is frappant, schrijft Anthony Godfroid. ‘Politieke discussies over dierenwelzijn zijn interessant, zeker omdat dierenwelzijn vanaf 1 juli 2014 een regionale bevoegdheid wordt.’

Ondergetekende heeft twijfels over dit stukje. Allereerst lijkt deze tekst niet mijn beste idee omdat hij het gevaar in zich draagt, weggezet te kunnen worden als activist. Activisten zijn meestal geen prettige mensen die niet zelden een pakje kunnen klagen en zagen. Voor activisten is het nooit genoeg. Met dat soort zuur volkje word je beter niet in één adem genoemd. Waarom dan een tekst schrijven over dierenwelzijn, een domein waar vooral vleesschuwende moralisten de mond vol van hebben?

Welnu, ik ben de eerste om toe te geven dat ons land een dierenwelzijnswetgeving heeft waar achterophinkende culturen op het vlak van dierenwelzijn zoals de Roemeense (waar straathonden massaal worden neergeknuppeld) of de Spaanse (stierengevechten) een puntje aan kunnen zuigen. Men zou kunnen opwerpen dat de dierenwelzijnswet van 1986, zoals al vaak gewijzigd, op punt staat (buiten wat het uitzonderingsregime betreft voor het sadistische ritueel slachten) en dat een politiek debat over de toepassing en opvolging van de dierenwelzijnswet saai zou zijn. Schijn bedriegt. Wetgeving alleen is niet voldoende, ze moet ook toegepast worden.

De afwezigheid van een politiek debat over dierenwelzijn is volgens mij wel degelijk frappant. Tenzij ik mij vergis, werd de enige bijdrage aan het debat over dierenwelzijn tot nu toe geleverd door Kris Peeters die daags voor Valentijn in keurig maatpak met een ontvlooide asielhond op de foto is gaan staan. Politieke discussies over dierenwelzijn (net zoals over de woonbonus) zouden nochtans interessant zijn gelet op de uitvoering van de zesde staatshervorming. Dierenwelzijn wordt vanaf 1 juli 2014 namelijk een regionale bevoegdheid. Op Vlaams niveau stelt zich in het bijzonder de vraag welk departement dierenwelzijn toebedeeld zal krijgen. Uit interventies van de huidige minister van Landbouw, Kris Peeters (CD&V), kan afgeleid worden dat de CD&V dierenwelzijn wenst toe te voegen aan het departement landbouw en visserij, alwaar men de ambtenaren goed kent, kan inschatten en met wat geluk ook kan sturen. Groen, N-VA, SP.A en Vlaams Belang wensen dierenwelzijn aan een ander departement toe te kennen, nu zij menen dat een conflict tussen de belangen van de landbouwer en de belangen van de dieren om de hoek schuilt indien de ambtenaren van “landbouw en visserij” zullen moeten gaan oordelen of een bepaalde boer zijn boekje al dan niet te buiten gaat.

De Open VLD neemt een tussenpositie in: de liberalen wensen een apart dierenwelzijnsbeleid voor landbouwdieren (varkens, runderen, schapen, geiten, enzoverder) enerzijds en voor gezelschapsdieren (honden, katten, fretten, …) anderzijds.

Het heeft er alle schijn naar dat de CD&V, hoewel ze alleen staan in het standpunt om dierenwelzijn in het geheel toe te voegen aan “landbouw en visserij”, de slag zal binnen halen. De CD&V, traditioneel de partij waarop elk rechtschapen lid van de boerenbond zijn stem op uitbrengt, heeft ook geen oren naar het compromisvoorstel van de liberalen. Om legalistische redenen is een verschillende behandeling van nutsdieren en gezelschapsdieren niet mogelijk voor de christendemocraten. Honden (naast de wandelende tak het gezelschapsdier bij uitstek) zijn immers “nuttig voor de landbouw” sinds 1 maart 2013. Op die dag heeft het departement landbouw en visserij een belangrijke slag thuis gehaald en zijn honden – naast varkens, geiten, schapen, runderen, enz. – opgenomen in de lijst van dieren die “nuttig voor de landbouw” zijn. De CD&V redeneert dat, gelet op de wetswijziging van begin 2013, het daarom niet meer dan logisch is dat de controle-instanties die varkenshouders controleren ook bevoegd worden voor de fokkers van honden.

Men zou zich de vraag kunnen stellen of alle partijen het ermee eens zijn dat fokkerijprincipes uit de varkenshouderij worden gekopieerd wat de fokkerij van honden betreft. Dit is een interessant debat nu het aantal geregistreerde honden in België het miljoen overstijgt. Het is bekend en gedocumenteerd dat honden die gefokt worden in varkensstallen zonder natuurlijke lichtinval of zonder ramen gedragsproblemen dreigen te hebben en vaker betrokken zijn in bijtincidenten. Is de economische meerwaarde van de landbouwers die in varkensschuren honden fokken dermate belangrijk voor onze politici dat zij het gezondheidsrisico voor de mens van onzorgvuldig gefokte (of uit het Oostblok) geïmporteerde honden erbij nemen als “accident de parcours”?

Vele burgers voor wie hun huisdier vaak een zeer belangrijke component van hun leven is, wensen hierover een debat of alleszins toch een concreet standpunt te ontvangen. Ook de posities aangaande de uitzondering voor ritueel slachten in de Wet van 1986 interesseren de burger.

Wat ritueel slachten betreft, is er bij niet-moslims en niet-joden zelfs een stalinistische meerderheid om deze barbaarse praktijken te verbieden zoals in Denemarken is gebeurd. Indien dierenwelzijn wordt ondergebracht bij het departement landbouw en visserij kan men er gif op innemen dat, gelet op de vrees dat de afzetmarkt voor onze boeren zou inkrimpen ten gevolge van een verbod, alleen al wat het verbod op ritueel slachten betreft er geen enkele vooruitgang te verwachten valt de volgende legislatuur. Waarde politici, de burger zit met vragen, tijd om uw borst nat te maken! Zeg dat een activist het gezegd heeft!