Kunstenaar Kris Fierens: ‘Ik ben nooit over iets van gedachte veranderd, maar ik ben wel van milieu veranderd’

‘Ik ben nooit over iets van gedachte veranderd’, zegt Kris Fierens. ‘Maar ik ben wel van milieu veranderd. Ik ben opgegroeid in het Koningshof van de jaren zestig. Dat is een villawijk ten noorden van Antwerpen, naast ’s Gravenwezel. Het is de ­bakermat van het Vlaams Blok. Het is wellicht geen toeval dat Vlaams Belang-kopman Tom Van Grieken er nu een huis gekocht heeft, nota bene een waar ik als kind vaak ging spelen bij vriendjes. Mijn vader was de baas van alle verzekerings­makelaars van België. Een moralistische Vlaamse katholiek, een ­beetje à la Leo Tindemans, die goed geboerd had in de jaren vijftig en zestig. Ik was het braafste en ­liefste kind dat je je kunt voorstellen. Ik was misdienaar en mijn grote droom was om pastoor te worden. De wereld, dacht ik toen, dat is het Koningshof. Dat er daarbuiten ook dingen te beleven waren, kon ik me zelfs niet voorstellen.’

Hoe bent u dan kunstenaar geworden?

Kris Fierens: Dat heeft altijd in me gezeten. Op mijn zesde ging ik naar het eerste leerjaar. ‘Hoe was het?’ vroeg mijn vader na de eerste dag. ‘Dat blauw van de jurk van de ­juffrouw klopt niet’, antwoordde ik. Ik was de slechtste leerling van de klas – ik heb tien jaar over mijn ­humaniora gedaan – maar dat deerde me niet. Van kunst hield ik des te meer. Mijn grootouders hadden een appartement in Oostende, waar we in het weekend naartoe gingen. Toen al ging ik als kleine jongen stiekem naar het museum op het Wapenplein. Uren kon ik er naar werken van Permeke en anderen staren. Uiteindelijk ben ik op de Antwerpse Academie beland. Een ongelooflijke openbaring. Mijn eerste avond zat ik in café Het Elfde Gebod samen met Fred Bervoets, Ferre Grignard en wijlen Guido Dhaen, baas van ­café Witzli-Poetzli. Guido was een moeilijke mens. Maar hij leerde me de beste kunst, het beste eten, de beste boeken én de beste muziek kennen. Ik heb van hem meer ­geleerd dan in die vier jaar op de ­academie.

Hoe zou u uw kunst omschrijven?

Fierens: De meeste mensen laten zich leiden door systemen. Maar ik wil juist dat ene onbewaakte ­moment vastleggen, verstillen en voor altijd bewaren. ‘Kris Fierens creëert als een kaars die oplicht’, schreef criticus Marc Ruyters ooit. Dat zegt het helemaal.

U bent dus geen mens die vaak twijfelt?

Fierens: Nee, helemaal niet. Ik weet vooral heel goed wat ik niet wil. Zeker als je ouder wordt, wordt alles klaarder. Dan maak je duidelijkere en scherpere keuzes. Sommige ­mensen houden daardoor van mij, andere hebben het daar moeilijker mee. Maar dat is dan maar zo.