‘Databank vingerafdrukken: een blijk van gezond verstand’

Volgens Luckas Vander Taelen lijken de hardste schreeuwers tegen de vingerafdrukken van Jan Jambon hun maatschappelijke verantwoordelijkheid ondergeschikt te maken aan hun ideologie. ‘Onze privacy bestaat al lang niet meer. We hebben ze zelf te grabbel gegooid.’

Minister van binnenlandse zaken Jan Jambon wil vingerafdrukken integreren in identiteitskaarten . Ik had meteen een Fingerspitzengefühl dat dit voorstel de zelfverklaarde behoeders van de sacrosante privacy op stang ging jagen. En jawel, er brak meteen een eindeloze discussie los waarbij geen groot woord werd geschuwd : Jambon, de vleesgeworden Big Brother met een nauwelijks verborgen facistoïde agenda, wil via onze vingertoppen binnendringen in onze intimiteit! Als de Belgische politie een mal figuur slaat omdat ze malafide netwerken niet kan ontrafelen, dan maken vaak dezelfde lieden zich hierover vrolijk die nu moord en brand schreeuwen over de te lange vingers van Jambon. Terroristen zijn ons lengtes voor op technologisch gebied: IS beschikt niet alleen over een leger van meedogenloze soldaten, maar ook van gewiekste computernerds die hun kennis volledig ter beschikking stellen in naam van Allah. Een politicus die zich dan afvraagt of enige spitstechnologie niet nuttig zou zijn in de strijd tegen de moorddadigste bende die het Westen teistert sinds de nazi’s, dat lijkt mij eerder een blijk van gezond verstand.

Of willen we misschien terug naar de tijd dat een identiteitskaart nog echt een kartonnen kaartje was, dat na enige jaren in een portefeuille stilaan tot stof terugkeerde? Het idee van Jambon zal waarschijnlijk niet veel opleveren in de strijd tegen slimme terroristen. Maar baat het niet, dan schaadt het eigenlijk ook niet. Want onze privacy bestaat al lang niet meer. We hebben ze zelf te grabbel gegooid. We houden er op dat vlak een bijzonder dubbelzinnige houding op na. We vertellen zowat alles over onszelf aan de sociale media en gooien wat ons het liefst is te kijk voor iedereen. We gebruiken zonder scrupules kortingskaarten die ons koopgedrag registreren. Op Facebook strooien we zonder enige terughoudendheid likes uit die de basis vormen van algoritmes die doorverkocht worden aan adverteerders. Maar onze vingertoppen, ho maar! Die behoren blijkbaar tot onze diepste intimiteit. Dan lijken we allemaal wel Donald Trumps, die niet geloven dat er iets goed te verwachten valt van de overheid en die het liefst van al zouden zien verdwijnen.

De iPhone van Apple

De heilige privacy : dat is ook het argument dat Tim Cooke, de CEO van Apple gebruikt in zijn dispuut met het FBI. Die wil dat Apple helpt om de code van de smartphone van terrorist Syed Farook te breken. Farook schoot veertien mensen neer in het Californische San Bernardino en het FBI denkt dat in zijn iPhone belangrijke informatie zou staan. Neen, zegt Cooke, want als we dit zouden doen, dan ondermijnen we onze geloofwaardigheid. Niemand zou nog geloven dat zijn telefoon niet gekraakt kan worden. En dus moet het FBI een lange juridische strijd voeren om Apple te verplichten software te ontwikkelen om zijn eigen veiligheidssystemen te ontmijnen. Cooke ziet het FBI als een gevaar, terwijl die toch alleen zijn werk doet : te proberen een terroristisch netwerk op te sporen om te voorkomen dat er binnenkort nog een aanslag wordt gepleegd. Tim Cookes verzet is niet ingegeven door enige liefde voor privacy, maar enkel en alleen door zijn vrees dat de astronomische winstmarges van zijn bedrijf zouden worden aangetast.

Daarom kreeg Cooke ook de steun van onder andere Google, Amazon en Facebook, bedrijven die groot geworden omdat ze hun kliënten verleidden om de meest persoonlijke informatie over zichzelf prijs te geven. Dat de oorlog tegen het terrorisme door zijn hypocriete kruisvaart vertraagd wordt, raakt Cooke niet. Hij voert zijn eigen jihad, ter meerdere eer en glorie van zijn bedrijf. De veertien doden van Farook wegen niet op tegen zijn miljoenen klanten. Ook bij ons lijken de hardste schreeuwers tegen de vingerafdrukken van Jambon hun maatschappelijke verantwoordelijkheid ondergeschikt te maken aan hun ideologie. Met Tim Cooke zouden ze zich beter afvragen waar hun prioriteiten liggen : bij een sacralisatie van een stilaan onbestaande privacy of bij een efficiënte strijd tegen barbaarse moordenaars.