Het Songfestival is het enige wat onze Europese gevoelens lijkt aan te wakkeren, schrijft Knack-reporter Stijn Tormans. ‘Dat festival is een beetje Europa in het klein, met alles erop en eraan.’
Ik ben net oud genoeg om me de tijd van Nederland Gidsland te herinneren. In alles waren de Hollanders beter: ze konden beter voetballen, beter regeren, beter tv-maken. Alleen films maken lukte hen niet – kan er iemand twintig geweldige Hollandse films opnoemen?
De tijd van Nederland Gidsland is allang voorbij, al hebben onze noorderburen wel af en toe nog een opflakkering: Europapa van Joost Klein, de Nederlandse inzending voor het Songfestival, is briljant. En de clip is nog beter.
Het gaat verbazend goed vooruit voor de man uit Leeuwarden: een paar jaar geleden deelde hij nog het podium met Walter Grootaers, nu staat hij alleen op het grootste podium van Europa in Malmö. Alleen een paar zuurpruimen vragen zich af of hij daar wel mag staan. In Europapa zou een politieke boodschap zitten – leve Europa – en dat is verboden op het festival.
Dat wordt nog lachen straks: als Israël het Songfestival wint en Benjamin Netanyahu het volgend jaar mag organiseren.
Dat is natuurlijk te zot voor woorden. Heel het Songfestival is één groot politiek statement voor méér Europa, misschien het enige dat echt aanslaat. Alle andere pogingen om onze Europese gevoelens aan te wakkeren zijn faliekant mislukt. Ik ken niemand die het officiële Europese volkslied kan meeneuriën – officieel heeft het zelfs geen tekst.
Of die weet op welke dag de Europese feestdag is. Ik heb het zelf even moeten opzoeken: op 9 mei dus, de dag van de vrede en de eenheid. Toevallig ook de dag van de tweede halve finale van het Songfestival.
Douze points
Of ik op 9 mei mijn Europese vlag ga buitenhangen, weet ik nog niet. Al ben ik toch ook blij dat ik zonder visum naar Parijs of Wenen kan in dit heerlijke continent. ‘Welkom in Europa, blijf hier tot ik doodga.’ Mijn stem staat al vast: douze points, twelve points for The Netherlands.
Helaas zal Joost Klein wellicht niet winnen. Door die stomme Oost-Europeanen, die het lied weer niet zullen begrijpen. Of weer lekker valsspelen met de puntentelling – we kennen ze, daar gaat ons Europagevoel alweer. Dat festival is een beetje Europa in het klein, met alles erop en eraan. Bij de bookmakers staat Kroatië vandaag op één, met het stuitend onnozele Rim Tim Tagi Dim. Maar Israël rukt wel op. Dat wordt lachen straks: als Israël ook echt wint en Benjamin Netanyahu volgend jaar het festival mag organiseren. Al kunnen we in dat geval natuurlijk ook doen alsof we het niet gemerkt hebben.
Er is zelfs een precedent. In 1978 zond Jordanië het festival uit. Tijdens de inzending van Israël werd een bos narcissen getoond. Toen tijdens de puntendeling duidelijk werd dat Israël het festival zou winnen, werd de uitzending bruusk onderbroken voor nieuwe narcissen. De volgende dag verkondigde de Jordaanse overheid dat België, in werkelijkheid tweede met Jean Vallée, de winnaar was. Het bericht werd nooit gecorrigeerd. Tot nader order is Jordanië het enige land ter wereld dat gelooft dat België twee keer het Songfestival heeft gewonnen.
Misschien moet er straks iemand voor alle zekerheid toch maar een bos narcissen meenemen naar Malmö. En dan roepen we Joost Klein uit tot de echte president van Europa. Met een beetje gefoefel dus: daar is onze Europapa ook altijd goed in geweest.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier