Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen.
‘Ik heb getwijfeld of ik nog een cd zou uitbrengen’, zegt Katleen De Vylder. ‘Tegenwoordig moet alles gratis uit de cloud komen. Dat zal enkele muzikanten misschien nog wat opleveren, maar de meeste muzikanten niet. Zelfs in nogal wat bibliotheken kun je geen cd’s meer vinden. Maar toch heb ik het gedaan. Ik maak iets alleen op mijn duin in De Haan en vraag niemand om raad. Als ik dat wel zou doen, zou ik wellicht nog meer twijfelen of het een goed idee is om zo veel van mezelf op plaat te zetten. Ook bij concerten zijn twijfel en faalangst geen goede metgezellen.’
U bent een vermaarde harpiste. Hoe is het allemaal begonnen?
Katleen De Vylder: Ik ben een kind van de jaren zestig. Toen was er nog niet zo veel keuzestress. Niemand twijfelde, het leven leek meer gestructureerd. Bij ons thuis hing er nog een gitaar aan de muur, dus was het bijna logisch dat ik naar de muziekschool ging en ook gitaar leerde spelen. Tot ik op een volksdansavond Tri Martolod van Alan Stivell hoorde. Ik fietste naar huis en wist het zeker: dat wil ik ook kunnen spelen. Al was er wel een probleem: vroeger werd er in geen enkele muziekschool harples gegeven, alleen aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen.
De plaatsen waren beperkt. Omdat ik jaren ervaring had op gitaar, mocht ik er toch beginnen. Alleen werden er nergens in België harpen verkocht. Johan Anthierens deed destijds zelfs een oproep in Knack om er een te vinden voor de dochter van zijn goede Knack-collega Fons de Haas. Ik schreef toen ook een brief naar Knack: als iemand nog een harp heeft, wil ik er ook heel graag eentje overkopen. Uiteindelijk heeft mijn vader een oude Erard-harp gevonden bij een antiquair in het Zwarte Woud. Onderweg van Duitsland terug naar België sjeesde hij met de maximumsnelheid om met dat instrument over de grens te raken. Later kocht hij een nieuwe concertharp van Salvi in Parijs, maar toen liep het niet zo goed af. Aan de grens werd hij tegengehouden en mocht hij niet verder met de harp. Alleen het stoeltje mocht mee naar huis. Uiteindelijk is het later toch goed afgelopen.
Twijfelt u veel?
De Vylder: Nee, misschien neem ik daardoor foute beslissingen. Maar dat is dan maar zo. Het leven is te kort en te broos om veel te twijfelen. Dat geldt zeker voor mensen bezoeken. Ik erger me aan mensen die zeggen: ‘Ik heb nog getwijfeld om langs te gaan, maar nu is het te laat.’ Ik kom bijna dagelijks in een woonzorgcentrum om mijn moeder te bezoeken. Daar leer je veel. Oudere mensen dragen zo veel erfgoed in zich, alleen zien we dat te weinig. Voor corona was het daar al geen stormloop. Tijdens corona mochten er geen mensen langskomen, wat voor schrijnende toestanden zorgde. Maar na corona zou alles anders worden: we hadden onze les geleerd. Helemaal niet dus. Er komt nog altijd even weinig volk als vroeger.
De cd Stille Stormen van Katleen De Vylder is verkrijgbaar bij Standaard Boekhandel en via katleendevylder.be.
