Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen.
‘Vroeger kon ik heel sturm-und-drang zijn’ zegt radiopresentatrice Sofie Lemaire, ‘Ik nam mijn werk heel serieus, wierp me altijd fanatiek en met veel passie en toewijding op een project. Hard werken hoorde erbij: wie niet van ’s morgens tot ’s avonds laat bezig is, dacht ik toen, is geen ernstig mens. Ik vond het echt bespottelijk als iemand om vier uur al zei: “Ik ga naar mijn gezin.” Hoe burgerlijk kun je zijn? Je gaat toch pas naar huis als je werk klaar is? Ik was ervan overtuigd dat hard werken de enige manier was om je werk goed te doen. Ik fokte mezelf op, tot ik tegen mijn eigen grenzen botste. Toen begon het te dagen dat je zo niet gelukkig wordt. Je wurgt jezelf alleen maar en je werk wordt er ook helemaal niet beter van. Het is geen toeval dat ontspannen mensen aantrekkelijke mensen zijn. Maar misschien had ik die periode wel nodig om dat te begrijpen.’
Ik zal altijd een perfectionist blijven, maar nu wel binnen mijn uren.
Wanneer kwam de omslag?
Sofie Lemaire: Toen ik met De wereld van Sofie begon, heb ik mezelf voorgenomen: vanaf nu word ik de meest ontspannen medewerker die er bestaat. Ik wil chill en met de glimlach gaan werken. Dat doe ik nu ook. Elke dag hebben we veel pret op de redactie. We lachen veel, tot we plots beseffen dat we nog een goed item missen voor het programma van morgen. Vroeger zou ik dan slecht geslapen hebben of tot ’s avonds laat op bureau zijn blijven zitten, om dan de volgende dag met een slecht idee af te komen. Nu ga ik naar huis en stop ik met erover na te denken. Merkwaardig genoeg ontstaat er dan altijd iets. Negen van de tien keer lost het probleem zichzelf op. En die ene keer dat het niet lukt, denk ik: morgen beter. Dit is absoluut geen pleidooi voor luiheid. Ik zal altijd een perfectionist blijven, maar nu binnen mijn uren. (lacht).
Twijfelt u veel?
Lemaire: Ja. Ik verander ook heel vaak van gedachten. Al vind ik het ook fijn om geen mening te hebben. Vroeger dacht ik dat je altijd een heel sterke mening moest hebben. We jutten elkaar daar ook geweldig in op. Elke keer als er iets gebeurt, wil iedereen op de sociale media tonen hoe ze erover denken. Wie niet meedoet aan dat opbod van meningen, wordt daar zelfs op aangesproken. Maar voor mij hoeft het steeds minder. De filosoof Johan Braeckman legde me ooit het Dunning-Krugereffect uit, waarbij incompetente mensen de neiging hebben om hun bekwaamheid te overschatten. Ook door De wereld van Sofie te presenteren heb ik geleerd dat hoe meer je over een onderwerp leert, hoe meer je beseft dat je er eigenlijk weinig van afweet.
Sofie Lemaire, Een snelle geschiedenis van de kus, de tompoes, het domme blondje en nog veel meer, Manteau, 192 blz., 25,99 euro.
