Waarover twijfelt cabaretier en zanger Mich Walschaerts?

‘Vroeger vond ik dat alles vanzelf moest gaan. Ik surfte mee met alles wat voorbijkwam.  Hoe gemakkelijker het ging, hoe beter. Als ik er moeite voor moest voor doen, liet ik het gaan. Zo heb ik kostbare dingen verloren: sommige relaties, bijvoorbeeld, zou ik vandaag anders aanpakken. Door ouder te worden en ook door kinderen te krijgen besef ik meer wat ik in handen heb, en hoe waardevol dat is. Dat geldt zeker ook professioneel. Ik toon meer engagement op het podium. We werken ook meer aan die shows. Dat komt natuurlijk omdat we al veel gezegd hebben – het is langer zoeken naar nieuwe invalshoeken, maar ook omdat we er bewuster mee bezig zijn. En omdat we andere mensen zijn geworden.’

‘In onze jonge jaren leverde elke zotte inval of flits een song op. We leefden toen ook zo, dus dat klopte ergens wel. Als ik het over een relatiebreuk wilde hebben, zong ik Beste Banaan. Dat gaat letterlijk over chimpansees. Zo hoefde ik het niet over mezelf te hebben. Natuurlijk kijk ik soms met melancholische ogen naar het jonge gastje dat alle kanten uit vlinderde. De jongen die alles deed wat in hem opkwam en die, als het wat moeilijker werd, de andere kant op wandelde. Dat had ook wel iets. Maar ik ben gelukkiger geworden door te vechten voor dingen die echt waardevol zijn.’

Artiesten zijn op hun best als ze jong zijn, zeggen ze weleens.

Mich Walschaerts: Niet akkoord. Ooit zijn we begonnen in een jeugdclub in Nieuwmoer bij Kalmthout. Mensen die ons toen zagen optreden, zeggen soms: dat is het beste wat jullie ooit gedaan hebben. Maar dat is flauwekul. Ze bekijken dat met een nostalgische bril. Dat is zoals die duizenden Gentenaars die beweren dat ze in 1989 bij het optreden van Nirvana in een klein achterafzaaltje waren en dat ze dat het beste optreden ooit vinden.

Of Kommil Foo nu slechter of beter is dan vroeger, weet ik niet. Het is een kwestie van smaak: ik kan me gerust voorstellen dat er mensen zijn die meer hielden van onze zotternijen van weleer. Maar wat we vandaag brengen, ligt wel dichter bij wie we nu zijn, het is eerlijker. We kunnen niet anders dan in de diepte gaan.  

Twijfelt u vaak?

Walschaerts: Steeds meer, met het ouder worden. Hoe meer ik weet, hoe minder ik kan kiezen. Ik heb minder grote meningen en schaar me ook minder snel achter een vlag. Ook professioneel twijfel ik veel meer. Niet over een voorstelling die we al vaak opgevoerd hebben, daarvoor heb ik geen stress meer. Maar elke keer als we een nieuwe plaat maken en weer op tournee vertrekken, is er die angst: hebben we ons niet vergist? Wat als het publiek het maar niets vindt? Dat moet ook. Als het niet kwetsbaar is, heeft het geen zin.