Kinderpsychiater Peter Adriaenssens debuteert als poppenspeler met ‘Waar je ook bent’

Eind 2019 ging Peter Adriaenssens met pensioen. De vrijgekomen tijd verdeelt hij tussen traumatherapie, zijn kleinkinderen én zijn poppen. Adriaenssens speelde in de YouTube-productie Mekbet (2020) van Figurentheater FroeFroe en volgt een poppenopleiding aan de academie in Lier.

Waar begon uw poppenliefde?

Peter Adriaenssens: Ik ben altijd een poppenspeler geweest. Toen ik dertien was, wilde ik een poppenkast. Mijn vader vond dat gênant. Hij was arts. De zonen van zijn vrienden tennisten. (lacht) Moeder geloofde erin. Ik was een stil, bang kind. Poppenkast biedt bescherming. Je zit in een kast en toch praat je. De poppen hebben me altijd geholpen. Niet voor iedereen is gesproken taal de eerste taal. Daarom zijn er ook poppen in mijn praktijk. Om te tonen dat we evengoed kunnen spelen, of tekenen. Nu ik met pensioen ben, wil ik als poppenspeler de mensen ontmoeten die liever naar een stuk gaan dan naar een lezing.

Hoe ontstond dit stuk?

Adriaenssens: De stemmen in jezelf die je tegenspreken, zijn me niet vreemd. ‘Ga jij het over trauma hebben? Jij, die niet aangerand bent?’ Dat is mijn interne conflict. Daar doe ik wat mee. Ik ben een volkspoppentheaterman. Ik speel handpoppen, in vier kasten die elk een locatie verbeelden. Ik voer Jan Klaasen en Katrijn op. Vroeger sloeg Jan Katrijn – dat was humor. Hoe gaat het nu met die twee? Ik discussieer met hen. Onder meer over de oneliner ‘Als je geweld zag als kind, herhaal je dat als volwassene.’ Hoe stap je uit dat verhaal? Hoe word je auteur van jouw leven? Het kernidee van trauma is: iemand ontnam je dat auteurschap. Alles – een woord, een muur – kan jouw triggerknoppen induwen en het trauma doen opflakkeren. Daar verwijst de titel naar: trauma flakkert op, waar je ook bent.

Hebt u Vake Poes gezien, een stuk van La Geste over kindermisbruik? Sommige mensen komen huilend buiten.

Adriaenssens: De prijs die ik betaal voor mijn werk is dat ik niet meer naar de film of het theater kan. Daar wordt veel geweld getoond, het is blijkbaar een kunst. Ik kan die beelden niet aan, en ik wil dat ook een ander niet aandoen. Het woord is krachtiger. Na mijn stuk is er een nagesprek. Nee, ik geef geen ‘tips’, maar wie zijn verhaal wil vertellen, kan dat. Soms is dat genoeg.