Televisiemaker Kat Kerkhofs: ‘Mochten Trump of Poetin als baby veilig gehecht zijn, zouden we nu in een andere wereld leven’

Kat Kerkhofs is televisiemaker en dj. Deze zomer organiseert ze samen met haar zus het festival Marktrock in Leuven.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

We wonen nu vier jaar in Istanbul en de protesten zijn hier op dit moment wel heel intens. Los van politieke voorkeur vind ik het stuitend dat honderdduizenden mensen weggeblazen worden door een politiemacht. En tegelijk is het mooi om te zien – en héél luid om te horen – hoe massaal er elke avond om half negen op potten en pannen wordt geslagen, om steun te betuigen.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Geef ouders de kans om meer tijd door te brengen met hun kinderen. De eerste drie levensjaren zijn zo ontzettend belangrijk: mochten Trump of Poetin als baby veilig gehecht zijn, zouden we nu in een andere wereld leven.

Wat is uw grootste prestatie?

Een gelukkig gezinsleven. Dries (Mertens, nvdr) en ik zijn al superlang samen en ons parcours is soms moeilijk geweest, maar ik ben trots op onze moed om telkens weer voor elkaar te kiezen.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat ik als kind geen echte vaardigheid heb geleerd, zoals een instrument bespelen.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Zeker: de voetbalwereld is een ideaal excuus om dat te doen. We hebben lang in Napels gewoond en nu zitten we in Istanbul. Twee volkomen verschillende culturen waarin we ons volledig hebben ondergedompeld.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Aan alle herinneringen met mijn vader, die stierf toen ik zestien was. Daarom organiseer ik nu Marktrock: door in het verleden te duiken, vind ik hem terug.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Enkele jaren geleden maakten Dries en ik ruzie op een strand. Dat werd gefilmd en ging viraal, ook in Napels. Plots werd ik overstelpt door berichten van boze Italianen, die dachten dat ik weg wilde uit die stad.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Zeker. Dertien jaar geleden adopteerden we een straathond, Juliette. Zij is mijn vrouwelijke compagnon in huis.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Dat ik nooit in het buitenland ging studeren. Musical in Londen was mijn grote droom, maar toen papa stierf, schoof ik die ‘gekke’ ambitie aan de kant.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

De Italiaanse cultuur – we woonden in een heus palazzo – en mentaliteit hebben me enorm geïnspireerd: levensgenieten is een kunst. Verder: de reeks Fleabag en de muziek van de Spice Girls. Zij leerden me dat je alles kunt zijn als vrouw.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Het begin. Nu is alles zoveel rustiger.

Vindt u seks overschat?

Absoluut niet. Als dat naar de achtergrond verdwijnt, is er iets niet in orde.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Mijn vader moet ik al twintig jaar missen. Mijn moeder woont in Frankrijk, maar logeert geregeld bij ons in Leuven en Istanbul. We zien elkaar dus niet zo vaak, maar wel heel intens: a blessing in disguise.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Zonder twijfel. Daarover hebben Dries en ik zelfs een afspraak: als ik voel dat het moment gekomen is, volgt hij. Zonder discussie.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat balans het hoogste goed is. En dat alleen jijzelf kan bepalen hoe die ontstaat.

Acteur Bert De Kock: ‘Ik heb nog nooit een zelfhulpboek gelezen. Tenzij je de strips van Jommeke meetelt’