Waarover twijfelt Koen Broos? ‘Ik zie mezelf meer als beeldenmaker dan als een fotograaf’

‘Ik heb aanvaard dat ik heel veel dingen niet zal weten’, zegt Koen Broos. ‘Dat was vroeger niet zo, en dat kwam vooral omdat ik aan dyslexie leed.’

‘Vandaag worden leerlingen met dyslexie gelukkig begeleid, maar in mijn jonge jaren was er weinig of geen begrip voor. Mijn ouders begrepen het wel, maar op school werd ik gewoon afgewezen omdat ik bepaalde woorden niet kon lezen of hardnekkig fout bleef spellen. Alsof ik een intellectueel probleem had, terwijl het daar helemaal niets mee te maken had.

‘Zo ben ik in het technisch onderwijs beland, via het fameuze watervalsyndroom. De handboeken wiskunde en Nederlands waren daar plots wel heel dun. (lacht) Dat maakte me allemaal onzeker. Uiteindelijk is het goed gekomen, hoor.

‘Ik heb altijd geweten dat ik fotograaf wilde worden, en ben dat ook gaan studeren in avondschool. Daar zaten ook volwassenen in de les. Zij waren begripvol en mild – zaken die ik vaak gemist heb op school. Maar die drang om alles te weten dateert wel uit die periode. Door die dyslexie wilde ik bewijzen dat ik wel een “volle” mens was. Als ik in een boek een verband niet kon leggen, werd ik al onrustig. Daar denk ik vandaag helemaal anders over. Ik zal niet alles weten, en daar ben ik zelfs niet rouwig om. Het geeft me innerlijke rust.’

In het centrum van Bornem hangt vandaag op zeven gevels een billboard van uw hand over de ontpoldering van het Groot Schoor. Bereidt u zich voor op zo’n project? Of gaat u daar zonder voorkennis naartoe? 

Koen Broos: Natuurlijk bereid ik me op zulke dingen voor, ik blijf een heel nieuwsgierig mens. Maar ter plekke moet je alles weer loslaten. Fotografie draait rond toeval. Over dat ene moment waar je je niet op kunt voorbereiden. En je gaat er telkens toch weer van uit dat het zal gebeuren. Al zie ik mezelf eerder als een beeldenmaker dan als een fotograaf. In mijn werk wil ik meer doen dan alleen de werkelijkheid registreren. Daar is uiteraard niets mis mee, maar het interesseert mij niet zo. 

Twijfelt u vaak?

Broos: Vroeger was ik een enorm grote twijfelaar. Ik bleef maar proberen, tot iets de juiste beslissing leek. Op den duur heb ik moeten zeggen: dit is wat ik doe en wat ik kan. Natuurlijk overvalt de twijfel me nog weleens, maar dat noem ik eerder een gezonde vorm van twijfel. Ik probeer gevoelens te vereeuwigen in mijn beelden, maar vaak zijn die niet tastbaar. ‘Heb ik ze wel genoeg gezien?’ vraag ik me dan af. Maar zodra ik beslist heb welk beeld het wordt, kom ik er niet meer op terug.