Frank Boeckx is voormalig doelman in het profvoetbal. Hij is te zien in De expeditie: Namibië (Play4).
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
Oorlog, iets wat voor iedereen dichterbij komt. Kijk naar het conflict in Oekraïne: enkel nog Polen en Duitsland door, en je staat in België. Dat maakt me wel wat angstig. Niet voor mezelf, maar voor mijn kinderen: ik zou niet willen dat zij in zulke vreselijke omstandigheden moeten opgroeien.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
Oorlog gaat bijna altijd over twee dingen: grondgebied en religie. Schaf die dus maar af.
Wat is uw grootste prestatie?
Twee gezonde kinderen op de wereld zetten en hen al het nodige trachten te geven.
Wat is uw grootste mislukking?
Dat ik me tijdens mijn voetbalcarrière zo gek liet maken om mijn lichaam tot boulimie te drijven. Maar dat heb ik gelukkig ook overwonnen, wat dan weer een prestatie was.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
Zeker. Nu zou ik het liefst ergens vertoeven waar veel golfbanen zijn en de zon altijd schijnt. Het Spaanse Marbella lijkt me ideaal.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
Voetbal beheerste toen mijn leven. Omdat mijn ouders het vaak druk hadden, heeft mijn opa zaliger me heel vaak naar trainingen gebracht. Hij wilde me zo graag profvoetballer zien worden, maar heeft dat helaas niet meer mogen meemaken.
‘Ik geloof graag dat karma bestaat.’
Doet u iets bijzonders voor het milieu?
Nee, maar ook niets bijzonder slechts. Ik denk dat het best meevalt met mijn ecologische voetafdruk. Alleen vlees laat ik liever niet.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Als jonge voetballers of fans me aanspreken, of een selfie willen, probeer ik altijd tijd te maken, vriendelijk en beleefd te zijn. Als ik dan toch ergens lees dat ik een “arrogante mens” zou zijn, doet dat pijn.
Van welke beslissing hebt u het meest spijt?
Ooit stond ik op het punt om te stoppen met voetbal – ik voelde me niet meer 100 procent thuis in die wereld – en op wereldreis te vertrekken. Uiteindelijk liep het anders. Spijt voel ik niet, maar wel nieuwsgierigheid: hoe anders had mijn leven er dan uitgezien?
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
Twee (auto)biografieën uit de sportwereld. Ik ben God niet van Frank Vandenbroucke en Een al te kort leven van Robert Enke, een Duitse doelman die uit het leven stapte. Die werken als een soort waakvlam: we mogen niet vergeten hoe immens de druk van topsport kan zijn.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Ze nooit vanzelfsprekend vinden en moeite blijven doen, ondanks dit drukke bestaan.
Vindt u seks overschat?
Nee, fysiek contact is het ultieme middel om je liefde te uiten. Het hoeft niet kinky te zijn, wel liefdevol.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Niet meer, sinds ik stopte met voetbal. Al doe ik nu wel mee aan Tournée Minérale.
Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?
Dat hangt af van de situatie. Als het niet meer veilig zou zijn voor mijn kinderen, zou ik vluchten. Maar waarheen? Ik hoop dat ik die moeilijke afweging nooit hoef te maken.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Als je maar genoeg geeft, krijgt je ooit iets terug, op de een of andere manier. Het klinkt naïef, maar ik geloof graag dat karma bestaat.
