‘Daar kom je mee weg in Brussel: een dakloze zo lang en hard op het hoofd schoppen tot die sterft’

In 2014 schopten drie jongeren een dakloze zo hard op het hoofd, dat de man een hartaanval kreeg en stierf. Dat ze slechts een voorwaardelijke celstraf kregen, begrijpt Luckas Vander Taelen niet. ‘Zoveel is het leven van een dakloze waard in Brussel’, schrijft hij.

Zonder enige twijfel moeten we ons hoeden voor hapklare opmerkingen over moeilijke vraagstukken. Dat soort praat houden we liever klaar als we weer eens aan een cafétoog in een verhitte discussie belanden over alles wat fout loopt in dit land. Dus als een rechter een uitspraak doet die we op het eerste zicht niet echt begrijpen, dan kan het geen kwaad te beseffen dat we niet altijd alle elementen van een dossier kennen en dat nuances nooit het onderspit mogen delven voor gemakkelijke en populistische oneliners.

Enkel voorwaardelijke straf

Maar als ik lees dat in Brussel drie twintigers zijn vrijgelaten die een weerloze man van 32 de dood hebben ingeschopt, dan kan ik toch niet anders dan me een beetje verbazen over de ondoorgrondelijke wegen van de justitie. Neen, vrijgesproken zijn ze niet. Ze hebben wel degelijk een straf gekregen, evenwel voorwaardelijk. Als ze nog eens iets mispeuteren, hoor ik de rechter hen al streng toespreken, dan gaan ze de bajes in.

Maar voorlopig mogen ze dus gewoon naar huis, Gaëtano, Gil en Yassine. Want de rechter vond dat het niet bewezen was dat ze hun slachtoffer echt dood wilden. De drie waren behoorlijk dronken, die zesde december 2014, om vijf uur in de ochtend, toen ze zonder enige reden Gaël waren begonnen te schoppen, die hen een sigaret had gevraagd. Gaël was de draad van zijn leven een beetje kwijt en leefde sinds een korte tijd op straat. Hij zou zijn ontmoeting met het trio niet overleven. Hij kreeg door hun slagen en schoppen een hartaanval en viel in een coma waaruit hij nooit meer zou ontwaken. Hij stierf drie dagen later.

Verzachtende omstandigheden?

Het openbaar ministerie en de burgerlijke partij wilden het dossier doorverwijzen naar het hof van assisen van Brussel. Zij vonden dat er sprake was van moord. Maar dat vond de rechter niet. Hij gaf wel toe dat de ‘feiten van een zeldzame gewelddadigheid’ waren. Maar er kon volgens hem niet bewezen worden dat bij de daders de wil bestond om te doden. ‘Doodslag’ kon niet bewezen worden, enkel het toebrengen van ‘slagen en verwondingen’, zoals dat in het juridische jargon luidt ‘zonder het oogmerk te doden, maar met de dood tot gevolg’.

Daar kom je dus mee weg bij een rechter in Brussel : met zijn drieën iemand zo lang en hard op het hoofd schoppen, dat die een hartaanval krijgt en uiteindelijk sterft. Zoveel is het leven van een dakloze waard in deze stad. Komt er nog bij dat die rechter enkele verzachtende omstandigheden boven haalde: één van de drie had voorwaar een blanco strafblad. De anderen waren wel bekend bij de politie wegens drughandel en geweld, maar ze waren jong en zeiden dat ze er spijt van hadden. Dat hadden ze waarschijnlijk moeten zeggen van hun advocaat.

Genoeg elementen volgens de rechter om de drie niet naar assisen te sturen en hen slechts een voorwaardelijke straf te geven. Ik hoop voor hem dat hij nooit de veertienjarige dochter van Gaël tegen het lijf loopt…