Marc Van den Hoof, oud-presentator van Klara, stierf. En met hem ook een beetje de radio.
‘Marc was een reus van een radiocollega, misschien wel een van de allergrootsten van de Vlaamse radio’, schreef oud-radioman Bart Stouten gisteren op Facebook. ‘De liefste en zachtste opa jazz’, voegde muzikant Jef Neve eraan toe. En radioproducer Edwin Brys: ‘Marc was vooral een zeer goed mens. En geestig en schalks. Een vrij unieke combinatie. Naast al zijn andere kwaliteiten. Wie met hem samenwerkte, werd er beter van.’
Zelf noemde Van den Hoof zich een ‘missionaris’. In plaats van godsdienst predikte hij jazz.
Dat was de schuld van zijn buren. Die speelden vaak Lester Young en hadden ook nog eens een bandje. Hij hoorde hen bezig in zijn jongenskamer en wilde ook een band. Zeker toen hij op zijn zestiende Thelonious Monk zag optreden in Bozar in Brussel. De volgende dag, weer op internaat, las hij jazzrecensies in Franse tijdschriften. Geld om die platen te kopen had hij niet. Maar in zijn hoofd draaide hij die muziek en zong hij in een koor. Zijn stem viel op.
Dat hij daarna Romaanse filologie ging studeren in Leuven was geen toeval. Hij was toen al zijn grote liefde Annemie tegengekomen, de dochter van Bert Leysen, de eerste programmadirecteur van het N.I.R. De weg naar de omroep lag open, maar ze kozen een andere: allebei gaven ze twee jaar les in Rwanda.
Van den Hoof was een richtingaanwijzer, een keurmerk: de man draaide geen rommel.
Met wat vertraging ging Van den Hoof alsnog nog naar de openbare omroep. Eerst naar Radio 1, maar al snel verkaste hij naar Omroep Brabant. Een vrijhaven waar in die dagen alles kon – managers hadden de media nog lang niet ontdekt.
Coltrane
Het waren zijn boerenjaren. Hij presenteerde er De groote magazijnen, de voorloper van Jongens en Wetenschap – ergens in het land zat de jonge Koen Fillet met grote oren te luisteren. Ook Verzamelde werken op zondagmiddag kreeg later een legendarische status. Onlangs vertelde hij daarover aan het blad Primo: ‘Ooit schreef ik voor Verzamelde Werken een sketch over Jean, een man die op de luchtmachtbasis van Florennes werkte. Aanleiding was de antirakettenbetoging in 1983. Als neutrale omroep mochten wij daar geen reclame voor maken, maar om de kwestie toch onder de aandacht te brengen, verzon ik het verhaal van Jean. Die belde naar de Amerikanen om te melden dat er iets mis was met een van de daar geplaatste kernraketten. Er lekte olie uit en ze begon te roesten. Een Amerikaanse specialist adviseerde de atoomkop eraf te vijzen, maar dat wilde niet lukken. Uiteindelijk besloot Jean er een boor-freesmachine voor te gebruiken, met alle gevolgen van dien.’
Toen ze uitgelachen waren daar op Omroep Brabant verkaste hij naar Radio 3, dat later Klara werd. Zijn warme stem werd dieper met de jaren. Een stille stem, maar door de radiomicrofoon hoorde iedereen hem. ‘Dank u voor het luisteren,’ zei hij elke keer, ‘misschien tot morgen, welterusten.’ En tijdens zijn laatste programma in 2011, om het mooie Silence van Charlie Haden af te kondigen: ‘Alles begint met stilte en alles eindigt met stilte.’
Marc Van den Hoof had een stille stem, maar door de microfoon hoorde iedereen hem.
Van den Hoof liet een grote leemte na op de radio. Hij was al die jaren een richtingaanwijzer geweest, een keurmerk: de man draaide geen rommel in programma’s als Jazz en Come Sunday. Hij gaf trouwens niet alleen jazzgeschiedenis aan de luisteraars, ook aan jonge mensen op het Lemmensinstituut. Daarnaast organiseerde hij mee Jazz Middelheim en speelde hij zelf ook tenorsaxofoon. Op een blauwe maandag stond hij zelfs op het podium van Jazz Bilzen, al mokte hij in interviews altijd dat hij veel te weinig oefende. ‘John Coltrane speelde acht uur per dag.’
‘Dank u paps voor alles wat wij van u hebben meegekregen’, schreef zijn zoon Adriaan gisteren op Instagram. ‘Een wereld vol van alles, muziek, humor, schoonheid, poëzie… En vooral veel liefde.’